Φιόνα Γεωργιάδη: Είναι πρόκληση να είσαι καλλιτεχνικά ενεργός στην αθηναϊκή σκηνή

Ηταν σαν να έπρεπε η γοητεία της να αποτυπωθεί στον φακό και η αύρα της να αναπνεύσει με τα συναισθήματα του κοινού στις θεατρικές σκηνές. Τόσο νομοτελειακά, η Φιόνα Γεωργιάδη ξεκίνησε το υποκριτικό της road trip, με σταθμούς μερικές από τις πιο γνωστές μας δουλειές στο θέατρο, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση και άγνωστο τελικό προορισμό - όπως αρμόζει στα ανήσυχα πνεύματα.

GALA: Από τις σπουδές στη Νομική Σχολή Αθηνών και τις σπουδές στο Ευρωπαϊκό Δημόσιο Δίκαιο στο UCL του Λονδίνου, αποφασίζετε να βρεθείτε στο HB Studio της Νέας Υόρκης για να σπουδάσετε υποκριτική. Τι σας ώθησε να αλλάξετε ριζικά πορεία;
ΦΙΟΝΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ: Καταλαβαίνω πως ακούγεται σαν ριζική αλλαγή πορείας. Στην ουσία, όμως, και οι δύο διαδρομές συμπληρώνουν το προσωπικό μου παζλ. Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός, από τα 12 ήδη, όταν έπαιξα στην πρώτη μου σχολική παράσταση. Εκεί συνέβη η ρωγμή! Μου άρεσαν τόσο πολύ η αδρεναλίνη, η χαρά, το παιχνίδι του θεάτρου, που το κουβάλησα, άλλοτε ηχηρά άλλοτε σιωπηρά. Είχα, όμως, κι άλλες επιθυμίες, όπως μεγάλη αγάπη στο διάβασμα και βαθύ θαυμασμό σε όσους μεταχειρίζονταν την ελληνική γλώσσα με μαεστρία. Ετσι, λόγω του έντονου αισθήματος δικαίου, οδηγήθηκα στα νομικά. Ποτέ δεν πίστεψα ότι επαγγελματικά θα καταλήξω εκεί. Θέλω να πω, ήξερα ότι η φύση μου ήταν πιο σύνθετη και εμπεριείχε αντιφάσεις. Οταν τα ολοκλήρωσα, είχα διαμορφώσει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση, ώστε να τολμήσω να ορθώσω την παιδική μου επιθυμία και να την υπερασπιστώ μέσα μου ή έξω μου. Ρεαλιστικά, χρειάστηκε να καταστρώσω σχέδιο και να δώσω κάμποσες μάχες για να αρχίσω να περπατάω στον δρόμο της καρδιάς μου και πολλές φορές φοβήθηκα ότι δεν θα τα καταφέρω. Ομως, είχα διαισθανθεί πια τι ήθελα και αυτό με έκανε πιο δυνατή.

G.: Ενα από τα έργα που συμμετείχατε στη Νέα Υόρκη ήταν και οι «Χίλιες και μία νύχτες», του Ρώσου σκηνοθέτη Αλεξέι Μπουράγκο, όπου εφαρμόστηκε η περίφημη μέθοδος του Μάικλ Τσέχοφ. Τι νιώσατε την πρώτη φορά που ανεβήκατε στη σκηνή, στο Μανχάταν;
Φ.Γ.: Μας είχε προετοιμάσει τόσο δημιουργικά ο σκηνοθέτης μέσα από τη συγκεκριμένη τεχνική, που η παράσταση ήρθε σαν φυσική εξέλιξη και μόνο χαρά θυμάμαι να νιώθω γι' αυτό.

G.: Με μια λέξη, πώς θα χαρακτηρίζατε την εμπειρία των σπουδών σας στη Νέα Υόρκη;
Φ.Γ.: (Δεύτερη) ευκαιρία.

G.: Γιατί γυρίσατε στην Ελλάδα; Σε ποια θέματα δεν σας κάλυπτε η Νέα Υόρκη και σε ποια περιμένατε να σας καλύψει η χώρα μας;
Φ.Γ.: Αλλιώς τα είχα σκεφτεί κι αλλιώς ήρθαν. Στην Ελλάδα επέστρεψα για να περιμένω την έγκριση της καλλιτεχνικής βίζας. Μέχρι τότε, δούλευα στην Αμερική με άδεια εργασίας και η βίζα ήταν το επόμενο βήμα. Είχα, λοιπόν, κλεισμένο εισιτήριο επιστροφής για Νέα Υόρκη. Η έγκριση συνέπεσε χρονικά με την πρόταση του Νίκου Περάκη και της Κατερίνας Μπέη για την κινηματογραφική ταινία «Success Story», οπότε προτίμησα να μείνω. Λίγο μετά την πρεμιέρα, προέκυψε άλλη μια ενδιαφέρουσα συνεργασία. Ετσι, κάπως οργανικά, η δουλειά με κράτησε εδώ. Αλλωστε, τίποτα δεν ήταν δεδομένο για μένα στη Νέα Υόρκη αλλά ούτε και στην Αθήνα. Είναι πρόκληση να είσαι καλλιτεχνικά ενεργός και στην αθηναϊκή σκηνή. Το θέατρό μας έχει αξιοθαύμαστα δείγματα και καλλιτέχνες που δεν στερούνται τίποτα σε ταλέντο, φαντασία και έμπνευση εν συγκρίσει με διεθνείς παραγωγές. Διατηρώ τη σύνδεσή μου, πάντως, με το εξωτερικό και κάνω ακροάσεις εξ αποστάσεως, καθώς εκπροσωπούμαι καλλιτεχνικά από την ατζέντισσά μου που έχει έδρα τις ΗΠΑ.

G.: Πώς ήταν η εμπειρία σας με τον «Προμηθέα Δεσμώτη» στην Επίδαυρο και η συνεργασία σας με τον Αρη Μπινιάρη; Πώς βιώνετε το Αρχαίο Δράμα;
Φ.Γ.: Είναι από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές αυτή η εμπερία. Εξακολουθούν οι συνεργάτες μου από εκεί να είναι πολύ καλοί μου φίλοι. Εκτιμώ πολύ τον Αρη, γιατί έχει όραμα καθαρό και δουλεμένο, αγαπά την τέχνη του και από άποψη αισθητικής με γοητεύουν τα σύμπαντα που δημιουργεί. Εχω απόλυτο σεβασμό απέναντι στο Αρχαίο Δράμα και ταυτόχρονα μια γλυκιά ανάγκη να καθίσταται προσωπικό και ανθρώπινο το διακύβευμά του.

Αν και γιγαντωμένες, πρόκειται για πανανθρώπινες συγκρούσεις και ιδανικά, εκφάνσεις της ανάγκης να νοηματοδοτήσουμε την ύπαρξή μας. Τι πιο διαχρονικό από την αναγκαιότητα αντίστασης απέναντι στην αυθαιρεσία της εξουσίας και στο άδικο από το δικαίωμα στο πένθος, από την εξύμνηση του έρωτα, από την αλαζονεία της κορυφής και την αναπόφευκτη μετέπειτα πτώση.

G.: Στην τηλεόραση μας έχετε συστηθεί με έξι σειρές και τρεις τηλεταινίες. Πώς διαχειρίζεστε τις διαφορετικές απαιτήσεις ανάμεσα στο θέατρο, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση;
Φ.Γ.: Είναι πράγματι διαφορετικά είδη, με τις δικές του αρετές το καθένα. Νομίζω πως το ένα μπορεί να τροφοδοτεί το άλλο - για παράδειγμα, στο θέατρο μπορεί να προβάρεις έναν ρόλο για περισσότερο καιρό και ύστερα τα όσα δοκίμασες να σου φανούν χρήσιμα σε ένα τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό σετ.

G.: Το «Δίχτυ» της κρατικής τηλεόρασης, στο οποίο συμμετέχετε, ήταν το κύκνειο άσμα του Μανούσου Μανουσάκη. Πώς ήταν για εσάς αυτή η συνεργασία και τι κρατάτε από εκείνον ως άνθρωπο και ως δημιουργό;
Φ.Γ.: Ηταν πολύ ενδιαφέρουσα συγκυρία, για την οποία νιώθω χαρά και ευγνωμοσύνη. Θεωρώ την απώλεια του χαρακτήρα του Μανούσου απώλεια για τον κόσμο μας. Εμείς συνεργαστήκαμε εξαιρετικά, κατά κάποιον τρόπο νιώθω πως με εκπαίδευσε, με την έννοια ότι «έπαιρνα» από τον πηγαίο τρόπο που δημιουργεί και εργάζεται. Επρόκειτο για έναν ευφυή άνθρωπο με έντονη αίσθηση χιούμορ, γνώστη του αντικειμένου του, που μετέδιδε ενέργεια και αγάπη στο περιβάλλον γύρω του. Αναμένουμε την προβολή ακόμη έξι επεισοδίων από Σεπτέμβριο στην ΕΡΤ1, υπό τη σκηνοθεσία του έμπειρου Γρήγορη Καραντινάκη, στενού συνεργάτη του Μανούσου.

G.: Θεατρικά, από τον Οκτώβριο θα σας δούμε στο «Πριν ανοίξουμε φτερά» του Φλοριάν Ζελέρ. Τι σας συγκίνησε στο έργο αυτό και πώς είναι να συνεργάζεστε με τον πρωταγωνιστή του Δημήτρη Καταλειφό και με τη σκηνοθέτιδα της παράστασης Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους;
Φ.Γ.: Πρόκειται για ένα τρυφερό έργο, που με λεπτότητα και χωρίς μελοδραματισμούς σε προσκαλεί να αισθανθείς πριν καταλάβεις. Κινούμενο στον λαβύρινθο μιας οικογένειας, φωτίζει τα δίπολα της ζωής: παρόν και παρελθόν, δέσμευση και ελευθερία, αγάπη και απώλεια. Με ευαισθησία θίγει τη φθορά εν ζωή ως μια άλλη εκδοχή του θανάτου. Γράφτηκε το 2016 από τον Ζελέρ, ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός από τη βραβευμένη με Οσκαρ ταινία «Ο Πατέρας», με τους Αντονι Χόπκινς και Ολίβια Κόλμαν. Βρισκόμαστε ήδη σε πρόβες και χαίρομαι από καρδιάς που συνεργαζόμαστε με την Αννα-Μαρία ξανά μετά το «Δίχτυ». Την εκτιμώ ιδιαίτερα και θεωρώ πως έχει διαμορφώσει μια δυνατή ομάδα. Ο πολύπειρος Δημήτρης Καταλειφός είναι πράγματι μοναδικά επιμελής, έχει πάθος για τη δουλειά του και αστείρευτη φαντασία. Μαζί και με τους Ζωή Ρηγοπούλου, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Ντίνα Αβαγιανού, Σαράντο Γεωγλερή σάς περιμένουμε από τις 9 Οκτωβρίου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

G.: Αν μπορούσατε να δώσετε μια συμβουλή στον νεότερο εαυτό σας, λίγο πριν φύγετε για τη Νέα Υόρκη, ποια θα ήταν αυτή;
Φ.Γ.: Να πιστεύω στη διαίσθησή μου, να διαλέγω προσεκτικά τους συνοδοιπόρους μου και να μην αγωνιώ να αποδείξω τίποτα, διότι αφενός κανείς μας δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν και αφετέρου όλα γίνονται στον χρόνο τους, δεν μπορείς να τα βιάσεις. Η ζωή, όπως και το θέατρο, απαιτεί εμπιστοσύνη.