Βασίλης Τσακίρογλου

Αντιθέτως, οι περισσότερες δυτικές εθνοσυνελεύσεις έχουν να κάνουν με το «μιλάω», εξού το «parliament» και τα συγγενή του παρόμοια, όλα παράγωγα του parlare -το οποίο δεν χρειάζεται μετάφραση. Φυσικά, η εξέλιξη έχει παραλλάξει, μεταλλάξει ίσως ή απλώς ισοπεδώσει τις όποιες διαφορές υπήρχαν στους όρους και τη σημασία τους. Θα ήταν πολύ κολακευτικό για τους δημοκρατικούς θεσμούς των Ελλήνων εάν απηχούσαν στην πραγματική λαϊκή θέληση, ενώ οι λοιποί Ευρωπαίοι έστελναν απλώς τους αντιπροσώπους τους σε κάποιου είδους forum μόνο και μόνο για να ανταλλάσσουν λόγια, για να κάνουν κουβέντα.

Σήμερα είναι πολύ πιθανό ότι η ετυμολογία των όρων έχει αντιστραφεί, καθώς, όλο και περισσότερο φαίνεται ότι στο ελληνικό κοινοβούλιο οι εκλεκτοί και εκλεγμένοι ασκούνται στη λογομαχία -και σπανίως στη λογοδοσία, ενώ η αληθινή ουσία βρίσκεται σε ό,τι συμβαίνει στα ευρωπαϊκά νομοθετικά όργανα. Αλλιώς, εμείς μένουμε στα λόγια, ενώ άλλοι αποφασίζουν, πριν από εμάς για εμάς -και χωρίς απαραιτήτως εμάς. Ο κατάλογος των νομοθετημάτων που το επιβεβαιώνει αυτό είναι μακρύς.

Πέρα από τα λόγια, όμως, υπάρχουν οι άνθρωποι, ή, πιο συγκεκριμένα, πίσω από τα προεκλογικά λόγια των πολιτικών, υπάρχει η πραγματική επόμενη ημέρα για έναν ολόκληρο λαό. Και είναι το ίδιο αύριο που θα κληθεί να αντιμετωπίσει αυτός που προσδοκά την «ελπίδα που έρχεται», όσο και εκείνος που πείστηκε ότι κάθε ελπίδα για το κομπόδεμά του στην τράπεζα εξαφανίζεται. Το ζήτημα είναι ποια σειρήνα ακούει πριν ρίξει το φακελάκι στο διάφανο κουτί, ποια λόγια αντηχούν μέσα στο κεφάλι του, εφόσον, εξ ορισμού, το μέλλον είναι άδηλο. Και γίνεται ακόμη πιο δυσδιάκριτο εφόσον οι υπερβολές που διαδίδονται από κάθε αντιμαχόμενη κομματική πλευρά έχουν ξεφύγει από κάθε όριο.

Ποιον ακούς λοιπόν μέσα στο παραβάν; «Τη φωνή της συνείδησης» μήπως; Μα αυτό δεν λέει απολύτως τίποτα, μιας και υπάρχουν όλων των ειδών οι συνειδήσεις, η ατομική, η κομματική, η εθνική -θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει ακόμη και για συναισθηματική συνείδηση, που προκρίνει την παρόρμηση έναντι του ορθολογισμού και της ψυχραιμίας. Και υπό την πίεση των περιστάσεων, αυτή η σύγχυση που προκαλείται και αφορά λόγια γεμάτα από προεκλογική ένταση, θολώνει την εικόνα των έργων, των πεπραγμένων και των μελλούμενων. Τα οποία, κατά πάσα πιθανότητα, θα διαφέρουν ελάχιστα, όποιος από τους δύο βασικούς κομματικούς μονομάχους κερδίσει την εκλογή της Κυριακής.