Γιώργος Δ. Ανδρέου

Τώρα που απέχουμε από τις εκλογές - η χειρότερη περίοδος να αξιολογήσουν οι πολίτες το πραγματικό τους συμφέρον είναι η προεκλογική. Δεν είναι καθαρή η εικόνα την περίοδο της υποσχεσιολογίας, της ανηλεούς αντιπαράθεσης, των ανοίκειων επιθέσεων, της μισής αλήθειας.

Να αναζητήσουν το συμφέρον τους – λογικά, ψυχρά, ψύχραιμα - στις σωστές του διαστάσεις, ειδικά για τους λόγους που οδήγησαν κάποιους να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την παράταξη που κυβερνά. Για θέματα ουσιαστικά, καθημερινά, της πραγματικής ζωής. Να κοιτάξουν διεισδυτικότερα πίσω από τη σπέκουλα και την υποκρισία.

Το πρώτο βήμα είναι να καταλάβουν τι γίνεται ή τι πάει να γίνει και μετά να αποφασίσουν αφού ξεκαθαρίσουν τι πραγματικά θέλουν. Να μην παραπλανώνται από επιτήδειους και λαϊκιστές.
Τα παραδείγματα πολλά.

Πρώτο, κατ’ εξοχήν επίκαιρο.

Οργιάζει η σπέκουλα για το νόμο που προωθεί η Κυβέρνηση για τα όρια των οικισμών που δεν έχουν σχέδια πόλεως - προϋφιστάμενοι του έτους 1923 λέγονται πολεοδομικά. Καταργούνται τα «εντός οικισμού» οικόπεδα και γίνονται χωράφια χωρίς αξία, σπεκουλάρει υποκριτικά, εν γνώσει και δολίως, σύμπασα η αντιπολίτευση.

Μνημείο παραπληροφόρησης. Δυστυχώς δεν μπορεί να επικοινωνηθεί επαρκώς, να καταλάβουν την αλήθεια οι ενδιαφερόμενοι και είναι πολλοί.

Η αλήθεια είναι πως τα οικόπεδα που θεωρούνται εντός των ορίων οικισμών που είχαν καθοριστεί (τα όρια) με απόφαση Νομάρχη, είχαν ήδη γίνει χωράφια από σχεδόν 20 χρόνια πριν, γιατί το Συμβούλιο της Επικρατείας κρίνει πάγια από το 2007 πως είναι αντισυνταγματικός ο καθορισμός των ορίων οικισμών από το Νομάρχη και τα εντός ορίων αυτών οικόπεδα δεν είναι άρτια.

Αποτέλεσμα κάθε οικοδομική άδεια που έβγαινε προσβαλλόταν στο ΣτΕ και ακυρωνόταν. Με το νέο νόμο το αρμόδιο Υπουργείο αφ’ ενός προσαρμόζει το θεσμικό πλαίσιο για τον τρόπο καθορισμού των ορίων των οικισμών στις αποφάσεις του ΣτΕ και αφ’ ετέρου προσπαθεί να «σώσει» κάποια τετελεσμένα, αφού νομική δυνατότητα να ανατραπεί ευθέως με νόμο η κρίση του ΣτΕ δεν υπάρχει. Με απλά λόγια ένας νόμος που είναι βήμα εκσυγχρονισμού προς την θετική κατεύθυνση και προσπαθεί να βοηθήσει κάποιους από τους θιγόμενους, κατηγορείται, από την αντιπολίτευση, με προεξάρχοντες και κάποιους είτε άσχετους, είτε βαλτούς δημοσιογραφούντες, ως αντιλαϊκός και καταστροφικός για τους φτωχούς. Και οι πολίτες τσιμπάνε και συμπαρατάσσονται με τους ψεύτες και τους λαϊκιστές, σε βάρος του πραγματικού τους συμφέροντος.

Δεύτερο παράδειγμα, παλαιότερο πάντα όμως επίκαιρο.

Η φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών με ελάχιστο τεκμαρτό εισόδημα ίσο με τον κατώτατο μισθό. Αποσύρουν κάποιοι – δημοσκοπικά στη φάση αυτή – την εμπιστοσύνη τους στην Κυβέρνηση επειδή δεν ανέχθηκε και δεν τους επέτρεψε να δηλώνουν ετήσιο εισόδημα προκλητικά δυσανάλογο και με τον τρόπο ζωής τους και με την αντίληψη της κοινωνίας. Πρόκειται για πολλούς μεσοαστούς που κερδίζουν πολλαπλάσια και επιμένουν να δηλώνον φτωχότεροι από τους φτωχούς (αυτοί που κερδίζουν πραγματικά λιγότερα από τον κατώτατο μισθό – αποδείχθηκαν ελάχιστοι εν τέλει – έχουν διέξοδο δικαίωσης αποδεχόμενοι έλεγχο). Κάποιους που κερδίζουν 2-5.000 ευρώ το μήνα, ζουν άνετα έως και πολυτελώς, και δυσανασχετούν επιμένοντας να διεκδικούν το δικαίωμα να δηλώνουν 5-6.000 το χρόνο. Ακούνε ευχάριστα την αντιπολίτευση να σπεκουλάρει υποκριτικά υπέρ τους και απορρίπτουν άκριτα και επιπόλαια την Κυβέρνηση. Αντιδρούν, ελεύθεροι επαγγελματίες κατά κανόνα, γιατί πληρώνουν, τεκμαρτά, ποσά φόρου της τάξεως των 500-1000 ευρώ, το πολύ, ετησίως και δεν βλέπουν το δάσος, το πραγματικό τους συμφέρον.

Δεν αξιολογούν την πραγματικότητα και διακινδυνεύουν την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα που τους επιτρέπει να έχουν απασχόληση και να κερδίζουν ευμάρεια, τη ζωή που κάνουν. Δεν αντιλαμβάνονται πως η πρόκληση δημιουργεί αμφισβήτηση, αναταραχή, ανατροπές. Ρισκάρουν να επαναφέρουν Βαρουφάκηδες, Κατρούγκαλους, Ζωές και άλλους ορκισμένους εχθρούς της μεσαίας τάξης. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι μόνο δικό τους καταλήγει σε βάρος όλης της κοινωνίας.

Αυτά και άλλα πολλά θα συμβαίνουν όσο κάποιοι επιμένουν να μην αναζητούν σε βάθος και κυρίως να μην ξεκαθαρίζουν μέσα τους το πραγματικό τους συμφέρον, που είναι πάντα συνδυασμός του ατομικού με το κοινωνικό. Όσο συνεχίζουν να πριμοδοτούν ανεχόμενοι τους λαϊκιστές, τους ανίκανους αριβίστες, τους εχθρούς της αστικής τάξης και της κοινωνίας.