Κώστας Κετσετζόγλου

Κάθε Σάββατο. Με όλα τα τρικ που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ώστε να υπάρχει έστω ένας κόκος ελπίδας μέχρι τέλους. Ένα από αυτά ήταν το γινόμενο του πολλαπλασιασμού των αγώνων που απέμεναν με τους βαθμούς της νίκης. Με 7 στα 7 μπορεί το πρωτάθλημα. Με 6 στα 6. Με 5 στα 5. Μέχρι που πια δεν μπορούσε. Γιατί στην πραγματικότητα δεν μπορούσε ούτως ή άλλως ακόμη κι όταν μαθηματικά ήταν όλα ανοικτά…

Αυτό θυμήθηκα χθες το βράδυ όταν σκέφτηκα πως μετά από απώλεια 17 βαθμών στα τελευταία 6 παιχνίδια από σύνολο 18 που μπορούσε να πάρει η ΑΕΚ ακόμη παραμένει ζωντανός ο βασικός στόχος με τον οποίο μπήκε στα πλέι οφ κι ας έχει 4 ήττες σε 4 αγώνες, ρεκόρ που αγνοώ από πότε έχει να… πετύχει η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως. Σαν την ελπίδα που αρνείται να πεθάνει κι ας έχει μείνει τελευταία. Είναι πραγματικά απίστευτο και βέβαια δείχνει το πόσο ελάχιστα θα έπρεπε να έχει κάνει η ΑΕΚ σε αυτά τα 4 παιχνίδια για να είναι ακόμη και φαβορί δύο αγωνιστικές πριν το τέλος. Και φυσικά δείχνει επίσης το πόσο τεράστια θα είναι η αποτυχία αν τελικά καταλήξει τέταρτη όπως είναι το φυσιολογικό για όποιον βλέπει τα πράγματα ψυχρά και ρεαλιστικά…

Η ΑΕΚ βρίσκει πάντα τρόπο να χάνει ανεξάρτητα από την εξέλιξη του κάθε αγώνα από εκείνο το καταραμένο βράδυ Τετάρτης στο Καραϊσκάκη και μετά.. Με εξαίρεση το παιχνίδι των πλέι οφ στο Καραϊσκάκη, όπου και πάλι βέβαια είχε πρώτη την μεγαλύτερη ευκαιρία να προηγηθεί και δέχτηκε γκολ με ένα απίστευτο λάθος με κοντρόλ που δεν θα έφευγε έτσι σε νορμάλ συνθήκες ούτε από ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή, η ΑΕΚ βάσει εικόνας και ευκαιριών θα μπορούσε να έχει νικήσει ή το λιγότερο να μην χάσει σε όλα τα άλλα. Από την στιγμή που κατάφερε να χάσει από τον ΠΑΟΚ στη Φιλαδέλφεια έχοντας προηγηθεί με 2-0 στο 60 χωρίς να έχει δεχτεί μέχρι τότε φάση και στο ΟΑΚΑ από τον ΠΑΟ σε ένα ματς που όταν δέχτηκε το δεύτερο γκολ στο 80 θα μπορούσε να είναι επιεικώς 1-3 υπέρ της μόνο με τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ευκαιρίες μετά το 1-1, το να χάσει έτσι όπως έχασε χθες με τον Ολυμπιακό μόνο έκπληξη δεν ήταν…

Δύο τεράστιες ευκαιρίες στα πρώτα 15 λεπτά που στη μία ο Τζολάκης κάνει πράγματι επέμβαση παγκόσμιας κλάσης και στην άλλη ο Κοϊτά των 15 γκολ στο Βελγικό πρωτάθλημα δείχνει με τον τρόπο που εκτελεί όλο το ψυχολογικό δράμα που ζει ομαδικά και ατομικά η ΑΕΚ. Και βέβαια στην πρώτη φάση που δίνει η ομάδα στο 43 όταν τρεις παίκτες της αδυνατούν να κερδίσουν την μπάλα στον κέντρο από έναν, με τον Σιμάνσκι να κάνει κεφαλιά αλά Βουτσά στη γνωστή ταινία, ο Ολυμπιακός που τα λίγα που κάνει τα κάνει τέλεια χτύπησε σαν αρπακτικό και εκτέλεσε άψογα από θέση όχι πολύ καλύτερη από αυτή που ο Κοιτά δεν πλησίασε καν να βρει το τέρμα. Μετά όλα πήραν τον δρόμο τους όπως συμβαίνει στα πλέι οφ, με εξαίρεση τον αγώνα του ΟΑΚΑ, όταν η ΑΕΚ τρώει το πρώτο γκολ. Ανεξάρτητα από το αν το ματς είναι ισόπαλο ή αν προηγείται αδυνατεί να αντιδράσει και σιγά σιγά αποδέχεται την μοίρα της. Πόσο περισσότερο χθες απέναντι στην ομάδα που της κατέστρεψε την σεζόν και με όλη την πίεση που θα μπορούσε να υπάρξει σε ποδοσφαιρικό αγώνα πάνω της, με την ψυχολογία του εθισμού στην ήττα να έχει ποτίσει κάθε σημείο του οργανισμού. Σιγά μην έβαζε γκολ στις δύο ακόμη μεγάλες ευκαιρίες που δημιούργησε πριν το 0-2 αλλά και ευτυχώς που ο Ελ Καμπί έχασε αυτό που δεν χάνεται στο λάθος του Μπρινιόλι γιατί θα είχαμε πολύ χειρότερα από πολύ νωρίτερα. Υπάρχουν χειρότερα; Πάντα υπάρχουν! Μην το ξεχνάμε αυτό ιδίως στο σημείο που είμαστε…