Μαριάννα Τζάννε

Ένας γνωστός που πάει και έρχεται συχνά στις Αραβικές χώρες κάθε φορά που ακούει ότι το υπουργείο Εξωτερικών διοργανώνει επιχειρηματικό ταξίδι στην περιοχή του Περσικού Κόλπου βάζει τα γέλια. Το θυμήθηκα διαβάζοντας για την αππστολή που σχεδιάζουν την ερχόμενη Κυριακή στο Κουβέιτ, ο Γενικός Γραμματέας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων του υπουργείου Εξωτερικών κ. Παναγιώτης Μίχαλος και ομάδα επιχειρηματιών και κυβερνητικών αξιωματούχων. Ο γνωστός που σας έλεγα δεν τον κάνει από υπεροψία γιατί την περιοχή την γνωρίζει καλύτερα και από την παλάμη του αλλά γιατί μετά τα συνεχή σούρτα-φέρτα καταλαβαίνει ότι οι διπλωματικοί δεσμοί χρειάζονται κάτι πολύ περισσότερο για να ανθίσουν και να αποδώσουν από μεμονωμένα και αποσπασματικά ταξίδια αναψυχής και υποσχέσεων.

Ανάλογες επιφυλάξεις έχουν και εκείνη που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην πετρελαιοπαραγωγό ζώνη του Αραβικού κόσμου. Ένας προφανής λόγος είναι ότι καμία από τις συνηθισμένες επιχειρηματικές αποστολές δεν απέδωσε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα εδώ και χρόνια πέρα από μεγάλες προσδοκίες. Πότε έκλεισε για παράδειγμα έστω ένα μεσαίου ή μικρό ντίλ ή πότε ένας ξένος επενδυτής σαν τους φίλους μας τους ‘Αραβες ήρθε να επενδύσει στην Ελλάδα επειδή μια διπλωματική ιεραποστολή υψηλού κατά άλλα κύρους επιτέλεσε στο ακέραιο το ρόλο του ταξιδιού της; Εάν είχε συμβεί δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα είχαν φροντίσει να το μάθουμε. Το απέδειξε άλλωστε και η τελευταία πρωθυπουργική επίσκεψη στο Κατάρ πριν ένα χρόνο, λίγο μετά  το ναυάγιο με τον Εμίρη Αλ Θανί για την μεγάλη μπίζνα του Ελληνικού.

Κορυφαίοι επιχειρηματίες, στρατιά υπουργών και διπλωματών ακολούθησαν τον κ. Αντώνη Σαμαρά στις εμπιστευτικές  συναντήσεις αλλά για άλλη μια φορά έφυγαν άπραγοι. Δεν πρόλαβαν να δρέψουν δάφνες όταν οι Καταριανοί επανήλθαν με ένα χλιαρό τρόπο στον διαγωνισμό, και εκείνη εγκατέλειψαν και πάλι. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Τους δουλεύουμε και μας δουλεύουν.

Τα δολώματα αλίευσης Αράβων Επενδυτών δεν αρκούν, όταν ως χώρα εξακολουθούμε να τους αποτρέπουμε λόγω σοβαρότατων αδυναμιών και επιπολαίων σχεδιασμών. Τα γραφεία μας στις ελληνικές Πρεσβείες παρακμάζουν και υστερούν τόσο σε επίπεδο υποδομών, πληροφοριών και παροχής υπηρεσιών, όσο και  σε επίπεδο στελεχών. Στις χώρες του Αραβικού Κόλπου, οι ελληνικές πρεσβείες κατ' ουσίαν υπολειτουργούν ενώ κάποια γραφεία δεν έχουν χρήματα ούτε για φωτοτυπίες! Πόσο μάλλον για να οργανώσουν μια αληθινή εκστρατεία προσέλκυσης ξένων επενδύσεων. Και μπορεί στο χαβαλέ να λέμε ότι αυτό μας κάνει συμπαθείς στα μάτια των Αράβων μας γελοιοποιεί όμως όταν έρθει η στιγμή να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι για να τους πείσουμε να επενδύσουν στη χώρα μας.