Γιώργος Δ. Ανδρέου

Με το Νίκο Δένδια να αντιδρά ακαριαία στην , ει μη τι άλλο, αγενέστατη πρόκληση του οικοδεσπότη Τούρκου ομολόγου του. Βάζοντας με σαφήνεια τα πράγματα στη θέση τους.

Λίγες μέρες πριν, στον ίδιο χώρο, σκηνή οπερέτας με πρωταγωνιστές τον άξεστο οικοδεσπότη Ερντογάν, τον, εκ της πολιτισμένης (!) εσπερίας, Charles Michel, Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και την Frau Ursula von der Leyen, Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Εμφανής η διαφορά ανατροφής, σοβαρότητας και επιπέδου.

Ο σουλτάνος, αγενής και υπερφίαλος, τοποθέτησε, εσκεμμένα, μόνο δύο καρέκλες στο χώρο που θα συναντούσε, δύο άτομα, την ηγεσία της Ευρώπης, σπεύδοντας να καταλάβει πρώτος στη μία, για να καταδείξει την υπεροχή της χώρας του, επιβεβαιώνοντας την αμορφωσιά του.

Στον αντίποδα η Ευρωπαία Επίτροπος, που, αν και εμφανώς αμήχανη, αντέδρασε στην αγενέστατη συμπεριφορά του οικοδεσπότη, αναδεικνύοντάς την, με ευγένεια, ήθος, ανατροφή. Αντί να αποχωρήσει, κτυπώντας την πόρτα πίσω της αγανακτισμένη από την «γαϊδουρινή» συμπεριφορά των – ανδρών - συνομιλητών της, επέλεξε να καθίσει παραδίπλα.

Το θλιβερό όμως πρόσωπο της υπόθεσης υπήρξε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο πολύς Monsieur Charles Michel, που έσπευσε, μπαίνοντας πριν από την κυρία που συνόδευε, να στρογγυλοκαθίσει στη δεύτερη καρέκλα, αφήνοντάς την όρθια. Αντί να την προσφέρει, ως όφειλε, στην κυρία, απαιτώντας, εδώ και τώρα, από τον οικοδεσπότη μια ακόμα καρέκλα. Εξ ίσου θλιβερή υπήρξε η συμπεριφορά του μετά το περιστατικό και την παγκόσμια κατακραυγή. Αντί να ψελλίσει στοιχειώδη συγγνώμη ή έστω κάποια δικαιολογία - παραδρομή, αφηρημάδα, «κακιά ώρα» – επέλεξε, να επιμείνει στη συμπεριφορά του με επίκληση του Πρωτοκόλλου. Όπως έκανε και ο σουλτάνος. Επιβεβαιώνοντας ότι η επιλογή τους να αφήσουν όρθια την κυρία ήταν συνειδητή. Εκ προοιμίου έμπρακτη τοποθέτηση στην συζήτηση για τη συνθήκη για τα δικαιώματα των γυναικών (!!!).

Από το «σουλτάνο» βέβαια δεν αναμενόταν κάτι άλλο, «έξεστι ασχημονείν».

Ο άλλος όμως, ο «πολιτισμένος Ευρωπαίος», ο δήθεν, που άφησε να διαρρεύσει η δικαιολογία, πως σύμφωνα με το πρωτόκολλο ο πρόεδρος του Συμβουλίου, ο ίδιος δηλαδή, έχει, εθιμοτυπικά, προβάδισμα έναντι της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και φταίει η ίδια που δεν απαίτησε να βάλουν μια καρέκλα παραπάνω. Πώς πρέπει να χαρακτηρισθεί;

Συμβάντα με πολλές διαστάσεις, εξόχως διδακτικές, διεθνώς και εγχωρίως.

Η πρώτη ανάγεται στην ανατροφή και τον προσωπικό ρατσισμό, την αντίληψη για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Ανατροφή που λαμβάνει ο καθένας στο σπίτι, την οικογένεια, στα σχολεία, το περιβάλλον του. Η αντίδραση στις περιπτώσεις αυτές είναι ενστικτώδης, αυθόρμητη , για όποιον τουλάχιστον πιστεύει πως ο άνδρας οφείλει να μην κάθεται, αν πρώτα δεν καθίσει η κυρία που συνοδεύει.

Η σημαντικότερη όμως διάσταση του περιστατικού είναι το ελάχιστο «μέγεθος» του κ. προέδρου, ειδικά σε σύγκριση με τον Έλληνα Υπουργό.

Ο αγενέστατος Βέλγος, είχε την ευκαιρία να αντιδράσει αποτελεσματικά και ακαριαία. Να φανεί ηγέτης. Να «ξεμπροστιάσει» διεθνώς, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, τον Τούρκο πρόεδρο, απαιτώντας δημόσια από τον «δικτάτορα», όρθιος χωρίς να καθίσει, να έρθει καρέκλα για την κυρία. Να καταδείξει την πολιτισμική διαφορά με τον άξεστο και απολίτιστο σουλτάνο. Να τον φέρει, διπλωματικά, σε μειονεκτική θέση. Ίσως μάλιστα με την αμετροέπεια και την κυκλοθυμικότητα που τον διακρίνουν να εκφραζόταν επιθετικά, δυσκολεύοντας περαιτέρω τη θέση του. Θα κέρδιζε πόντους η Ευρωπαϊκή Ένωση στις συζητήσεις με την Τουρκία.

Αν αντιδρούσε έξυπνα, το περιστατικό με το Νίκο Δένδια θα συμπλήρωνε την εικόνα του χαμηλού επιπέδου του πολιτικού προσωπικού της γείτονος.

Που μυαλό όμως για τέτοια ανακλαστικά και άμεση εκμετάλλευση της έκτακτης ευκαιρίας αυτής ο κακομαθημένος Βέλγος – ικανότητα διαχείρισης κρίσεως λέγεται και είναι ουσιαστικό προσόν των υψηλόβαθμων αξιωματούχων. Προσόν που απέδειξε ότι έχει ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών. Εκείνος είχε στο νου του να προλάβει να καθίσει, προβάλλοντας την πρωτοκαθεδρία του έναντι της Επιτρόπου.

Καταφανώς ακατάλληλος και λίγος, «ο πολύς», κύριος Μισέλ, για την ύψιστη θέση που κατέχει.

Φταίει όμως και ο Μάριο Ντράγκι, εγνωσμένου διεθνούς κύρους προσωπικότητα που στηλίτευσε το σουλτάνο – δικτάτορα, γιατί παρέλειψε, ο μόνος που έχει τα απαιτούμενα guts, να στηλιτεύσει ανάλογα και τη συμπεριφορά του «ημέτερου» κ. Μισέλ. Ίσως του προκαλούσε κρίση ευθιξίας και τον οδηγούσε να εγκαταλείψει, παραιτούμενος, το αξίωμα να εκπροσωπεί 27 χώρες. Ένας αγενέστατος, εγωπαθής, κρυπτορατσιστής.

Η τρίτη διάσταση, εξ ίσου θλιβερή, σχετίζεται με τα καθ’ ημάς. Η συμπεριφορά των προσώπων στα ανώτατα αξιώματα της χώρας, ιδιαίτερα στις διεθνείς συναντήσεις, οφείλει να είναι σθεναρή, σοβαρή και ασυμβίβαστη. Να είναι συμβατή με το διεθνές πρωτόκολλο , να αποπνέει ανατροφή, ευγένεια και πολιτισμό. Παιδεία με την ευρεία έννοιά της. Έτσι κατακτάται το διεθνές κύρος. Η εικόνα, η κοινωνική συμπεριφορά, ακόμα και η στάση του σώματος, προϊδεάζουν, θετικά ή αρνητικά, το συνομιλητή, το κλίμα της συνάντησης και πιθανώς το αποτέλεσμά της. Κυρίως όμως χαρακτηρίζουν τον ηγέτη και κατ’ επέκταση τη χώρα και το λαό της. Η ευγένεια δεν σημαίνει ενδοτισμό. Ο Νίκος Δένδιας το επιβεβαίωσε.

Αντίθετα «Μαγκιές» και «κουτσαβακισμοί», στο ντύσιμο, την κίνηση, την ομιλία, τη συμπεριφορά εν γένει - λαϊκισμός για εσωτερική κατανάλωση - δείχνουν έλλειψη σοβαρότητας, αμορφωσιά και αγένεια. Υποτιμούν τον ηγέτη ως άνθρωπο και χαρακτηρίζουν αρνητικά τη χώρα. Παράδειγμα η στάση του Ερντογάν που φόρτωσε τον χαρακτηρισμό «απολίτιστοι» σε όλο τον τουρκικό λαό.

Αναπόφευκτος με αυτά κι αυτά ο μελαγχολικός συνειρμός προσώπων και συμβάντων, με παλαιότερα δικά μας. Με την θλιβερή εικόνα πρώην Έλληνα πρωθυπουργού, σε υψηλού επιπέδου συναντήσεις στην Ευρώπη και τη Αμερική. Παράδειγμα προς αποφυγή.

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)