Ηλιάνα Γαβαλά

«Μιλάω επτά ξένες γλώσσες. Έχω τέσσερα πτυχία. Και βρίσκομαι εδώ για τα παιδιά που υπάρχουν, για τα παιδιά που  θα έρθουν, ακόμα και για τα δικά σου τα παιδιά ΡΕ. Και έχεις τα μούτρα να με χτυπάς; Εσύ; Που ΑΝ έχεις  ανοίξει ένα βιβλίο στη ζωή σου είναι αυτό που συνοδεύει τις τσόντες.»

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε μια 30χρονη διαδηλώτρια  του Συντάγματος, την Τετάρτη 29 Ιουνίου. Λίγο μετά που… παραλίγο να την αφήσουν  χωρίς κεφάλι!

 Ήταν η  στιγμή που ένας… πώς να  τον πω… Από αυτούς, που φορούσαν τις στολές… Αυτούς, που φορούσαν και τις μάσκες… Αυτούς ντε.. Που πετούσαν τα ληγμένα χημικά και που μας χτυπούσαν λες και ήμασταν ζώα. Αυτούς, που κρατούσαν τις ασπίδες που γράφουν ‘Ελληνική Αστυνομία’.

Ήθελα να ’ξερα. Ποιος από αυτούς, τους ακατονόμαστους, κοιμάται καλά τα βράδια. Ή ακόμα καλύτερα, ποιος μπορεί και κλείνει μάτι μετά από όσα έκανε.

Ήμουν κι εγώ  εκεί και τα είδα όλα από κοντά. Και πέρα από την κυριολεκτική έννοια, ισχύει και το «τα είδα όλα».

Μπάτσους δε θα τους πω, γιατί δε μ’αρέσει η λέξη.

Τα γουρούνια απ’την άλλη, τα συμπαθώ.

Όμως αυτά που  έκαναν, μόνο δολοφόνοι θα τολμούσαν…