Γιώργος Δ. Ανδρέου

Εξ ου εν τέλει, η καλή βαθμολογία στο σχολείο, τη ζωή και την πολιτική, στο απανταχού κυνήγι της επιτυχίας, κατέληξε να είναι θέμα επικοινωνίας και τακτικής. Οργανωμένης επιτήδεια ιεράρχησης και υπερτίμησης των επιδόσεων στα εύκολα, ώστε να συμμετέχουν ισοβαρώς με τα σημαντικά στην τελική εικόνα, οδηγώντας στην επικράτηση των δευτερευόντων. Της ήσσονος προσπάθειας.

Η αποθέωση της επικοινωνίας παραμέρισε την ουσία. Κυριάρχησε ο τακτικισμός, η πλασματική εικόνα, ο επιμελώς κρυμμένος στο βάθος λαϊκισμός. Με παραμόρφωση της πραγματικότητας και στόχο την, μέσω της κολακείας, ποδηγέτηση του λαού – δάσκαλου - που βαθμολογεί τις πολιτικές επιλογές και επιδόσεις. Ανελέητο κυνήγι ικανοποίησης του ακόρεστου πάθους εξουσίας.

Στον αντίποδα η ουσία, η αλήθεια, η προσπάθεια, ο ρεαλισμός, η δουλειά, η έντιμη ιεράρχηση των σημαντικών προτεραιοτήτων. Με γνώμονα το ουσιαστικό αποτέλεσμα και το συμφέρον της κοινωνίας. Τα πρωτεύοντα, που , αγκομαχάνε, σκαρφαλώνοντας δύσκολα, σκαλί - σκαλί, να μπουν στη συνείδηση των πολιτών.

Οδυνηρή η διαπίστωση της διαχρονικής επικράτησης, στην πολιτική και την κοινωνία, των εκπτώσεων στην κλίμακα ιεράρχησης των προτεραιοτήτων. Τα δευτερεύοντα, σε βάρος «της ουσίας» και της αλήθειας.

Κάτι όμως διαφαίνεται, αμυδρά, πως πάει να αλλάξει, τελευταία, στο πολιτικό τοπίο. Φαινόμενα ανοδικής κινητικότητας της «ουσίας» στις επιλογές των πολιτών, με αντίστοιχη οπισθοπορεία και καθήλωση των δευτερευόντων. Οι πολίτες, αργά αλλά σταθερά, στρέφονται στα πρωτεύοντα. Αξιολογούν αρνητικά «τα δήθεν», τα ανούσια, και αποδοκιμάζουν όσους τα θεωρούν ισότιμα. Απορρίπτουν τις πλασματικές κλίμακες ιεράρχησης προβλημάτων και αξιών. Στηρίζουν τις κυβερνητικές επιδόσεις στα πρωτεύοντα:
τη λελογισμένη διαχείριση των εθνικών θεμάτων, της πανδημίας και της οικονομίας, στη δυσκολότερη ίσως συγκυρία από γενέσεως του Ελληνικού Κράτους.

την συντονισμένη προσπάθεια να μπεί και να διασφαλισθεί τάξη και ασφάλεια.

τον επιχειρούμενο, για πρώτη φορά, αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας,
τις πετυχημένες μεταρρυθμίσεις - ενδεικτική η μηχανοργάνωση του δημοσίου π.χ. στον εμβολιασμό, που έχει κάνει πρωτοφανή άλματα. την πιστή εφαρμογή των θεσμών.

Οι ίδιοι όμως πολίτες καταλογίζουν παλινωδίες και λάθη σε κάποια θέματα, που θαμπώνουν την εικόνα της κυβέρνησης, τα κατατάσσουν όμως, για την ώρα, στα δευτερεύοντα.
Ταυτόχρονα αποστασιοποιούνται από την αντιπολίτευση, προεχόντως την αξιωματική, και την προσπάθειά της να αναδείξει και να υπερτιμήσει τα δευτερεύοντα. Αγνοούν οι πολίτες συνειδητά:

την προβλέψιμη ρητορική, τη γνωστή κασέτα της «αριστερής» νεοεθνικοφροσύνης, της πατριδοκαπηλείας και της μονοπώλησης της «προστασίας» της αστικής δημοκρατίας, την οποία όμως εχθρεύεται.

την ατεκμηρίωτη κριτική της και τη διαστρέβλωση των Κυβερνητικών επιλογών και δράσεων, στα μεγάλα και ουσιώδη.

και αποδοκιμάζουν :
την αδυναμία της να εισφέρει στο δημόσιο προβληματισμό συγκεκριμένες προτάσεις , ιδέες, παρεμβάσεις, ειδικά στη δίκαιη και αποτελεσματική διαχείριση των οικονομικών τη χώρας.

την ελαφρά τη καρδία υιοθέτηση των οικονομικών απαιτήσεων όλων των κλάδων, επιχειρήσεων και εργαζομένων, που αναμφισβήτητα πλήττονται από την πανδημία, μολονότι γνωρίζουν πως δεν μπορούν να ικανοποιηθουν.

τη δικαιολόγηση, ανοχή και στήριξη, εν ονόματι των θεσμών τάχα, στυγνών δολοφόνων καθ’ υποτροπή εγκληματιών και έκνομων ενεργειών.

την εν γνώσει αναδοχή του κινδύνου διάδοσης του υιού και επέκτασης της πανδημίας με τις πολιτικές συγκεντρώσεις που πατρονάρουν, στο βωμό εναντίωσης στις αποφάσεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

την επικοινωνιακή υπερμεγέθυνση της σημασίας κυβερνητικών αστοχιών, που αναγορεύουν σε «πρωτεύοντα» θέματα, όπως η «γκέλα» της Ικαρίας, με εστίαση της κριτικής τους σε αυτά, ως απόδειξη της κυβερνητικής αποτυχίας στην διαχείριση της πανδημίας. Χωρίς όμως να έχουν αξιόπιστη ή να εισφέρουν καν κάποια πρόταση για το πρόβλημα αυτό .
Ενθαρρυντικό και ελπιδοφόρο το φαινόμενο της αποδοχής των πρωτευόντων από την κοινωνία, που στενάζει υπό το βάρος της πανδημίας, του εγκλεισμού, της οικονομικής δυσπραγίας και της κοινωνικής αποδιοργάνωσης. Πρωτοφανές και αφύσικο στα χρόνια της μετεμφυλιακής πολιτικής ζωής του τόπου και της πολιτικο-ιδεολογικής αριστερής επικυριαρχίας, που σημειωτέον περιορίζεται και οριοθετείται στα μέτρα της πραγματικής απήχησής της στην κοινωνία. Παράπλευρη ωφέλεια της πανδημίας.

Ηττάται εν κατακλείδι κατά κράτος στην κοινωνία, ο λαϊκισμός που, μη εχοντας αντιληφθεί την αλλαγή, συνεχίζει να επενδύει , κατά πως αρέσκεται και το συνηθίζει, στα δευτερεύοντα, στα «δήθεν», την κολακεία των πολιτών. Για πρώτη ίσως φορά οι πολίτες, κλείνοντας τα αυτιά στους κατ’ επάγγελμα «δώρα φέροντες», επιλέγουν τόσο καθαρά τα αληθώς πρωτεύοντα. Αποδοκιμάζοντας ταυτόχρονα το λαϊκισμό και τη λογική της ήσσονος προσπάθειας.

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Το κακό είναι ότι χρειάστηκε η πανδημία για να αρχίσει να επικρατεί και να επιβραβεύεται η ουσία, η λογική, η αλήθεια και η προσπάθεια και να υποχωρεί ατάκτως το δήθεν, η πολιτική εξαπάτηση και ο λαϊκισμός. Χαλάλι.

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)