Δημήτρης Παγαδάκης

Ευτυχώς η Έφη Αχτσιόγλου δεν αποτόλμησε τέτοιο παρωχημένο στιλιστικό ατόπημα. Ενδεχομένως επειδή η βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης γνωρίζει ότι τα ράσα δεν κάνουν το παπά ούτε το αμπέχονο τον επαναστάτη.

Εμπλούτισε, ωστόσο, τη ρητορεία της με το απόσταγμα της αγέραστης σκέψης- όπλο ακατανίκητο- του μεγάλου κινέζου τιμονιέρη. Εμμέσως διαμήνυσε στο ακροατήριο διαδικτυακής κομματικής εκδήλωσης πως «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Τσιτάτο επίκαιρο για τσιπουράδικα, αλλά εντελώς ξεθυμασμένο ως υλικό πολιτικής στόχευσης στις δυτικές δημοκρατίες.

Μικρολεπτομέρειες, για την εκ Γιαννιτσών ορμώμενη πολιτικό της οποίας ο λογισμός συντονίστηκε αναπάντεχα με την διαχρονική σοφία του προέδρου Μάο εκ της επαρχίας Χουνάν προερχόμενου. Κι αν τέτοια διανοητικά συναπαντήματα συμβαίνουν κάθε 100χρόνια, τα βερμπαλιστικά παραληρήματα είναι καθημερνά στο πεδίο του ουτοπικά επιθυμητού και του πολιτικά ανέφικτου.

Ευθαρσώς, λοιπόν, υπό την επιρροή της υιοθέτησης αποφθεγμάτων από το «κόκκινο βιβλιαράκι» και εμπνευσμένη από τις «μέθοδες» καθοδήγηση των μαζών του πολυαγαπημένου κινέζου συντρόφου, δήλωσε ότι «η πανδημία είναι πολύ μεγάλη ευκαιρία για την αριστερά». Κοινώς στη αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται.

Υπό αυτή την ακροβατικά μακάβρια θεώρηση παραδέχτηκε ότι η συνεχής παραβίαση του υγειονομικού συναγερμού, αν όχι σαμποτάζ, που επιχείρησε το κόμμα της συμμετέχοντας σε αλλεπάλληλες πορείες , είχε τυχοδιωκτικά και ιδιοτελώς μικροκομματικά κίνητρα.

Με λίγα λόγια το στοίχημα της αριστεράς, όπως το εννοεί η ίδια και η κομματική της ηγεσία, περιλαμβάνει αχαλίνωτη δημαγωγία, συγκρουσιακή τακτική και επιδιωκόμενη διασπορά της πανδημίας. Με συνέπεια, όπως φαντασιώνονται, την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων η οποία θα δρομολογήσει επειγόντως τη σπάνια ευκαιρία για κατάληψη της εξουσίας. Και μετά, σου λένε, ότι υπάρχουν ομοϊδεάτες της που μέμφονται του άλλους ως ψεκασμένους.

Προς επίρρωση μάλιστα της αδάμαστης προσήλωσής της προς αυτή τη «μεγάλη πορεία» ανίχνευσης της βολικής εκμετάλλευσης κάθε διαθέσιμης πολιτικής «κοψοχρονιάς», η βουλευτής διακήρυξε επί λέξει ότι «η κανονικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την αριστερά…».

Πιθανόν να προτιμά την αναστάτωση, το μπάχαλο και τη γενικευμένη μιζέρια από την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας και των θεσμών, τη σταθερότητα της πολιτικής ζωής και την ομαλοποιημένη οικονομία, τη κοινωνική συνοχή και τη ψυχική ισορροπία των πολιτών.

Ίσως, πάλι να αξιολογεί, προς δόξα μια ανερμάτιστης και κυνικής αριστεράς, πως η αρμονική καθημερινότητα και η προστασία της δημόσιας υγείας είναι χειρότερη από την σφοδρότητα της επέλασης λιμών, λοιμών, σεισμών και καταποντισμών.

Με τέτοιες εξομολογημένες ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, τα οποίες συμμερίζεται αναμφίβολα το ηγετικό απαράτ, είναι απορίας άξιο ότι οι οπαδοί του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ψάχνουν έντρομοι καταφύγιο για να κρυφτούν. Κάτι πιο βαθύ και στέρεο, τέλος πάντων, μέσο προφύλαξης, γιατί από τα σύννεφα των αόριστων υποσχέσεων και του αόρατου αφηγήματος του έχουν γκρεμιστεί αναρίθμητες φορές.

Για την ιστορία, πάντως, όταν το 1966 η «Λαϊκή Ημερησία» του Πεκίνου δημοσίευσε το άρθρο με τίτλο «Κάθε μεγάλη αναστάτωση είναι κάτι το θαυμάσιο», στη τελευταία του παράγραφο σημείωνε ότι «έτσι όπως οι γλάροι αντιμετωπίζουν τις φουρτούνες, αντιμετωπίζουνε κι οι μαρξιστές τις μεγάλες αναστατώσεις». Παράξενο, μια και ως οξυδερκείς παρατηρητές τη φύσης οι Κινέζοι θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όταν στο πέλαγος επικρατούν θυελλώδεις άνεμοι οι γλάροι βγαίνουν σε χαμηλές πτήσεις στη στεριά.

Πράγμα που θα πρέπει να επανεξετάσει η Κουμουνδούρου και τα υποτιθέμενα αντισυστημικά στελέχη της που διακρίνονται ως θιασώτες της Μαοϊκής σκέψης και ως υπερασπιστές των Σταλινικού τύπου εκκαθαρίσεων στον εγχώριο δημόσιο τομέα. Ιδιαίτερα τώρα που νηστεύουν από κάθε πιθανότητα γαστριμαργικής απόλαυσης της εξουσίας.

Αναπόδραστα, όμως, με τα μυαλά που κουβαλάνε, η καλύτερη σημειολογικά προσέγγιση στο άπιαστο όνειρο επανόδου τους σε κυβερνητικά έδρανα είναι η επεξεργασία των συνταγών και η εμβάθυνση στο σερβίρισμα γλαρόσουπας και για ιδία χρήση.