Κώστας Μπουρούσης

Είναι πράγματι απολαυστικό –μάλλον υπό μια μαζοχιστική σκοπιά- αν καταφέρεις έστω και για λίγο να αποστασιοποιηθείς και να δεις τι ακριβώς συμβαίνει με τους Έλληνες αθλητές κάθε που σημαίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες. Συνοπτικά αναφέρω:

 

Τον Αύγουστο του 2004 ψάχναμε εις μάτην το χρυσό δίδυμο Κεντέρη-Θάνου. Εξαφανισμένοι στην έδρα τους.

 

Τον Αύγουστο του 2008 ψάχναμε τα δείγματα ούρων της χρυσής Φανής Χαλκιά που αποχαιρετούσε άρον άρον (αλλά με περήφανο ελληνικό DNA) τους Αγώνες του Πεκίνου.

 

Τον Ιούλιο του 2012 ψάχνουμε να βρούμε αν η Βούλα Παπαχρήστου έπρεπε να αποκλειστεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες επειδή αποφάσισε να μοιραστεί δημοσία το όγδοης διαλογής αστειάκι της, συνδυάζοντας επικαιρότητα ιατρικού ρεπορτάζ και μεταναστευτικό –δύο σε ένα.

 

Θα μου πεις, τι σχέση έχει το ντόπινγκ με τα ρατσιστικά ανέκδοτα; Θα σου πω πως καταφανώς είναι ζήτημα παιδείας. Κι η αλήθεια είναι πως μια χώρα έχει εθίσει τους πρωταθλητές της στη λογική «δούναι και λαβείν» -φέρε μου μετάλλια, να σου δώσω αξιώματα, κ.ο.κ.-, που κρύβει την ντόπα κάτω από το χαλί και έχει τα «καμάρια» της να προπονούνται σε στάδια υπό κατάρρευση δεν έχει κανένα δικαίωμα να αποκλείει τη συμμετοχή τους –ακόμη και για συμβολικούς λόγους- από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

 

Αν το ελληνικό κράτος ήθελε ανθρωπιστές, συνειδητοποιημένους, οραματιστές και φίσκα στο ολυμπιακό ιδεώδες αθλητές, θα όφειλε να είχε φροντίσει και για την εκπαίδευση και για την παιδεία τους. Από τη στιγμή που αποφάσισε να μοιράζει το εθνόσημο σαν προεκλογικό σταυρωμένο φέιγ βολάν και να αντιμετωπίζει τους (πρωτ)αθλητές ως άλλα ιπποδρομιακά γκανιάν, όφειλε να ξέρει τι του ξημερώνει.

 

Εκείνο που με τρομάζει περισσότερο απ’ όλα είναι πως η Παπαχρήστου μεγάλωσε και ανατράφηκε στην Ελλάδα της προσμονής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Είναι προφανές πως τα λεφτά πήγαν στα προκατ ιλουστρασιόν τότε, σαπισμένα σήμερα- στάδια. Ούτε ψίχουλο για την ολυμπιακή παιδεία μας. Εύγε μας.