Τάσος Καραμήτσος

Ο Πούτιν λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια σταδιακά κατέστη πανίσχυρος, πάμπλουτος, γεωπολιτικός παίκτης με την ανοχή, τη συνενοχή και τα «ολόστραβα μάτια» κυρίως των Ευρωπαίων, που του παρέδωσαν σχεδόν τα κλειδιά της Γηραιάς Ηπείρου χωρίς καν ίσως να το συνειδητοποιήσουν.

Όταν η Γερμανία εξαρτά την ενέργεια της χώρας της από αυτόν, το μισό Λονδίνο ανήκει στους Ρώσους ολιγάρχες του (και το άλλο μισό στους Αραβες, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι ανέχονται το πιο ανελεύθερο, σκληρό καθεστώς με φόνους, αρπαγές και στυγνά εγκλήματα κατά των αντιφρονούντων του, τι άλλο θα συνέβαινε άραγε; Πού θα κατέληγε ένας τύπος πολιτικού που κυβερνάει με τόση δύναμη, επιρροή και χρήμα, με πυρηνικά όπλα στην κατοχή του;

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με κάθε έστω και καθυστερημένη και εκ του ασφαλούς ανάλυση, μια νέα παγκόσμια πραγματικότητα ανεδείχθη μέσα σε κυριολεκτικά λίγες ώρες. Η Ευρώπη -και μαζί της η Δύση- εισήλθε σε μια νέα φάση, που νόμιζε ότι την είχε αφήσει πίσω από το 1945, τη βίαιη αλλαγή συνόρων εντός της επικράτειάς της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται γεωπολιτικά και οικονομικά.

Τι θα κάνει ο Πούτιν και τι θα κάνει η υπόλοιπη Δύση όταν ο πρώτος καταλύει βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου, όταν ξαναζωγραφίζει τα σύνορά του κατά το δοκούν.

Πρώτα απ’ όλα, η αντίδραση της Δύσης δεν έχει προηγούμενο στην Ιστορία, ασχέτως αν αιφνιδιάστηκε πλήρως για μερικά 24ωρα, ο πόλεμος που εξαπέλυσε στον Πούτιν είναι υβριδικός, υπό την έννοια ότι δεν έχει ποτέ ξανασυμβεί τέτοιος συνδυασμός τόσο πολύπλοκων και ταυτοχρόνως σκληρών μέτρων από έναν πρωτοφανή αριθμό χωρών. Μιλάμε για 141 χώρες που ψήφισαν κατά της Ρωσίας στον ΟΗΕ, έναντι 4 που συντάχθηκαν μαζί της και 35 που επέλεξαν την ουδετερότητα.

Απλά, αν ισχύσουν ή και ενισχυθούν τα οικονομικά μέτρα που ελήφθησαν κατά της Ρωσίας από την παγκόσμια κοινότητα για πάνω από 12-18 μήνες, θεωρητικά η χώρα αυτή θα γυρίσει στην εποχή που βίωσαν οι κάτοικοί της μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Το σενάριο είναι ακραίο, δεν είναι το πιθανότερο, αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί και βασικά ίσως είναι το χειρότερο μετά από εκείνο μιας πυρηνικής σύρραξης.

Δεν συμφέρει κανέναν, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα κυρίως στην ευρωπαϊκή οικονομία, ανατροπές στον ενεργειακό χάρτη, αλλά και θλίψη για την απομόνωση ενός ευρωπαϊκού λαού 150 εκατομμυρίων ανθρώπων που οι πληγές από το κομμουνιστικό καθεστώς που βίωσαν για περίπου 70 χρόνια παραμένουν ακόμη ανοιχτές.

Η Ευρώπη και όλος ο ελεύθερος κόσμος, όμως, καλείται -και είναι υποχρεωμένος να το πράξει- να ξεπεράσει αυτό το σοκ, να κάνει την αυτοκριτική του για το φαινόμενο Πούτιν και όπως επέζησε με τεράστιο κόστος μιας πρωτοφανούς πανδημίας να σταθεί στα πόδια του.

Χωρίς να κάνει καμιά αξιακή έκπτωση στον Ρώσο δικτάτορα, αν γίνεται να τον τελειώσει και να τον οδηγήσει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τα λεφτά δεν έχουν σημασία, όπως δεν είχαν ποτέ όταν πλέον άρχιζε ένας πόλεμος ή στην πρόσφατη πανδημία, σε κάθε έκτακτη παγκόσμια κρίση, αρκεί να σώζονται ανθρώπινες ζωές και αξίες όπως η ελευθερία.

Η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να δείξει ξεκάθαρα από την αρχή τη θέση της και να συνδέσει τον Πούτιν με τον Ερντογάν, παρόμοιες περιπτώσεις είναι. Δικτάτορες με μανδύα δημοκρατικών διαδικασιών που όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν υφίστανται και με επεκτατικές βλέψεις στους γείτονές τους. Γι’ αυτό και τα περί ουδετερότητάς μας στην αποστολή όπλων ή άλλων ενεργειών που υιοθετεί η Δύση είναι παντελώς ανιστόρητα. Μόνο οι Τούρκοι έμειναν τελείως ουδέτεροι... ας μαντέψουν γιατί οι οπαδοί αυτής της θεωρίας στην Ελλάδα.

Σήμερα απαιτείται για τη χώρα ξεκάθαρη σκέψη της ηγεσίας και πολιτική σταθερότητα για τα επόμενα χρόνια που έρχονται. Ας το πράξουν, ας κάνουν ό,τι χρειάζεται όσοι έχουν την ευθύνη για πολιτική σταθερότητα γιατί η Ιστορία γράφει.