Γιάννης Μακρυγιάννης

Η «καραμέλα» που χρησιμοποιείται ευρέως τα τελευταία χρόνια περί «λαϊκιστών που αμφισβητούν το θεσπέσιο έργο της ευρωζώνης» μοιάζει αστείο, μετά τα τελευταία γεγονότα στη Γαλλία με τον λαϊκό ξεσηκωμό των «Κίτρινων Γιλέκων» και τις σπασμωδικές αντιδράσεις του Μακρόν, του τελευταίου μεγάλου ταλέντου του νεοφιλελευθερισμού.

Έπρεπε να ξεσηκωθεί όλη η Γαλλία, να γίνουν ορμητικές διαδηλώσεις στη χώρα, διαδηλώσεις που εκφράζουν όχι μόνο τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα, αλλά και τη μεσαία τάξη, για να αρχίσει ο Μακρόν (φίλος του Τσίπρα σημειωτέον) τις υποχωρήσεις. Και τις «παραχωρήσεις». Να ανακοινώσει δηλαδή αύξηση του μισθού κατά 100 ευρώ, να δεσμευτεί για φοροελαφρύνσεις και πάει λέγοντας. Μέτρα ύψους 10 δις ευρώ εν ολίγοις. Ξαφνικά ο Μακρόν και η κυβέρνησή του αντιλήφθηκαν ότι κάτι δεν πάει καλά, από τη στιγμή που η γαλλική κοινωνία είναι στους δρόμους. Αρχικά επιχείρησε να αντιμετωπίσει την εξέγερση με την καταστολή και τη διαβολή. Χρέωσε δηλαδή το μαζικό λαϊκό κίνημα που κατέκλυζε τους δρόμους του Παρισιού και των άλλων γαλλικών πόλεων στην ακροδεξιά. Κάποιοι θύμωσαν, οι περισσότεροι γέλασαν. Διότι γρήγορα αποδείχθηκε ότι το κίνημα δεν είχε σχέση με την Λεπέν, αλλά πρόκειται για μία γνήσια λαϊκή εξέγερση με προοδευτικά χαρακτηριστικά.

Στη συνέχεια προσπάθησε με τον κατευνασμό και τις αόριστες υποσχέσεις περί διαλόγου και συνεννόησης. Πάπαλα. Μόνο η Μπρτζίτ τον άκουσε. Και μόλις είδε τα σκούρα, ότι δηλαδή οι διαδηλώσεις μπορούν και να τον ανατρέψουν άρχισε τις… «παροχές»!

Εκεί, που υποτίθεται δεν υπήρχε σάλιο, άρχισε να βρέχει κατοστάρικα ευρώ. Εκεί, που η γαλλική κυβέρνηση ήταν «ορθολογική» και πιστή στο δόγμα της λιτότητας και των επιταγών της ευρωζώνης, άρχισε να νερώνει το νεοφιλελεύθερο κρασί της.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ως δια μαγείας ο Μακρόν έγινε κι αυτός ένας «λαϊκιστής». Διότι, πολλοί θεωρούν έναν αξιοπρεπή μισθό, που διασφαλίζει κάπως ένα ανθρώπινο βιοτικό επίπεδο «παροχή» και «λαϊκισμό».

Ασφαλώς δεν πρόκειται περί τούτου. Αλλά για την αναμέτρηση πολιτικών και ταξικών επιλογών. Ο Μακρόν επέλεξε να εφαρμόσει μία πολιτική ακραίας αναδιανομής πλούτου, υπέρ των ήδη πολύ πλουσίων και σε βάρος όλων των υπολοίπων. Και επειδή τον πήραν χαμπάρι και απειλούν την πολιτική του καριέρα κάνει ελιγμούς μήπως αποφύγει το πολιτικό μοιραίο. Ούτε «λαϊκιστής», ούτε τίποτα. Ούτε καν «φαινόμενο», όπως τον είχαν χαρακτηρίσει, θεωρώντας ότι είναι το μοντέλο του μελλοντικού ηγέτη. Μία πρόσκαιρη μαριονέτα είναι. Χρήσιμος τώρα, περιττός αύριο.

Διότι, η ιστορία με τα Κίτρινα Γιλέκα και τις γελοιότητες του Μακρόν φέρνει ξανά στην επιφάνεια το πραγματικό πρόβλημα. Το οποίο είναι οι πολιτικές λιτότητας, που επιβάλλονται από τις Βρυξέλλες (και το Βερολίνο). Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις ο Μακρόν ανακοίνωσε τα μέτρα κατευνασμού, οι Βρυξέλλες σχεδόν εξερράγησαν. Και προειδοποίησαν το Παρίσι να μην παρεκκλίνει από τους δημοσιονομικούς στόχους. Ο πραγματικός αντίπαλος της γαλλικής εξέγερσης είναι οι Βρυξέλλες, όχι ο Μακρόν. Ο Μακρόν το πολύ πολύ να τουμπάρει την Μπριζίτ – άντε και τον Τσίπρα – με τις φιοριτούρες του.