Δημήτρης Δανίκας

Ετσι όλους μαζί, στο ίδιο μαντρί. Σα να πρόκειται για προιόντα εκτεθειμένα στα ράφια η στη βιτρίνα.

Α κοίτα αυτές τις κονσέρβες. Ποια να πάρω; Μπα όλα αυτά είναι χημικά από επεξεργασμένες πρώτες ύλες. Κάπως έτσι.

Δηλαδή για ποια Νεολαία μιλάμε; Για τους φοιτητές που τα κάνουν μπάχαλο; Και είναι όλοι; Μπας και τα Media προκρίνουν ειδήσεις που «φωνάζουν» και που προκαλούν τους αναγνώστες και τους θεατές;

Πάμε παρακάτω. Λέμε, με νοσταλγία «α οι περασμένες γενιές ήταν καλύτερες, πιο εγγράμματες, περισσότερο ανήσυχες και ευαίσθητες». Βλακείες. Οι περασμένες γενιές σκόνταψαν πάνω σε τρία εμπόδια και έσπασαν τα μούτρα τους.

Το πρώτο η περιορισμένη πληροφόρηση. Το δεύτερο οι αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Και το τρίτο οι υποβαθμισμένες υποδομές.

Όμως το κυριότερο είναι για ποια Νεολαία μιλάμε. Για τον μέσο όρο; Μα πάντα το επίπεδο, αυτού του «μέσου όρου» ήταν χαμηλό. Ελάτε τώρα. Ο αναλφαβητισμός πήγαινε σύννεφο.

Μπας και αναφερόμαστε στην εργαζόμενη Νεολαία; Μα σήμερα οι συνθήκες είναι πιο σκληρές και οι απαιτήσεις μεγαλύτερες. Απόδειξη; Αρκετοί, να μην πω οι περισσότεροι, επειδή δεν τα βγάζουν πέρα αναγκάζονται να συγκατοικούν με τους γονείς η ακόμα με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους.

Με απλά λόγια κάθε Νεολαία κρίνεται με τους καλύτερους όχι με τους χειρότερους. Και οι καλύτεροι συγκροτούν αυτό που λέμε «ελίτ». Οι άριστοι. Μια λέξη, ένας χαρακτηρισμός που προκαλεί, που ερεθίζει τα αντανακλαστικά των ταχαριστερών. Λάθος. Πλάνη. Και επί της ουσίας, μια πολιτική που κατά τη γνώμη μου είναι σκοταδιστική. Το εξηγώ.

Πρώτο λάθος. Οι άριστοι δεν είναι εκείνοι που προέρχονται από τις «καλές», τις εύπορες και τις πλούσιες οικογένειες. Λάθος μεγάλο. Οι φετινοί πρωταθλητές στις πρόσφατες εισαγωγικές, προέρχονται από απλές οικογένειες. Και από υποψηφίους σχολείων της Δημόσιας εκπαίδευσης. Στοιχειώδες.

Δεύτερο λάθος. Επομένως τα ιδιωτικά, ακόμα και τα καλύτερα, δεν εξασφαλίζουν ανώτερο επίπεδο μαθητών. Όλα, τα πάντα κρίνονται από παράγοντες, όπως διάθεση, αφοσίωση, διάβασμα, μελέτη, επεξεργασία, ανησυχία, χαρακτήρα, οικογένεια. Κι αυτό στοιχειώδες.

Τρίτο λάθος. Ο μέσος όρος, τον οποίο προσκυνάνε όλοι αυτοί οι ταχαριστεροί, είναι ο σίγουρος δρόμος προς τη μετριότητα, τη στασιμότητα και τον «αναλφαβητισμό». Δηλαδή τι κοινωνία, στο μέλλον, επιθυμούμε; Μια μάζα μετριότητας και ομοιομορφίας; Για όνομα του θεού. Οποιος το λέει και το υποστηρίζει αυτό είναι εντελώς αμόρφωτος και επικίνδυνος.

Με απλά λόγια. Το μέλλον κάθε κοινωνίας κρίνεται από την ποιότητα της ελίτ. Από εκεί η πρωτοπορία. Από εκεί η ανάπτυξη και η εκτίναξη. Αυτή η πρωτοπορία θα τραβήξει το κάρο που θα μεταφέρει τις μάζες. Ανευ αυτής της πρωτοπορίας και της ελίτ, μια ζωή στην καθυστέρηση και την υποταγή.

Και οι νέοι αυτής της ελίτ δεν προέρχονται, κυρίως, από εύπορες οικογένειες. Το αντίθετο. Οσο πιο δύσκολες συνθήκες, τόσο μεγαλύτερος ο αγώνας. Αν δεν στρώσεις τον πισινό σου γράμματα δεν θα μάθεις.

Ποιο το πρόβλημα; Το αιώνιο πρόβλημα που ταλανίζει αυτή την έρμη χώρα; Το διαπιστωμένο γεγονός της πελατείας. Αν δεν έχεις μπάρμπα δεν προχωράς. Αυτό το πρόβλημα. Αυτό πρέπει να ξεριζωθεί και να εξαφανιστεί.

Χωρίς ελίτ, αγαπητέ μου, μια ζωή εκεί, εκεί στην τρίτη εθνική. Και δυστυχώς είτε με τις πολιτικές μας την πολεμάμε, είτε με τις πρακτικές και τις πελατείες της γνωστές, τις διώχνουμε από τον τόπο τους. Αυτή η αλήθεια. Και όλα τ άλλα ανοησίες να χλαπακιάζουν τα χαιβάνια!