Δημήτρης Παγαδάκης

Αν οι αυλικοί συντάκτες διαπνέονταν από την παραδοσιακή αλαζονεία των ανακτόρων ίσως να ήταν ικανοί να  διαμηνύσουν προς καθησυχασμό απάντων πως « το Αγγλικό Στέμμα επί αιώνες  έχει  υποτάξει, καταπιέσει  και εκμεταλλευτεί λαούς όλων των φυλών, των χρωμάτων  και των θρησκειών, χωρίς να κάνει  ποτέ, οποιουδήποτε είδους, διακρίσεις». Αν πάλι διέθεταν ίχνη χιούμορ θα μπορούσαν να παραπέμψουν το επίμαχο ζήτημα στον 100χρονο, Δούκα του Εδιμβούργου του οποίου η εξασθενημένη όραση δεν επιτρέπει να ξεχωρίσει ούτε αν ο πιλότος «Σερ» Λούις Χάμιλτον της F1 είναι φυσικός ξανθός ή χλωμός, μελαχρινός αυτόχθων της Άπω Ανατολής. ¨Όπως και να  χει πάντως για να σώσουν τα προσχήματα κάτι ψέλλισαν. Προφανώς γιατί η μουγκαμάρα απέναντι στα πραγματικά ή υποτιθέμενα ζόρια τείνει ενίοτε σε ρεζιλίκια και αυτοεξευτελισμούς.

 Αντιθέτως από το ευαίσθητο πολιτικό οίκο της Κουμουνδούρου δεν ακούστηκε κιχ επ’ ευκαιρία της διακοπής απεργίας πείνας του κατά συρροή δολοφόνου Δημήτρη Κουφοντίνα. Ούτε ο αγλαός Μάκης Μπαλαούρας που είχε ανακαλύψει ότι η τρομοκρατική οργάνωση «17 Ν» έκρυβε ένα «ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου», αντέδρασε  με ικανοποίηση επειδή σώθηκε ο «ανθρωπιστής Λουκάς» με τους 13 φόνους στο ενεργητικό του. Ούτε ο ατρόμητος ψυχοπονιάρης Θοδωρής Δρίτσας, που διαπίστωνε  πως παρά τα 23 θύματα της «17 Ν» κανείς δεν είχε τρομοκρατηθεί από την αιματοβαμμένη δράση της, ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει η συμπάθεια του προς τον αμετανόητο κρατούμενο ο οποίος γλίτωσε αυτοβούλως τη πάρτη του από την ασιτία. Τσιμουδιά δεν έβγαλαν επίσης και οι λοιποί ενδομύχως θιασώτες της ένοπλης εκδίκησης αλά  «φαρμακοχέρη»

Ενδεχομένως υιοθέτησαν, μάλλον σοφά, τη ρήση του Αβραάμ Λίνκολν , «είναι καλύτερα να είσαι σιωπηλός και να θεωρείσαι ανόητος  παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία». Και διέφυγαν τον επιπλέον περίγελο. Όπως ακριβώς επιχείρησε με αναιτιολόγητη υπεκφυγή και η κατά τα άλλα λαλίστατη υπέρ των δικαιωμάτων του ισοβίτη εφημερίδα «Αυγή» που κρύφτηκε βολικά πίσω από τη δήλωση που πλάσαραν σε στυλ αγαλλίασης οι συνήγοροι του. Ατυχώς για το κομματικό έντυπο του Σύριζα τα γραπτά μένουν ακόμη και μετά τις διαψεύσεις των όποιων εξιδανικευμένων αντισυστημικών προσδοκιών. 

Παρομοίως, ο κάθε 100 χρόνια ηγέτης Αλέξης Τσίπρας συντονίστηκε εν προκειμένω με το ξεκαρφωτικό μοτίβο του «κάνω τη πάπια». Δεδομένου ότι το κόμμα του επένδυσε στη κουφοντινιάδα. Πρώτος ο ίδιος δέχτηκε το ρίσκο να αυξηθούν τα κρούσματα κορωνοϊού στις εκδηλώσεις της, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο υγειονομικό σύστημα και τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων. Με τη σειρά της μερίδα κομματικών στελεχών  δρομολόγησαν ένα σόου «παπατζίδικης» ευσυγκινησίας και συνυπογραφής οπερετικών εκκλήσεων προς τη πολιτεία για να διασωθεί η ζωή και να αποτραπεί η βαριά βλάβη της υγείας του αρχιτρομοκράτη.

Οι νόμοι και η δικαιοσύνη ήταν γι΄αυτούς απλώς λεπτομέρειες μπροστά στις κλιμακούμενες διεργασίες της δήθεν ενσυναίσθησης τους. Παράλληλα, έκλειναν πονηρά το μάτι στη κομματική τους νεολαία που πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις για να γίνουν  αποδεκτά τα εκβιαστικά αιτήματα ενός στυγερού δολοφόνου τον οποίο έφτασαν να τον εξομοιώνουν χοντροκομμένα περίπου ως Μαχάτμα Γκάντι ή ως Μπόμπι Σάντς! 

Αναπόδραστα ο Σύριζα  προσέφερε πολιτική νομιμοποίηση στο μπαράζ διαδηλώσεων και στοιχήθηκε με ένα  τσούρμο περιθωριακών, αναρχομπάχαλων, χούλιγκαν και πάσης φύσεως αλληλέγγυων και αφελών δικαιωματιστών. Χώρια που με το πρόσχημα της διαφύλαξης του «κράτος δικαίου» - υπέρ του αδίστακτου εκείνου κουμπουροφόρου που ήθελε με σφαίρες να το καταλύσει- χάρισε ντροπιαστικά στην αλλόκοτη  πελατεία του τη δυνατότητα να συκοφαντήσουν τη δημοκρατία ως «χούντα». 

Τζάμπα, πήγε, ο κόπος. Ποντάρισε με βαθιά διχαστική, ιδεοληπτική και εμμονική προσήλωση του σε κάλπικο ατού και πιάστηκε κορόιδο. Σπεκουλάρισε  την  αντιπολιτευτική  του φενάκη πάνω στο ναυάγιο ενός  πολιτικά, ηθικά και νομικά καταδικασμένου στη συνείδηση της συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας , και υπέστη πολιτική πανωλεθρία. Το χειρότερο είναι πως το ολέθριο πλήγμα το δέχθηκε από τον ίδιο τον πρώην απεργό πείνας. Αφότου ο απαξιωμένος βαρυποινίτης αποφάσισε να τη σκαπουλάρει από το μοιραίο στο οποίο εξέθετε πρωτοβουλιακά τον εαυτό του, απεύθυνε διάγγελμα οικειοποιούμενος με θράσος το ρόλο του ηγέτη στις άγονες πορείες των συμπαραστατών του. 

Πολύ αργά για τύψεις και ενοχές από τους πολιτικούς υποστηρικτές του. Τον λούστηκαν με τη λαϊκιστική πλάνη τους, τους ξεγύμνωσε ως συνοδοιπόρους του «δικού» του κινήματος και τους άφησε ξεκρέμαστους σε αμήχανη σιωπή. Στη αμείλικτη  βουβαμάρα, όμως, δεν μπορεί να κρύψεις κανείς τίποτα. Τουλάχιστον, στο τραγελαφικό βερμπαλισμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάπως κουκουλώνεται το δράμα της ένδειας πολιτικών επιχειρημάτων. Γεγονός, ωστόσο, που στο τέλμα της σιγής ιχθύος ωθεί το πολιτικό ολίσθημα να γίνει πολτός με το πυθμένα της μικροκομματικής καπηλείας.