Γιώργος Χελάκης

Η πόλη αυτή απέχει ούτε λίγο ούτε πολύ, πάνω από τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα από το φλεγόμενο Δάσος αλλά οι καπνοί κάλυψαν τον ήλιο σε τόσο μακρινή απόσταση. Θα μου πείτε και πάλι, ότι εμείς είμαστε πολύ μακριά. στις τρεις το απόγευμα ο ήλιος σα να βασίλεψε πάνω από το Σάο Πάολο. Αυτό το νέφος από στάχτη έκανε μεγάλο ταξίδι και έφτασε στην τριπλή μεθόριο Βραζιλίας-Παραγουάης- Βολιβίας. Κι όσο ο πύρινος δολοφόνος συνεχίζει τόσο η τέφρα θα ταξιδεύει. Τίποτα πια δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζαμε κάποτε…

Σύμφωνα με ο Ινστιτούτο Διαστημικής Έρευνας της Βραζιλίας ο αριθμός των πυρκαγιών είναι αυξημένος φέτος σε σχέση με πέρσι κατά 82%! Παρά το ότι δεν έχει εντοπιστεί πλήρως με ποιο τρόπο οι πυρκαγιές έχουν προκαλέσει τα νέφη, οι ειδικοί από πολλών ημερών είχαν ειδοποιήσει για τη δημιουργία του φαινομένου και τη μετατόπισή του νοτιότερα. Οι ειδικοί τονίζουν πως αιτία για τις πυρκαγιές είναι η ξηρασία-σε πολλές περιοχές δεν έχει βρέξει για πάνω από τρεις μήνες-αλλά σε μεγάλο βαθμό και οι μεγαλοϊδιοκτήτες γης και οι διάφοροι καταπατητές, οι οποίοι προκαλούν πυρκαγιές για να πληθύνουν τα εδάφη τους. Μήπως όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι που αφορά τα δικά μας «πύρινα καλοκαίρια»;

Πάμε να δούμε τώρα, πως αντέδρασε σε όλα αυτά ο πρόεδρος της Χώρας ΖαϊχΜπολσονάρου. Ο ακροδεξιός πρόεδρος, ήδη από την προεκλογική του εκστρατεία το 2018, είχε ταχθεί υπέρ της χαλάρωσης των ελέγχων για να αποφευχθεί η αποψίλωση των δασών. Ξεκίνησε λοιπόν, επικρίνοντας τα στοιχεία του Ινστιτούτου, τα οποία αποδείκνυαν μία αύξηση της αποψίλωσης των δασών της Αμαζονίας κατά τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του. Στη συνέχεια αφαίρεσε αρμοδιότητες από το Ινστιτούτο Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων της Βραζιλίας και επέτρεψε τις εξορύξεις στις προστατευόμενες φυλές των ιθαγενών. Όπως είναι γνωστό, ο πρόεδρος της Βραζιλίας, συγκρούσθηκε με τη Γερμανία και τη Νορβηγία, που από το 2008 στηρίζουν οικονομικά το Ταμείο για την Αμαζονία, το οποίο χρηματοδοτεί τα σχέδια για την προστασία της ζούγκλας και των δασών της Βραζιλίας. Το αποτέλεσμα ήταν οι δύο χώρες να παγώσουν τις χρηματοδοτήσεις για την προστασία του παγκόσμιου αυτού δασικού πνεύμονα.

Όταν οι φλόγες άρχισαν να κατακαίγουν το Δάσος του Αμαζονίου, ο Μπολσονάρου δεν έχασε χρόνο. Αρχισε να κατηγορεί τις μη κυβερνητικές οργανώσεις ότι βάζουν φωτιές στο τροπικό δάσος προκειμένου να πλήξουν την εικόνα της κυβέρνησής του, αφού τους έκοψε τη χρηματοδότηση. Όταν ρωτήθηκε αν διαθέτει στοιχεία για να στηρίξει τον ισχυρισμό του, ο Βραζιλιάνος πρόεδρος απάντησε ότι «δεν διαθέτω κάποιο γραπτό σχέδιο» και πρόσθεσε «έτσι γίνεται». Οι ισχυρισμοί του, εξόργισαν τους περιβαλλοντολόγους που ανησυχούν ολοένα και περισσότερο για τη στάση του απέναντι στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, ζωτικής σημασίας ανάχωμα στην κλιματική αλλαγή.

Το θέμα βρίσκεται ακριβώς εδώ. Τα δάση αποτελούν το πιο αξιόπιστο φρένο για να περιοριστεί η συντελούμενη κλιματική αλλαγή. Όμως, οΜπολσονάρου, όπως και ο Τραμπ, ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Αμφισβητούν ότι υφίσταται τέτοιο φαινόμενο και υφαίνουν θεωρίες συνομωσίας γύρω από τις περιβαλλοντικές οργανώσεις και όσους μάχονται για την προστασία του περιβάλλοντος. Οι ίδιοι -και δεν πρόκειται για σύμπτωση- ομνύουν στην ανάπτυξη για χάρη της οποίας δεν μπορεί να υπάρχουν φραγμοί. Εξορύξεις, αποψιλώσεις δασών, οικοπεδοποίηση. Φαντάζομαι πως όλοι συμφωνούμε ότι η καταστροφή του Αμαζονίου δεν είναι πια και τόσο μακρινή υπόθεση…