Δημήτριος Βαρτζόπουλος

Για πρώτη φορά με αυτήν την σαφήνεια και κατηγορηματικότητα ο Κ. Μητσοτάκης έθεσε, σε απόλυτο συμφωνία με τον E. Macron, την ανάγκη μιας κοινής στρατηγικής αντίληψης για την ασφάλεια και την άμυνα μεταξύ των κρατών-μελών και των θεσμών της Ε.Ε. Η υλοποίηση μιας τέτοιας νέας κοινής ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής θα έχει, όμως, ιστορικές συνέπειες όχι μόνον για το γενικό πλαίσιο της εξωτερικής μας πολιτικής αλλά και για την δομή, την διάταξη και τον εξοπλισμό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

Η συμφωνία AUKUS είναι η κυριολεκτική ταφή του ΝΑΤΟ, του οποίου την ληξιαρχική πράξη θανάτου υπέγραψε στο Αφγανιστάν ο J. Biden, μετά βέβαια από μακρά και βαρεία νόσηση επί διοικήσεως D. Trump. Είναι πλέον και σε πρακτικό επίπεδο πρόδηλο, ότι η διακομματικώς κοινή αμερικανική πολιτική έχει αποφασίσει την ριζική αλλαγή του οδηγού στόχου, από την υπεράσπιση του ελευθέρου κόσμου στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, προκρίνοντας ως προνομιακό σύμμαχο την (ούτως ή άλλως στενή συγγενή) βρετανική Κοινοπολιτεία. Ομολογουμένως βέβαια η πλήρης κατάρρευση της γερμανικής Bundeswehr, η απαξίωση -τη εξαιρέσει της Γαλλίας- των αμυντικών προϋπολογισμών των πλουσίων ευρωπαϊκών χωρών και η θρασεία αυτονόμηση της Τουρκίας είχαν μετατρέψει το NATO σε επιχειρησιακό παρία και οίκο ευγηρίας αξιωματούχων.
Η πλήρης αμυντική γύμνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν καλύπτεται πλέον ούτε δια φύλλου συκής. Η ένδεια όμως γίνεται κίνητρο. Μέχρι και ο Ζοζέπ Μπορέλ κατάλαβε, ότι «Αυτό είναι μια πρόσθετη απόδειξη, ότι η ΕΕ οφείλει, να υπάρχει για τον εαυτό της, μιας και οι άλλοι κοιτούν τον εαυτό τους». Είναι αναπόφευκτο λοιπόν, πιο γρήγορα παρά αργά, ο ενιαίος Ευρωπαϊκός Στρατός να αποκτήσει σάρκα και οστά. Χωρίς δεκανίκια.

Κατηγορικοί αναπροσδιορισμοί δεν προκύπτουν μόνον στις φίλιες δυνάμεις. Και από την άλλη πλευρά η μετά την εξάλειψη της Σοβιετικής Ενώσεως κατάταξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην χορεία των «αντιπάλων» αποδεικνύεται αταβιστική. Είναι προφανές βέβαια, ότι η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών στην Ρωσία πόρω απέχει από στοιχειωδώς ανεκτά όρια. Είναι όμως εξ ίσου σαφές, ότι το σημερινό, απλώς τυπολογικά κοινοβουλευτικό, ρωσικό πολίτευμα μετά την βιολογική απόσυρση του Πούτιν και υπό την πίεση των πραγμάτων χωρίς ιδιαίτερους κλυδωνισμούς θα ωριμάσει δημοκρατικά. Μια καπιταλιστική και δημοκρατική Ρωσία δεν μπορεί, να αποτελεί αντίπαλο της Ευρώπης. Είναι εντελώς διαφορετική η περίπτωση των αγκιστρωμένων στη δική τους πραγματικότητα Κινέζων Κομμουνιστών, η ιστορική εξαφάνιση των οποίων θα κατορθωθεί, όπως αποδεικνύεται στο Hong Kong, μόνον μέσα από αφάνταστη οδύνη.

Οι συνέπειες όλων αυτών των εξελίξεων για την χώρα μας είναι ευρύτατες και βαθύτατες. Η εμπειρία της χρεοκοπίας απέδειξε και εμπράκτως για ακόμη μια φορά, ότι η Ευρώπη είναι η φυσική μας οικογένεια. Όπως και αν έγινε, έστω και με τους όρους της τρόικας, τα χρήματα των λαών της Ευρώπης μας κράτησαν εν ζωή. Η οικογένεια έχει τώρα την ανάγκη μας.

Όποιες και αν είναι οι ωφέλειες της νέας πενταετούς ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας είτε σε εξοπλιστικό είτε σε τοπικό (Σούδα, Αλεξανδρούπολη) επίπεδο, θα έχουν βραχυπρόθεσμο χαρακτήρα, εξυπηρετούν τα αμερικανικά στρατηγικά ενδιαφέροντα, όχι τα ευρωπαϊκά και δικά μας. Ο πολιτικός και στρατιωτικός ρόλος της Ελλάδος, ακόμη και μεσοπροθέσμως, είναι πλέον η φύλαξη της εκτεθειμένης νοτιοανατολικής πύλης της Ευρώπης και η βασική επιχειρησιακή υποστήριξη μελλοντικών ευρωπαϊκών παρεμβάσεων στην ΒΑ. Αφρική, την Εγγύς και Μέση Ανατολή.

Η παραγγελία των ευρωπαϊκών (γαλλικών) Rafale και (γερμανικών) τορπιλών, εάν συνεχισθεί και με ευρωπαϊκές φρεγάτες, σε συνδυασμό με το μέγεθος και το αξιόμαχο του ανθρωπίνου δυναμικού, καθιστούν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις αξονικό συστατικό στοιχείο της ενιαίας ευρωπαϊκής Άμυνας. Εκείνο, που λείπει για την αποτελεσματική φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων, είναι η συμπλήρωση της προς Ανατολάς διάταξη των δυνάμεων μας, πέραν του Έβρου και του Αιγαίου, με την μόνιμο εγκατάσταση επαρκών αεροπορικών και ναυτικών μονάδων μας στην Κύπρο.