Πιο ίσοι από τους άλλους…

Τα γεγονότα είναι ήδη γνωστά και τα μνημόσυνα περιττά! Και όμως σε πείσμα της ψυχρής πραγματικότητας η κυβέρνηση με τροπολογία που έφερε στη Βουλή παρέχει την δυνατότητα μεταφοράς του ενεργού προσωπικού της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) σε φορείς του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Δεν λέει τίποτα που η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης στην δεκαετία του ΄60 ιδρύθηκε ως κρατική βιομηχανία – είτε ότι βρέθηκε με μέτοχο την κρατικά ελεγχόμενη Αγροτική Τράπεζα για δεκαετίες… Το ζήτημα δεν είναι η ιδιοκτησία της ή το είδος του βασικού μετόχου αλλά η επιχείρηση μεταβίβασης των αμαρτιών του πολιτικού προσωπικού της χώρας στη πλάτη των υπερφορολογούμενων πολιτών για μια χούφτα ψήφους…

Αλλά, και στο σημείο αυτό η κυβέρνηση Τσίπρα αποδεικνύεται γνήσιος κληρονόμος και συνεχιστής του πελατειακού κράτους που δεν σταματά να καταγγέλλει σε κάθε ευκαιρία.

Πάνω κάτω με την τροπολογία αυτή αναμένεται να ωφεληθούν γύρω στους 100 εργαζομένους από το σύνολο των 215 μονίμων της εταιρείας που από καιρό βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Αλλά, δεν είναι οι μόνοι. Δίπλα σε εκείνους άλλοι 100 περίπου συνάδελφοι τους μπορούν να κάνουν χρήση μιας προνομιακής ρύθμισης για το ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό καθεστώς τους.

Με άλλα λόγια, για να θυμηθούμε και τον Τζορτζ Όργουελ στην «Φάρμα των Ζώων» όπου παίζοντας το παιχνίδι της ισότητας/ ανισότητας ο συγγραφέας γράφει για εκείνους που είναι πιο ίσοι από τους άλλους… Έτσι, και συγκεκριμένη περίπτωση της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης οι εργαζόμενοι της – με το μακρύ χέρι της κυβέρνησης- γίνονται ή θεωρούνται πιο ίσοι από τους άλλους… Για σκεφτείτε, τους εργαζόμενους χιλιάδων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα για τους οποίους δεν υπήρξε καμία ευνοϊκή ρύθμιση με τροπολογία… Ούτε τροπολογία, ούτε καν δάκρυ… Είπαμε, ορισμένοι είναι πιο ίσιοι από τους άλλους.

Ο Όργουελ το 1945 ήξερε τι έγραφε και γιατί το έγραφε και ποιους αφορούσε! Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι της λογικής ότι η ισότητα δεν είναι για όλους όπως κάποτε τα μέλη της νομενκλατούρας στο παράδεισο του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν πάνω και πέρα από τον απλό λαό!

Το δημόσιο φορτώνεται με προσωπικό που κανείς δεν γνωρίζει τις γνώσεις και τις δεξιότητες του την ίδια στιγμή που είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι η επιχείρηση με την απαξιωμένη παραγωγική βάση θα συνεχίζει να αποζητά και νέα κεφάλαια για την συνέχιση της λειτουργίας της καθώς η εξυγίανση της είναι μια εξόχως προβληματική προσπάθεια για χιλιάδες διαφορετικούς μεταξύ τους λόγους. Και στο σημείο αυτό η κυβέρνηση αντί να προσπαθήσει να φέρει λύση κρύβεται πίσω από το δάκτυλο της.