Δημήτρης Χ. Παξινός

Προέρχεται από τον τελευταίο βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη ΣΤ΄ τον Ευπάτορα που φοβούμενος μήπως τον δηλητηριάσουν, χορηγούσε στον εαυτό του μικρές μη θανατηφόρες δόσεις δηλητήριου, ώστε να αποκτήσει τελικά ανοσία.

Για να εξοικειωθεί όμως κάποιος με κάτι χρειάζεται διδαχή, χρόνος και αυτό γίνεται πιο προσιτό με τον οικείο δάσκαλο, που θα σε γαλουχήσει στις αξίες της ζωής, τις ανθρώπινες αρετές, οι οποίες σε καθιστούν χρήσιμο για το περιβάλλον και την κοινωνία.

Τίποτα δεν έρχεται ξαφνικά να αλλοιώσει χαρακτήρες διαμορφωμένους και σφυρηλατημένους για χρόνια. Όλα απαιτούν τον χρόνο τους και εξαρτάται από το πρότυπο που έχεις δημιουργήσει και σε καθοδηγεί με την συμπεριφορά του. Θετικά ή αρνητικά.

Κάπως έτσι συνέβη, καταλυτικά πιστεύω προϊόν της σταδιακής αποσύνθεσης της κοινωνίας. Ήταν η εποχή της θεοποίησης του Α.Παπανδρέου που ό,τι έλεγε, αποτελούσε θέσφατο. Έκτοτε και δεν είναι καθόλου υπερβολή, άρχισε η ανοχή στην διαφθορά, στην παραβατικότητα. Μικρές οι αντιστάσεις στο μέρος του λαού που έψαχνε για νεοπλουτισμό, για νέα τζάκια, βρήκε την ευκαιρία να απενεχοποηθεί και να τραβήξει το νέο δρόμο και μάλιστα με τις ευλογίες ενός Πρωθυπουργού που στ’ όνομά του ορκίζονταν πολλοί νεοοπαδοί του και θυσίαζαν εκατόμβες νέων ανθρώπων, υποθηκεύοντας μελλοντικές γενιές.

Το πανηγύρι είχε ξεκινήσει και γνώρισε στη συνέχεια την αποθέωσή του σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής ζωής. Και συνεχίζεται με πιο ξέφρενο ρυθμό. Κι’ εκεί που ήταν μειοψηφία έγινε σαφής πλειοψηφία χωρίς αντιστάσεις, χωρίς ενοχές.

Το υγιές έχει μετατραπεί σε ανθυγιεινό, το ευτελές σε ουσιώδες, το ανυπόκριτο σε αγένεια, η εντιμότητα σε ηλιθιότητα, η τήρηση των παραδόσεων σε γραφικότητα.
Η κάθε «παλαβομάρα» χαρακτηρίζεται τουλάχιστον εκκεντρικότητα και απασχολεί το φιλοθεάμον κοινό, που προσκολλήθηκε όλο και περισσότερο στην τηλεόραση και στα δημιουργήματά της.

Προσπαθούν να δημιουργήσουν μια άλλη Ελλάδα, μικροεπιδοματούχων, τροφίμων του κράτους χωρίς μέλλον, χωρίς λόγο, χωρίς πνεύμα, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς διάθεση για κάθε τι δημιουργικό.

Η Μεσαία τάξη σβήνει αργά αλλά τελετουργικά. Tην κατάπιε η φορολογική επιδρομή και πληρώνει τις αμαρτίες ενός αμαρτωλού κράτους, που όμοιό του δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα και συνηθίζει να ξεπλένει κάθε δικό του, ποινικώς εμπλεκόμενο, άνθρωπο, με μπόλικο… απορρυπαντικό. Ας είναι καλά η άλλοτε κραταιά Δικαιοσύνη, που η ηγεσία της μεταβλήθηκε από θεά σε θεραπαινίδα της Eκτελεστικής εξουσίας, που έχει πάντα τον τρόπο να διορθώνει τα ημαρτημένα όπου δεί, κι’ αυτή, η προσφερόμενη υπηρεσία, ευγνωμόνως ανταποδίδεται. Τα οχυρά της Δημοκρατίας έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες ρωγμές.

Απαθείς πλέον παρακολουθούμε τα όσα διαδραματίζονται…

Μαζί με την Δικαιοσύνη πάσχει και η Παιδεία, απαραίτητη για την καλλιέργεια του νού και του πνεύματος με εύπλαστο και δημιουργικό τρόπο. Αντ’ αυτού επιδίδονται στην ψήφιση και έκδοση σειράς αντιφατικών και αλλοπρόσαλλων νόμων που δρούν σε βάρος της ουσιαστικής γνώσης με τρόπο συμπλεγματικό.
Και τώρα τι κάνουμε;

Αναμονή, εμμονή και επιμονή σ’ αυτά που μάθαμε καλά, μ’ αρετή, τόλμη, εγρήγορση, καλλιέργεια ψυχική και πνευματική, χωρίς να περιμένουμε τους ηγέτες που θα σώσουν την χώρα με τα ψευτοϊδεολογήματα και απατηλές σκέψεις του νύν Πρωθυπουργού. Μόνοι μας θα παλέψουμε απ’ όπου κι’ όπως μπορούμε και θα την σώσουμε.
Αλλιώς θα έχουμε αυτό που μας αξίζει. Μια χώρα που διώχνει τα μυαλά της χρυσής νεολαίας της, ανίκανη και να τα κρατήσει, μαζί με τα ιδανικά της.

Τελικά ο Μιθριδάτης μετά την ήττα από τον Πομπήιο αποπειράθηκε ν’ αυτοκτονήσει πίνοντας δηλητήριο, αλλά λόγω της ανοσίας απέτυχε και τελικά βρήκε το θάνατο μέσω του σπαθιού του μισθοφόρου που τον αποκεφάλισε.

Αν δεν αντιδράσουμε σ’ αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν και προδίδουν το μέλλον που μας επιφυλάσσεται, αργά ή γρήγορα ούτε το τέλος του Μιθριδάτη θα μας βρει.
Το δικό μας τέλος θα είναι βασανιστικό, χλευαστικό, εξευτελιστικό. Δεν μας ταιριάζει.