Δημήτρης Δανίκας

Και αφού έτσι αποκαθίσταται κάπως μια σχετική αδικία ανάμεσα σε αυτούς με κατοικίες σε ακριβές γειτονιές και στους υπόλοιπους που αγοράζουν σε υποβαθμισμένες περιοχές.

Με τις τιμές καθώς και με τα δάνεια για τις πρώτες κατοικίες προκύπτουν μερικά ζητήματα που θα μπορούσαν να αθροιστούν υπό τον τίτλο «τούβλα, σίδερα, τσιμέντα, σοβατεπί: ένα όνειρο απατηλό». Εχουμε και λέμε.

Ενα λοιπόν. Ευρωπαϊκή, ίσως και παγκόσμια πρωτοτυπία ο διαχωρισμός ανάμεσα στις «αντικειμενικές» και «εμπορικές» αξίες όλων των κατοικιών. Ετσι, με αυτό τον εξωφρενικό διαχωρισμό κάθε κυβέρνηση έχει παραδεχτεί, συμφιλιωθεί και αποδεχτεί τρία πράγματα μαζί. Οτι κάθε υποψήφιος αγοραστής είναι φοροφυγάς και επομένως περίπου απατεώνας.

Οτι το κράτος διευκολύνει και μάλιστα σπρώχνει κάθε υποψήφιο αγοραστή προς τη φοροδιαφυγή και την απάτη. Και ότι κάθε τίμιος, κανονικός και υποδειγματικός πολίτης που είτε δεν είναι ιδιοκτήτης κατοικίας είτε δηλώνει το πραγματικό τίμημα της προσωπικής του ιδιοκτησίας είναι μακάκας με περικεφαλαία. Τόσο απλό.

Δύο λοιπόν. Με την αμείλικτη γλώσσα της αριθμητικής αυτό που συμβαίνει είναι γνωστό. Δηλαδή κάθε αγοραστής που για ένα δι- αμερισματάκι πληρώνει 200.000 ευρώ, στην Εφορία δηλώνει μόλις 100.000 ευρώ. Τα υπόλοιπα κάτω από το τραπέζι, εντελώς κατάμαυρα και φυσικά «ιπτάμενα».

Τρία λοιπόν. Εξ αυτής της σχεδόν νόμιμης «ιπτάμενης» και κατάμαυρης συναλλαγής ο πρώτος χαμένος φυσικά είναι ο δημόσιος κορβανάς. Ο δεύτερος τα ασφαλιστικά ταμεία. Και ο τρίτος, ο μόνιμος χαμένος, είναι κάθε πολίτης που δεν έχει εξασφαλίσει ούτε μισό κεραμίδι άνωθεν της κεφαλής του. Εσύ με τη συνδρομή και τις πλάτες του κράτους παριστάνεις τον τζάμπα μάγκα κι εγώ πληρώνω τα σπασμένα. Τα δικά σου δικά σου, τα δικά μου πάλι δικά σου. Περίφημα.

Τέσσερα λοιπόν. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε, καλλιεργήθηκε και προωθήθηκε το σχέδιο οικονομικής εκτίναξης της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας. Με δύο πυλώνες. Τους γνωστούς. Από τη μια τουρισμός και από την άλλη οικοδομικός οργασμός. Από τη μια γκαρσόνια παρέα με μικροϊδιοκτήτες rooms to let, εστιατορίων και ταβερνών και από την άλλη τσιμέντα, τούβλα, σίδερα, κεραμίδια παρέα με μαντράδες υλικών οικοδομών, καθώς και πλήθος μηχανικών, αρχιτεκτόνων και εργολάβων. Αμφότεροι πηγές ασυγκράτητης φοροδιαφυγής καθώς και promoters απατηλών ονείρων.

Πέντε λοιπόν. Αυτή η ευεργετική για τους τουβλολάγνους ανάπτυξη αποδείχτηκε εύθραυστη, ευάλωτη και προσωρινή. Ο ορισμός της απόλυτης εσωστρέφειας και η επιτομή του υπόγειου, διαβρωτικού εκμαυλισμού. Οι τράπεζες μοίραζαν δάνεια. Οι πολίτες εξασφάλιζαν δάνεια. Οι εργολάβοι έτριβαν τα χέρια τους. Η κατασπατάληση πόρων είχε βαρέσει κόκκινο. Οι πόλεις μετατράπηκαν σε σύγχρονες φυλακές. Οι υποδομές υποτυπώδεις και ελάχιστες. Και ο παρασιτισμός χόρευε και χορεύει βαλς με Zorba the Greek, με Airbnb, με rooms to let και όλοι αυτοί παρέα με μια απέραντη, ασυγκράτητη φοροδιαφυγή!

Εξι λοιπόν. Με αυτή την καλλιέργεια απατηλών ονείρων συνέβησαν μερικά ζητηματάκια εξωφρενικά. Αυτό που λέμε «αλυσιδωτές αντιδράσεις». Τα κόκκινα δάνεια, οι μπουλντόζες που παραλίγο να γκρεμίσουν ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα. Οι αλλεπάλληλες ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών έχουν ρημάξει τις τσέπες κράτους και πολιτών. Με το γνωστό σύστημα οριζόντιων μέτρων, όλοι πληρώνουμε τα σπασμένα. Δηλαδή και οι δανειολήπτες και εκείνοι που δεν έχουν μισό τούβλο στην κατοχή τους. Και φυσικά οι ιδιοκτήτες που είτε διαμαρτύρονται για την εκποίηση της πρώτης κατοικίας τους, είτε οι άλλοι οι λεγόμενοι «μπαταχτσήδες» που έχουν στήσει τρικούβερτο γλέντι και μας γλεντάνε κανονικά.

Τι είναι η Ελλάδα; Τούβλα, σίδερα, μπετόν, τσιμέντα, σοβατεπί και πάσης φύσεως υλικά οικοδομών. Αν δεν βάλουμε μυαλό, ο χορός του Ζαλόγγου είναι μπροστά. Αλλά πάντα σε αυτόν τον έρμο τόπο η σωτηρία της τελευταίας στιγμής. Γιατί «αν σου μέλλει να πνιγείς, ποτέ σου δεν πεθαίνεις». Αμήν!