Δημήτρης Δανίκας

Πολλά και άκρως απωθητικά. Να μη πω κάτι χειρότερο. Ας πούμε προσβλητικά για τη στοιχειώδη νοημοσύνη κάθε θεατή.

Όπως η περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Η οποία, από τη πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, ως πρωταγωνίστρια ερασιτεχνικής θεατρικής παραστάσεως επιδόθηκε σε ένα άνευ προηγουμένου παραλήρημα κραυγών με τη συνοδεία αλλεπάλληλων μελοδραματικών εκρηκτικών κλαυθμών!

Το πρώτο που έχω να πω «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Το δεύτερο ότι ουδείς δικαιούται να διεκδικεί το αποκλειστικό δικαίωμα στην ευαισθησία, την αλληλεγγύη και τον ουμανισμό. Στην πράξη και όχι σε αυτοσχέδιο δικαστήριο και σε ρόλο αυτόκλητου εισαγγελέα. Το τρίτο ότι τα πολλά λόγια, συνοδευόμενα από χαρακτηρισμούς και άλλα τέτοια είναι απόδειξη ενός προβληματικού χαρακτήρα. Και το τέταρτο όπως ο τίτλος πασίγνωστης ταινίας του Πέδρο Αλμοδόβαρ, «γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» (Mujeres al borde de un ataque de nervios).

Όπως ακόμα η πλειοδοσία αντιπολιτευτικών μπαλοθιών μεταξύ των εκπροσώπων της ανύπαρκτης πράσινης σοσιαλδημοκρατίας, της πέτσινης αριστεράς και της τάχα μου πατριωτικής «ελληνικής λύσης». Μοναδική τεκμηριωμένη, σοβαρή και αξιοπρεπέστατη παρέμβαση εκείνη του εκπροσώπου του ΚΚΕ. Ετσι ακριβώς.

Και τέλος όπως η περίπτωση του Κώστα Καραμανλή. Που με την πιρουέτα περί ασυλίας λησμόνησε τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Που επίσης «λησμόνησε» να αναφερθεί στις προειδοποιήσεις περί πιθανού σοβαρού δυστυχήματος με τραγικές συνέπειες. Που «λησμόνησε» να αναφερθεί στον εκτροχιασμό αμαξοστοιχίας κατά τη διάρκεια της θητείας του. Που λησμόνησε να υποστεί αυστηρό αυτομαστίγωμα για εκείνη την έκρηξη του στην Βουλή πως τάχα η ασφάλεια των τρένων είναι ασφαλέστατη και υποδειγματική.

Ο Κώστας Καραμανλής υπό το ασήκωτο βάρος πενήντα εφτά «εξαερωμένων» αθώων πλασμάτων, έπρεπε να μην είχε λάβει μέρος στις τελευταίες εκλογές. Επρεπε να είχε διευκολύνει την παράταξή του. Να μην είναι το μεγάλο βαρίδι της. Και έπρεπε, δημοσίως, να τοποθετηθεί αυστηρά για την στάση του λέγοντας πως θα βρίσκεται στην διάθεση της Δικαιοσύνης. Αν το είχε πράξει τότε και την παράταξή του θα είχε διευκολύνει και το όνομά του δεν θα το είχε κάψει. Τώρα πως θα πορευτεί; Ως καθ ύλην πολιτικά υπεύθυνος για τους τάφους τόσων ανυποψίαστων πλασμάτων; Ελεος!

Και τέλος τα χειροκροτήματα των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, ως επιβράβευση της ομιλίας του Κώστα Καραμανλή. Μα είναι δυνατόν; Δηλαδή η ουσία δεν είναι η τραγωδία πενήντα εφτά επιβατών. Η ουσία είναι η ρητορική ικανότητα του Κώστα Καραμανλή!

Πράγμα που σημαίνει, για κάθε πολίτη αυτής της Σωρρακώσταινας, ότι η πρόταση δυσπιστίας, είχε να κάνει τόσο με αντιπολιτευόμενες μπαλοθιές όσο και με τα χειροκροτήματα της γαλάζιας παράταξης. Και μετά απορούν που η κοινωνία έχει γυρίσει την πλάτη της στους πολιτικούς.

Με απλά λόγια με την «θεατρική» παράσταση της Τετάρτης, «ενταφιάστηκε» και η Βουλή!