Το ανεξάρτητο περιοδικό που επαναπροσδιόρισε την εκδοτική σκηνή της Νέας Υόρκης εξακολουθεί να δείχνει φρέσκο στον 21ο αιώνα και να δημιουργεί νέους λάτρεις του Τύπου σε χαρτί
Αριστερά: Η Bjork φωτογραφημένη από τον Γιούργκεν Τέλερ (2001) / Δεξιά: Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι από τον Τέρι Ρίτσαρντσον (1999)
Η αναδρομική έκθεση στο πλαίσιο της πρόσφατης Εβδομάδας Design στο Παρίσι, αφιερωμένη στο περιοδικό «Index», ξύπνησε μνήμες αλλά και ελπίδες στους αμετανόητους λάτρεις των έντυπων ΜΜΕ. Από το 1996 έως το 2005 το εκδοτικό εγχείρημα του καλλιτέχνη Πίτερ Χάλεϊ και του συγγραφέα και curator Μπομπ Νίκας αποτέλεσε τη φωνή της πρωτοποριακής σκηνής της Νέας Υόρκης.
Στις σελίδες του παρέλασαν οι μεγαλύτεροι σταρ και δημιουργοί της εποχής, φωτογραφημένοι από τους Γιούργκεν Τέλερ, Χέλμουτ Νιούτον, Χέντι Σλιμάν. Η Bjork παίρνει συνέντευξη από τον Αλεξάντερ ΜακΚουίν για το τεύχος Απριλίου 2001, ο σεναριογράφος Τζάστιν Χέιθ από τον Γουίλεμ Νταφόε για το τεύχος Νοεμβρίου 2003. Η Σκάρλετ Γιόχανσον, 16 ετών στο πρώτο της εξώφυλλο, μιλά για την καθημερινότητά της σαν έφηβη και η φωτογράφος Λίτα Χάρντινγκ πετάει στην Αριζόνα για να τη φωτογραφίσει. Η ακτιβίστρια Μπιάνκα Τζάγκερ φωτογραφίζεται ενώ τσεκάρει το εισιτήριό της για Ινδία στο αεροδρόμιο Κένεντι, ο εκδότης Χάλεϊ συνομιλεί με την Ιζαμπέλα Ροσελίνι τον Δεκέμβριο του 1999.
Ο Γουίλεμ Νταφόε από τον Γιούργκεν Τέλερ (2003)
Η ωμότητα των εικόνων και οι εκ βάθους ουσιαστικές συνεντεύξεις έθεσαν τις βάσεις για τις αντισυμβατικές εκδόσεις που άνθησαν ραγδαία, αλλά γνώρισαν την απόλυτη ισοπέδωση τα επόμενα χρόνια εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Από την έλευση του προσωπικού υπολογιστή μέχρι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο κόσμος άλλαξε δραματικά, όμως δύο δεκαετίες αργότερα, στην εποχή όπου κυριαρχούν τα ψηφιακά μέσα ενημέρωσης, τα έντυπα έχουν ακόμα ένα εκλεκτικό κοινό και η ανάγκη για απτική επαφή με τη σελίδα είναι υπαρκτή.
Και η Ιζαμπέλ Ιπέρ από τον εμβληματικό Γερμανό φωτογράφο (2002)
Η 16χρονη Σκάρλετ Γιόχανσον στο πρώτο της εξώφυλλο, από τη Λίτα Χάρντινγκ (2001)
«Το μυστικό της επιτυχίας ήταν ότι δεν είχαμε ιδέα τι κάναμε, πού πηγαίναμε. Το “Index” δεν ήταν απλώς μια έκδοση, ήμασταν μια κοινότητα σε εκδοτικό οργασμό»
Το «Index» κυκλοφόρησε στην ακμή της indie κουλτούρας στη Νολίτα, στη Νέα Υόρκη. Φρέσκο, ποπ, με πρωτοκλασάτες φωτογραφίες ήταν και θα είναι πάντα ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα, μια ζωντανή εμπειρία. Μετά τα πρώτα ασπρόμαυρα τεύχη, παίζει με το χρώμα, κάθε θέμα έχει τη δική του παλέτα και οι γραμματοσειρές είναι μοναδικές για κάθε τίτλο. Διαμορφώνοντας αισθητική, ορίζοντας το τι σημαίνει να είσαι ανεξάρτητος καλλιτέχνης, προτείνοντας πρωτότυπη σύνταξη, απέδειξε πως ο πολιτισμός μπορούσε να σχεδιαστεί όσο και να φωτογραφηθεί. Η υπενθύμισή του έστω και ως ένα περιοδικό μουσειακής αξίας, η γνωριμία με τη νέα γενιά, είναι ένα γεγονός αισιόδοξο. «Η Gen Z αρχίζει να ενδιαφέρεται ξανά για τα έντυπα», σχολιάζει σε άρθρο του το «AnOther Magazine».
Ο Αλεξάντερ ΜακΚουίν από τον Σαμ Τέιλορ Γουντ (2003)
Ο εικαστικός Πίτερ Χάλεϊ αποκαλύπτει το μυστικό της επιτυχίας από τη δεκαετή θητεία του ως εκδότης: «Δεν είχαμε ιδέα τι κάναμε, δεν ξέραμε πού πηγαίναμε.
Οταν ζούσα στη Νέα Ορλεάνη στα 70s, το περιοδικό “Interview” ήταν η μοναδική μου σανίδα σωτηρίας. Θυμάμαι να πηγαίνω τρέχοντας στο περίπτερο για τα νέα τεύχη. Ο Αντι Γουόρχολ ήταν η απόλυτη αυθεντία στην ποπ κουλτούρα και πρότυπό μας. Στο “Index” οι συντάκτες έπαιξαν πραγματικά τεράστιο ρόλο. Εφερα κόσμο που γνώριζα από τον κόσμο της τέχνης. Παρόλο που οι συνεντεύξεις έμοιαζαν αμοντάριστες, από πίσω υπήρχε φοβερή δουλειά για να βγει ένας καθαρός λόγος.
Η Πάρκερ Πόσεϊ από τον φακό του W (1996)
Το “Index” δεν ήταν απλώς μια έκδοση, ήμασταν μια κοινότητα σε εκδοτικό οργασμό. Από τις συνεντεύξεις, εκείνη της Μπιζού Φίλιπς και του Μπρους Λάμπρους είναι η αγαπημένη μου επειδή είναι ακραία - η Φίλιπς, ως κακό κορίτσι, αναφέρει ότι μιλάει υπό την επήρεια ενός “ακίνδυνου” ναρκωτικού. Ηταν συναρπαστικό το να δουλεύω το υλικό που θα δημιουργούσε ένα σπουδαίο τεύχος. Ενώ οι παραγωγές μας ήταν χαμηλού κόστους, το περιοδικό είχε μεγάλη απήχηση».
H Ρέιτσελ Βάις από τον Γιούργκεν Τέλερ (2001)
«Στην εποχή του Instagram υπάρχει ακόμα χώρος για περιοδικά. Τα λατρεύω και δεν πιστεύω ότι το έντυπο πρόκειται να εξαφανιστεί σύντομα»
Το 51ο ήταν το τελευταίο τεύχος του «Index», που ανέστειλε την έκδοσή του το 2005 αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο αρχείο και ένα διαχρονικό πρότυπο για τα μελλοντικά μέσα ενημέρωσης. «Στην εποχή του Instagram εξακολουθεί να υπάρχει χώρος για περιοδικά. Τα λατρεύω και δεν πιστεύω ότι το έντυπο πρόκειται να εξαφανιστεί σύντομα, όμως η εκτύπωση κοστίζει. Τα ψηφιακά μέσα έχουν εκδημοκρατίσει την επικοινωνία, καλώς ή κακώς», σημειώνει σήμερα ο συγγραφέας εκδότης του Μπομπ Νίκας ◆
