Λοΐκ Τεμπό: Blow-up στις Κάννες

Η Γαλλική Ριβιέρα δεν θα ήταν ίδια χωρίς το Φεστιβάλ των Καννών. Η πιο διάσημη ακτογραμμή του κόσμου, από το Μονακό μέχρι το Σεν Τροπέ, τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω της κάθε Μάιο, όταν συρρέουν οι σταρ για τη γιορτή του κινηματογράφου. Oσο όμως εκείνοι διασχίζουν το κόκκινο χαλί, οι αληθινοί ήρωες είναι αυτοί που κάνουν ακροβατικά με τις κάμερες στο χέρι για να απαθανατίσουν το σωστό καρέ, αυτό που θα κάνει τον γύρο του πλανήτη σε δευτερόλεπτα και θα μείνει στην ιστορία για πάντα.

Πρόκειται για το στοίχημα σε κάθε κλικ του Λοΐκ Τεμπό, του φωτογράφου που καλύπτει το Φεστιβάλ αδιαλείπτως από το 2001, συνδυάζοντας τη λάμψη της πρεμιέρας με τη φευγαλέα ματιά της νουβέλ βαγκ. Ζει στην κοντινή Νίκαια, εργάζεται σε όλο το μήκος της Κυανής Ακτής, φωτογραφίζει από πολυτελή σπίτια και ξενοδοχεία μέχρι ηλιόλουστα εντιτόριαλ μόδας, όμως η πιο σημαντική στιγμή κάθε χρόνο είναι το Φεστιβάλ. Γι’ αυτό του ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας τις αγαπημένες του εικόνες από την ιστορία των Καννών τις τελευταίες δεκαετίες, η οποία είναι και η προσωπική του ιστορία.



Gala: Εχοντας μια ευρεία γκάμα φωτογραφιών, υπάρχει ένα είδος που αγαπάτε περισσότερο;
Λοΐκ Τεμπό: Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν οι εναλλαγές, κάνουν τη δουλειά μου πιο ενδιαφέρουσα, γι’ αυτό και έχω τόσο ευρεία γκάμα θεμάτων. Ωστόσο, εκείνο που αγαπώ περισσότερο είναι οι άνθρωποι, μου αρέσουν πολύ τα πορτρέτα. Τα πρόσωπα μου φαίνονται πολύ ελκυστικά γιατί είμαστε όλοι διαφορετικοί, όλοι έχουμε πλούσια προσωπικότητα. Κάθε φορά που φωτογραφίζω ένα πρόσωπο δημιουργώ μια σύνδεση μαζί του, αφιερώνω χρόνο για να το γνωρίσω και χτίζω μια σχέση. Μοιραζόμαστε μία στιγμή την οποία, αν ξανασυναντηθούμε μετά από χρόνια, θα θυμόμαστε. Οταν φωτογραφίζω ένα διαμέρισμα ή μία γκαλερί δεν έχω αυτή την ανθρώπινη επαφή.



G.: Υπάρχει κάποιο μυστικό για να βγάζει κανείς επιτυχημένα πορτρέτα;
Λ.Τ.: Δεν ξέρω αν υπάρχει μυστικό. Η στιγμή που θα μοιραστούμε, ο χρόνος που θα αφιερώσουμε ο ένας στον άλλον, αυτά τα στοιχεία θα καθορίσουν το αν θα καταφέρουμε να βγάλουμε μία φωτογραφία που θα είναι μοναδική. Αν δεν μιλήσω με αυτόν που φωτογραφίζω, δεν μπορώ να ξέρω ποιος είναι. Πρέπει κι εκείνος να νιώσει άνετα, να με εμπιστευτεί, και εγώ να βρω τι αληθινό υπάρχει σε αυτόν.



G.: Τι σημαίνει το Φεστιβάλ των Καννών για εσάς;
Λ.Τ.: Το καλύπτω από το 2001, δεν έχω χάσει ούτε μία χρονιά, αποτελεί πλέον κομμάτι του εαυτού μου και της προσωπικής μου ιστορίας. Το αγαπώ. Είναι μέρες γεμάτες χαρά που τις περιμένω όλο τον χρόνο.
Το να βρίσκεσαι για λίγες μέρες στην πρώτη γραμμή του πιο σημαντικού πολιτιστικού γεγονότος παγκοσμίως είναι συναρπαστικό. Επίσης, η δουλειά των φωτογράφων σε αυτή τη διοργάνωση είναι απόλαυση γιατί μας διευκολύνει σε όλα. Εχουμε ό,τι χρειαζόμαστε για να εργαστούμε, ειδικούς χώρους, αλλά και χρόνο με τους σταρ, είναι πάντα μία εξαιρετική εμπειρία.



G.: Πώς είναι οι σταρ από κοντά;
Λ.Τ.: Υπάρχουν δύο είδη αστέρων. Από τη μία έχουμε εκείνους που είναι πολύ επαγγελματίες, που παίζουν σωστά τον ρόλο τους, ξέρουν πώς να στήνονται, ποιο ύφος πρέπει να έχουν, τα ελέγχουν όλα. Κοιτάζουν τον κόσμο, ποζάρουν για κάθε φωτογράφο, είναι γενναιόδωροι. Οι Αμερικανοί είναι συνήθως έτσι. Και μετά υπάρχουν και οι άλλοι που είναι πιο φυσικοί, πιο συνηθισμένοι άνθρωποι, δεν ξέρουν πού να κοιτάξουν, μπορεί και να μη νιώθουν άνετα.



G.: Ποιος είναι ο αγαπημένος σας σταρ για να φωτογραφίζετε;
Λ.Τ.: Καλή ερώτηση. Χαίρομαι πολύ όταν έρχονται προσωπικότητες όπως ο Κλιντ Ιστγουντ που είναι θρύλος και τον λατρεύω. Μου αρέσουν οι άνθρωποι με ιστορία, τρελαίνομαι. Και ο Ταραντίνο. Οταν είχε έρθει με την ομάδα του για το «Kill Bill» κάναμε τρομερή δουλειά. Στο photocall, όπου έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε και να γελάσουμε με τους σταρ, είχε δημιουργήσει πολύ ζεστή ατμόσφαιρα.



G.: Πώς μπορείτε να αποτυπώσετε έναν θρύλο όπως ο Κλιντ Ιστγουντ μέσα από τον φωτογραφικό φακό;
Λ.Τ.: Αρκεί το ότι είναι ο Κλιντ Ιστγουντ. Εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, μόνο να βγάλω μια καλή φωτογραφία. Υπάρχουν βέβαια πρόσωπα που είναι περισσότερο ή λιγότερο φωτογενή, ωστόσο όταν βρίσκονται πάνω σ’ ένα κόκκινο χαλί, με χτένισμα, μακιγιάζ, φορέματα, κοσμήματα, όλοι δείχνουν όμορφοι. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ ο φωτογράφος.



G.: Υπάρχουν σταρ που δεν σας αρέσει να φωτογραφίζετε;
Λ.Τ.: Εκτός από τους ανθρώπους του κινηματογράφου, στις Κάννες έρχεται κι ένα πλήθος από influencers, διασημότητες, πρόσωπα της μόδας που αστράφτουν στιγμιαία σαν φο μπιζού. Αυτούς δεν θέλω να τους φωτογραφίζω και δεν το κάνω.



G.: Εχετε κάποια αγαπημένη ιστορία;
Λ.Τ.: Θυμάμαι μία φωτογράφηση που έκανα στο ξενοδοχείο «Martinez» για τη L’Oréal και πέρασα αρκετή ώρα σε μια σουίτα με την Εύα Λονγκόρια, τη Μίλα Γιόβοβιτς και την Ντάουτσεν Κρους. Ενιωσα πολύ τυχερός που βρέθηκα με γυναίκες σαν κι αυτές. Εχω ζήσει διάφορες τέτοιες στιγμές που απολαμβάνω επειδή δεν είμαι κολλητός με τους σταρ, οπότε όταν επικοινωνώ μαζί τους είναι κάτι ξεχωριστό.



G.: Εχετε δικό σας στυλ στη φωτογραφία στο κόκκινο χαλί;
Λ.Τ.: Προσπαθώ να μη βγάζω τις παραδοσιακές λήψεις των δελτίων Τύπου. Πρέπει να τηρούμε κάποια στάνταρ στο καρέ ώστε να φαίνεται το φόρεμα και τα κοσμήματα, όμως ψάχνω πάντα να βρω τη λεπτομέρεια που θα κάνει τη διαφορά. Πιάνω την πρώτη θέση στην αρχή του κόκκινου χαλιού, ώστε να προλάβω τον σταρ μόλις φτάσει, πριν ανέβει στο χαλί. Οταν πατήσει στο χαλί μπαίνει στον ρόλο του, κάθε κίνησή του είναι υπολογισμένη. Πριν το χαλί, όμως, είναι πιο χαλαρός, πιο αληθινός, μπορεί να καπνίσει, να μιλήσει στο τηλέφωνο. Ακριβώς σ’ εκείνη τη φάση μ’ ενδιαφέρει να τον πετυχαίνω.



G.: Πώς βρεθήκατε στις Κάννες;
Λ.Τ.: Γεννήθηκα στα προάστια του Παρισιού, πήγα εκεί σχολείο και ξεκίνησα να σπουδάζω φωτογραφία, όμως η καθημερινότητα ήταν αφόρητη. Χρειαζόμουν μιάμιση με δύο ώρες το πρωί για να πάω στο κέντρο και άλλες τόσες το βράδυ για να γυρίσω. Οι γονείς μου αποφάσισαν να μετακομίσουν στη Νίκαια για καλύτερη ποιότητα ζωής και θέλησα να τους ακολουθήσω και να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Μασσαλία. Από το 2001 δουλεύω ως φωτογράφος. Η Νίκαια βρίσκεται ανάμεσα στο Μονακό, στις Κάννες και το Σεν Τροπέ, και αυτό σημαίνει πολλές ευκαιρίες για τη δουλειά μου. Τώρα πια δεν αντέχω το Παρίσι για περισσότερο από μία μέρα. Η ζωή που ανακάλυψα εδώ στη Νίκαια είναι απείρως πιο ευχάριστη.



G.: Γιατί θελήσατε να γίνετε φωτογράφος;
Λ.Τ.: Ξεκίνησα στα 16 μου τις σπουδές και δεν ήξερα τι ακριβώς έκανα. Οσο όμως βυθιζόμουν στον κόσμο της φωτογραφίας, τόσο παθιαζόμουν. Και σταδιακά ένιωθα όλο και πιο βέβαιος ότι είχα κάνει τη σωστή επιλογή. Μου επιτρέπει ν’ ανακαλύπτω τη ζωή με τον φακό μου και να είμαι διαρκώς δημιουργικός. Αυτό αποκαλώ ευτυχία ◆