Δημήτρης Δανίκας

Ρίχνει μια ματιά στα κιτάπια του ο υπουργός των Οικονομικών. Ξαναρίχνει. Τίποτα. Nothing. Niente. Nada. Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Και μια ευχή κάνει. Αντε οι πρωινοί να φεύγουν! Τα νούμερα με τις συντάξεις δεν βγαίνουν!

Εδώ που τα λέμε έχει δίκιο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Το προσδόκιμο είναι βασικός παράγοντας. Κρίσμο «μέγεθος» στον υπολογισμό της ετήσιας κρατικής χρηματοδότησης των συντάξεων. Οσοι περισσότεροι «φεύγουν» τόσο καλύτερα για τους αριθμούς. Και ακόμα καλύτερα για την «αριστερή» επαγγελία, εξαγγελία, υπόσχεση και ελπίδα: οι συντάξεις να μην «κουρευτούν»

Ο θάνατος του ενός συνταξιούχου, η σύνταξη του ζωντανού. Οσοι περισσότεροι «εγκαταλείψουν» τον μάταιο τούτο κόσμο, τόσο πιο προστατευμένη η σύνταξη των ζωντανών

Η προσευχή που έχει στοιχειώσει τον ύπνο όλων των ιδιοκτητών Café, Bars and Restaurants. Αφού μέρος των συντάξεων καταλήγει στα άδεια πορτοφόλια ανέργων υιών, κορασίδων και εγγονών. Αφού από εκεί καταναλώνονται σε πιτσερίες, σουβλατζίδικα, μπαρ και ταβερνεία. Αφού κάπως έτσι συντηρείται μεγάλο μέρος μέρος της εμπορικής αλυσίδας. Και αφού σοβαρό μερίδιο της κατανάλωσης ανακυκλώνεται από τον κρατικό κορβανά υπέρ του συνταξιοδοτικού συστήματος

Το παγωμένο αίμα που ρέει στις φλέβες του Αγγλομαθημένου Ευκλείδη Τσακαλώτου η επιτομή του κυνισμού της σύγχρονης, ανταγωνιστικής, παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Πέθανε εσύ να ζήσω εγώ. Οπως στην ταινία του Κώστα Γαβρά «Το τσεκούρι» Οπου υποψήφιος για υψηλή εργασία, προκειμένου να εξασφαλίσει την πολύτιμη θεσούλα, αρχίζει να δολοφονεί έναν έναν τους υποψήφιους που διεκδικούσαν το ίδιο πόστο στην ίδια εταιρεία

Οπως πάμε. Και με την ολοκληρωτική επικράτηση κυνισμού, στυγνής αριθμητικής και αδυσώπητου, σκληρού ανταγωνισμού, καθόλου δεν αποκλείεται να χειροκροτούμε στις κηδείες των συνταξιούχων. Καθόλου δεν αποκλείεται να δηλητηριάζει ο ένας τον άλλο. Και καθόλου απίθανο να θεσμοθετηθεί επισήμως, και μάλιστα να προπαγανδιστεί ως ύψιστο αγαθό, ως πράξη ύψιστης αλληλεγγύης η ευθανασία ώστε να φεύγουν ένας ένας μια ώρα αρχύτερα από τη ζωή

Αλλωστε, να μην ξεχνιόμαστε. Οσοι ¨φεύγουν¨ αμέσως αντικαθίστανται από τους επερχόμενους που έχουν υποβάλει τα χαρτιά τους στις αρμόδιες υπηρεσίες. Ενας ένας, όπως στις Τράπεζες, με αριθμό προτεραιότητας. Που περιμένουν στα στασίδια μέχρι να φύγει ο προηγούμενος. Κι έτσι εκείνοι να πάνε στα ταμεία να ρίξουν μια ματιά στα βιβλιάρια μπας και η σύνταξη έχει μπει στο λογαριασμό τους

Εσεις τι αριθμό έχετε; Το πενήντα. Α να περιμένετε στην ουρά σας μέχρι να «εγκαταλείψει» ο προηγούμενος. Και πότε με το καλό; Ξέρω κι εγώ. Μάλλον συντόμως. Τον βλέπω χλωμό. Υπομονή. Θα ρθει η σειρά του θα ρθει η σειρά σας. Αμάν και πότε. Μας έσκασε ο αθεόφοβος!

Μοιάζει με Καφκική ιστορία εφιαλτικής μελλοντολογίας. Κι όμως είναι πραγματικότητα. Αλλωστε, για να πούμε του «στραβού» του Ευκλείδη Τσακαλώτου το δίκιο. Πόσες και πόσοι γόνοι οικογενειών , της Ελληνικής Ορθοδόξου, πατριωτικής, εκκλησίας, δεν εύχονται και δεν προσεύχονται να φύγει μια ώρα αρχύτερα ο παππούς και η γιαγιά μπας και «βάλουμε στο χέρι εκείνο το χωράφι, εκείνο το διαμέρισμα και εκείνο το εξοχικό στο χωριό, ώστε να εισπράτουμε τα ενοίκια κι εμείς να καθοοοοομαστε»!

Είδες λοιπόν. Ο Τσακαλώτος κατοικεί μέσα στον μικρό, ιδιοτελή εαυτό μας!