Αργύρης Παπαστάθης

Το Φθινόπωρο του 2014 η αγορά ένιωθε για πρώτη φορά μετά από χρόνια σημάδια ανάκαμψης και βελτίωσης του κλίματος. Η αίσθηση ότι κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει υπήρχε σε όλους τους οικονομικούς δείκτες και αποτυπώθηκε τελικά και στον ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης του 2014 που ήταν για πρώτη φορά θετικός (+0,7%) μετά από έξι χρόνια ύφεσης. 

Τα υπόλοιπα τα ζήσαμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε τους πολίτες ότι το φως που είχε φανεί στην άκρη του τούνελ ήταν το τρένο που ερχόταν να τους πατήσει. Έτσι ανήλθε στην εξουσία, έκανε την ανάπτυξη ύφεση, μοίρασε καρέκλες και οικοδομεί το δικό του πλέγμα συμφερόντων. Success story για το κόμμα και το στρατό του, distress story (καταστροφή δηλαδή) για τους υπόλοιπους. 

Στο μεταξύ, η μνημονιακή πολιτική -που ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε ως το απόλυτο κακό για να ανέλθει στην εξουσία αλλά «αναγκάστηκε» να την ακολουθήσει- περιόρισε τις επιπτώσεις που ο ίδιος δημιούργησε. Όχι γιατί έγιναν διαρθρωτικές αλλαγές προς όφελος της χώρας και της οικονομίας (μάλλον το αντίθετο συνέβη, αν δει κανείς π.χ. την Παιδεία) αλλά γιατί οι πολίτες πλήρωσαν για μια ακόμη φορά το λογαριασμό. Αυτή τη φορά τον λογαριασμό ΣΥΡΙΖΑ, με υπέρογκους φόρους και εισφορές.  

Κάπως έτσι, η εμπιστοσύνη έχει αρχίσει δειλά να επιστρέφει και ο Πρωθυπουργός έχει δίκιο να διερωτάται στη Βουλή απαριθμώντας θετικούς δείκτες στο πεδίο της οικονομίας: «αυτά έγιναν μόνα τους»; Βεβαίως η απάντηση δεν βολεύει την κυβερνητική ρητορική, διότι είναι σα να λέει ότι «το μνημόνιο πέτυχε»! 

Η ουσία είναι ότι η συγκυρία είναι για μια ακόμη φορά σχετικά ευνοϊκή. Η Ευρωζώνη ανακάμπτει, οι Ευρωπαίοι πείστηκαν ότι η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση και έπαψαν να ασχολούνται, το μνημόνιο τελειώνει σε λιγότερο από δέκα μήνες από σήμερα και η έξοδος από αυτό, έστω και με τη στάμπα της δεύτερης ταχύτητας και σούπερ-επιτήρηση, είναι εφικτή. 

Έχει νόημα να ξαναμπούμε σε ένα σπιράλ διχασμού όπως το 2014 που θα μας οδηγήσει ξανά στο χείλος της αβύσσου; Κανένα απολύτως. Και το παρήγορο είναι ότι υπάρχουν δυνάμεις στο πολιτικό σκηνικό που δείχνουν να έχουν αντιληφθεί ότι το παιχνίδι θα κριθεί στην πρόταση για την επόμενη μέρα, στο γύρισμα της σελίδας μετά την τοξική δεκαετία που βιώνουμε. 

Αν ξαναγυρίσουμε στη λογική του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ εξουσία, τότε τελειώσαμε γενικώς και κανείς δεν φαίνεται πλέον διατεθειμένος να μας βοηθήσει. 

Το διακύβευμα είναι πώς η χώρα θα γυρίσει πραγματικά σελίδα και θα κολυμπήσει μόνη της στην άγρια θάλασσα των αγορών που είναι πάντα πολύ πιο αυστηρές από την τρόικα. 

Αντιθέτως, τυχόν γκρέμισμα της σημερινής ευκαιρίας, ισοδυναμεί με γκρέμισμα των θυσιών που κάναμε όλοι εμείς οι πολίτες για να μαζέψουμε τα σπασμένα μετά το 2014. 

Ένας νέος διχασμός δεν έχει κανένα νόημα και για έναν ακόμη λόγο: το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι βαρέθηκαν να μας δανείζουν πια. Με σκληρή επιτήρηση και ασφυκτικούς στόχους, ανοίγουν (θεωρητικώς) την πόρτα της εξόδου για να κολυμπήσουμε μόνοι μας. Αλλά αυτό είναι και δίκοπο μαχαίρι. Γιατί από εμάς εξαρτάται το πώς θα πορευτούμε και αν θα τα καταφέρουμε. 

Επομένως η επιλογή να τελειώνουμε με τον διχασμό και την οξύτητα δεν είναι ζήτημα χριστιανικής ηθικής (στο πνεύμα του «στρέψον αυτώ και την άλλην») αλλά θέμα κοινής λογικής και προϋπόθεση για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης.