Δημήτρης Παγαδάκης

Στη πολιτική γεωγραφία η εκτός εξουσίας δεξιά, δοκιμάζεται συνήθως από βαρονίες, καπετανάτα, κάστρα και «τιμάρια» πληγωμένου ναρκισσισμού. Η αριστερά, σε ανάλογη περίσταση, ανακυκλώνει τάσεις, συνιστώσες, ομάδες, φράξιες και «φυλές» ξεθυμασμένης νομενκλατούρας.
Κοινός παρανομαστής της εσωστρεφούς ακινησίας αμφοτέρων η αφλογιστία να συναρθρώσουν ολοκληρωμένο πολιτικό λόγο. Με συνέπεια την αδυναμία συγκρότησης μιας καθολικής αφήγησης για να εκφράσει λυσιτελώς τις ανάγκες και τις προσδοκίες ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων. Με μια διαφορά. Ό,τι στη πρώτη συνιστά νοοτροπία στη δεύτερη αποτελεί παθογένεια.

Εξάλλου και εκτός, πρώτης φορά, κυβέρνησης η αριστερά ταλανιζόταν ανέκαθεν από ενδιάθετη ρευστότητα, ενδημική έφεση στο πολυκερματισμό, ροπή προς τις διαζεύξεις και τις αμοιβαδικές διασπάσεις.

Το χειρότερο, ο εμμονικός χαβάς εκάστου εντός του μωσαϊκού ιδεών της δικαιολογείτο με το άλλοθι του γόνιμου αναστοχασμού, της υποτιθέμενης ρηξικέλευθης ανίχνευσης, της δήθεν καρποφόρας παρέμβασης. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά για να ανακαλύψει πληθώρα προσχημάτων

Ο άλλοτε πολύχρωμος Συνασπισμός θεσμοθέτησε τις τάσεις στο εσωτερικό του εν ονόματι ενός θεμιτού πλουραλισμού, επικαλούμενος ως δημοκρατική αρετή την αδυναμία σύνθεσης και συνοχής του ως συμπαγές κόμμα. Έκτοτε από το συνωστισμό των ΚΟΕ, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ, ΑΠΟ, AKOA, Ρόζα και λοιπών συνιστωσών κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της πρόσφατης ιστορίας .

Σήμερα, ελλείψει ενός κοινώς αποδεκτού αριστερόμετρου, υπό το αίτημα νέας αριστερής ταυτότητας προκύπτουν καινούργιες ομαδοποιήσεις εντός του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ με τη λεκτική προσθήκη «Προοδευτική Συμμαχία».

Ασφαλώς το υπό διαμόρφωση εσωκομματικό τοπίο δεν μοιάζει με εκείνη τη « Βαβέλ» που σέρφαρε στο αντιμνημονιακό κύμα, το οποίο την έφερε στη εξουσία γα να συγκυβερνήσει με τους όψιμους συνοδοιπόρους των ΑΝΕΛ. Σίγουρα, όμως, καταγράφεται στο νέο χάρτη και μια οπισθοφυλακή θιασωτών εκείνης της εποχής.

¨Όπως, πάντως, κι αν έχει η ««Κίνηση Μελών» η «ΡΕΝΕ», η «Γέφυρα», η «Ομπρέλα» των 53+ ενισχυμένη με τη βούλα παραδοσιακών στελεχών, το «Αριστερό Δίκτυο», και όσες κινήσεις και ομάδες ακολουθήσουν, ουδόλως συγκινούν του ψηφοφόρους του κόμματος. Δεν είναι θέμα ρητορικής ή προσανατολισμού αυτών των σχημάτων της Κουμουνδούρου.

Απλώς, είτε υπερασπίζονται τον κομματικό αρχηγισμό, είτε αποπειρούνται να θέσουν υπό ομηρία τον τρέχοντα πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, είτε, τέλος, επιχειρούν την μετεξέλιξη του κόμματος υπό συλλογική ηγεσία, βαθαίνουν το πρόβλημα μέσα στο πρόβλημα της δημοσκοπικής του καθίζησης.
Αναμφίβολα, επανέρχεται το πρότερο σύνδρομο του «κακό χωριό τα λίγα σπίτια». Η παροιμία, φυσικά, δεν αναφέρεται στα κτήρια αλλά στους ανθρώπους του, τις ιδεολογικές στάσεις και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Κυρίως, αποκαλύπτει κρυμμένες, λανθάνουσες, αποσιωπημένες διαφορές και νοσογόνες αυτονομήσεις. Προφανώς, ένα τέτοιο ασταθές σκορποχώρι που αποθαρρύνει του δικούς του κατοίκους, είναι μάταιο να αναζητά να γοητεύσει νέους γείτονες.