Δημήτρης Δανίκας

Ο Πάνος Καμμένος, ως υπουργός Εθνικής Αμυνας, ζήτησε από τον Αμερικανό ομόλογό του περισσότερες βάσεις επί ελληνικού εδάφους. Οπως Λάρισα, Βόλος και Αλεξανδρούπολη.

Ο λόγος αφορά την προστασία των ελληνικών εδαφών από τις επεκτατικές βλέψεις του ψευτοσουλτάνου Ταγίπ Ερντογάν. Η λογική πάει κάπως έτσι: περισσότερες αμερικανικές βάσεις, λιγότεροι κίνδυνοι. Κοντά σε αυτή τη λογική οχύρωσης λειτουργούν και άλλες δύο. Η πρώτη ότι η Ελλάδα είναι το αγαπημένο παιδί της Ουάσινγκτον. Και επειδή είναι το αγαπημένο παιδί, γι’ αυτό και οι μεγάλοι όμιλοι πρέπει να σπεύσουν να επενδύσουν εν Ελλάδι.

Το οξύμωρο, ο (εξωτερικός) παραλογισμός αυτής της ολοκληρωτικής υποταγής στον αμερικανικό παράγοντα έχει να κάνει με τη θέση του Πάνου Καμμένου αναφορικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Αφού οι ΑΝ.ΕΛ. πιστεύουν ότι η συνθήκη είναι επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Αφού πιστεύουν ότι Μακεδονία είναι μία και εντελώς ελληνική. Αφού η ακύρωση της συνθήκης θα είναι πράξη ύψιστης πατριωτικής σημασίας. Και αφού χωρίς τις πλάτες των ΗΠΑ αλλά και των υπολοίπων της δυτικής συμμαχίας η κυβέρνηση των Σκοπίων θα είχε υποχωρήσει και θα τα είχε δώσει όλα.

Αφού λοιπόν τα πιστεύουν όλα αυτά, τότε πώς εξηγείται να ζητάει ο Πάνος Καμμένος περισσότερες αμερικανικές βάσεις από μια υπερδύναμη που στηρίζει τις απαιτήσεις των Σκοπίων; Πώς δηλαδή επιθυμεί, να μην πω εκλιπαρεί, περισσότερες βάσεις, περισσότερη εξάρτηση και μεγαλύτερη υποταγή σε αυτόν τον αμερικανικό «λύκο» και προστάτη των Σκοπίων;

Γιατί υπό κανονικές συνθήκες, και αν πράγματι πιστεύει ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι δούρειος ίππος, τότε δύο πράγματα έπρεπε να είχε κάνει. Το πρώτο να παραιτηθεί από την κυβέρνηση και από το πρωθυπουργικό αφεντικό που έβαλε την υπογραφή του κάτω από μια τέτοια ενδοτική, ταπεινωτική συμφωνία. Το δεύτερο, ταυτόχρονα με την παραίτησή του, θα έπρεπε να ζητήσει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Οπως ακριβώς έκανε ο πρόγονος της ιστορικής γαλάζιας παράταξής του, Κωνσταντίνος Καραμανλής, για το Κυπριακό!

Κοντά σε αυτόν τον κατ’ επίφαση παραλογισμό, όμως, λειτουργεί και ένας δεύτερος. Ακόμα πιο εκκωφαντικός και κατά βάση υποκριτικός. Φυσικά ο κυβερνητικός, ο πρωθυπουργικός. Ο τάχα μου αριστερός.

Γιατί «αριστερός» ο υποτακτικός των Αμερικανών «φονιάδων των λαών». Γιατί «αριστερός» ο επαίτης των Αμερικανών επενδυτών. Γιατί «αριστερός» ο θυρωρός των Αμερικανών πρεσβευτών. Και γιατί «αριστερός» ο συνεργάτης των παλιών δεξιών, μην πω ακραίων εθνικιστών, Νεοδημοκρατών.

Σας το έχω πει τόσες φορές. Και θα σας το πω άλλες τόσες. Να μη δίνετε σημασία στα λόγια. Να μη λαμβάνετε σοβαρά τα ιδεολογήματα. Να μην πορεύεστε με την κομματική σημαία. Σημασία έχουν οι πράξεις, τα έργα και οι συμπεριφορές.

Γιατί αν κάτι έκανε η «αριστερή» κυβερνητική εξουσία του Αλέξη Τσίπρα είναι ακριβώς αυτό. Κάτι που καμία άλλη κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας δεν μπόρεσε να κάνει, γιατί ακριβώς δεν έφερε μαζί της το πρόσημο της αριστερής ιδεολογίας και της ριζοσπαστικής πολιτικής.

Δηλαδή ότι, όπως όλοι οι άλλοι, έτσι και αυτή η τάχα μου αριστερή εναλλακτική κυβερνητική επιλογή. Οτι τίποτα, μα τίποτα σε ό,τι αφορά τα μεγάλα, τα πιο σοβαρά εσωτερικά και διεθνή θέματα δεν μπορεί να αλλάξει. Η πολιτική είναι μία. Υπό των Αμερικανών. Υπό των Γερμανών. Υπό των μνημονίων. Υπό των κερδοσκοπικών αγορών.

Αν, σου λέει, ακόμη και η Αριστερά υποκλίνεται και εφαρμόζει όλα αυτά, ε, τότε εναλλακτική προοπτική ούτε ακόμα και με κάθε αληθινό κομμουνιστή. Που σημαίνει ότι το σύστημα πρέπει να ευγνωμονεί Τσίπρα, Καμμένο και κάθε άλλη συριζαίικη αριστεροδεξιά φωνή!