Γιώργος Κυριακός

Μου είπαν, λοιπόν, να παρατηρώ τους ανθρώπους, τα γεγονότα και να έχω μαζί μου πάντα ένα μικρό μπλοκάκι που να σημειώνω τις σκέψεις μου. Γιατί, όπως μου είπαν, οι σκέψεις χάνονται και ξεχνιούνται. Εκτοτε το πραγματοποιώ συστηματικά και το ιδιαίτερα καλαίσθητο μπλοκάκι μου αποτελεί μόνιμο εργαλείο μου. Πολύ πρόσφατα παρακολούθησα μια εξαιρετική μουσική παράσταση της κορυφαίας ερμηνεύτριας Εμα Σάπλιν. Η παράσταση επρόκειτο να ξεκινήσει στις 9. Τελικά ξεκίνησε στις 9.35. Οι περισσότεροι θεατές είχαν ήδη εκνευριστεί με την καθυστερημένη έναρξη. Υπήρχαν όμως μερικοί «έξυπνοι» που προσήλθαν στις 9.30, λέγοντας «ωχ βρε αδελφέ, έτσι κι αλλιώς, η παράσταση δεν αρχίζει ποτέ στην ώρα της».

Αναρωτήθηκα. Γιατί στην Αμερική στο Μπρόντγουεϊ, οι παραστάσεις αρχίζουν στην ώρα τους. Γιατί στο Σάλτσπουργκ το ίδιο. Ευτυχώς, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών όποιος αργεί μένει απέξω. Πολλές φορές οδηγώ στην εθνική Αθηνών - Λαμίας. Μου αρέσει να παρατηρώ τη συμπεριφορά των οδηγών. Οποτε υπάρχει κίνηση, δεκάδες οδηγοί χρησιμοποιούν τη λωρίδα έκτακτης ανάγκης για να κερδίσουν τι; Κάποια -ίσως- λεπτά, ίσως και δευτερόλεπτα. Αδιαφορούν πλήρως αν κάποιοι συνάνθρωποί μας -που πραγματικά χρειάζονται να φτάσουν γρήγορα στον προορισμό τους- αδυνατούν. «Ωχ βρε αδελφέ», λένε. Πόσες φορές δεν έχουμε παρατηρήσει ο μπροστινός μας να ανοίγει το παράθυρο και να πετάει όλα τα αποτσίγαρα ή το άδειο κουτί αναψυκτικού; «Ωχ βρε αδελφέ, πώς κάνεις έτσι;».

Σε όλους μας έχει τύχει να καθυστερούμε γιατί κάποιος έξυπνος οδηγός έχει διπλοπαρκάρει και μας κλείνει την έξοδο. Η μόνιμη δικαιολογία είναι «συγγνώμη, πετάχτηκα ένα λεπτό». Στην πραγματικότητα, μας λέει: «Ωχ βρε αδελφέ, χαλάρωσε».

Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλά καθημερινά παραδείγματα, όπως ένα βράδυ που έβρεχε καταρρακτωδώς στην Αθήνα και φτάνοντας αεροπορικώς στο αεροδρόμιο το αεροπλάνο δεν προσέγγισε τη φυσούνα, αλλά μας αποβίβασε στη μέση του αεροδρομίου μέσα στη βροχή και η σκάλα αποβίβασης δεν είχε σκέπαστρο. Κάποιοι επιβάτες αναρωτήθηκαν τι θα συνέβαινε εάν κάποιος γλιστρούσε μέσα στη βροχή. Φυσικά, η αεροπορική εταιρεία θα είπε: «Ωχ βρε αδελφέ...». Θα ήθελα να προσθέσω ότι κανένας μας δεν δικαιούται να επιδεικνύει σημάδια ωχαδελφισμού απέναντι στα ΑμεΑ. Φυσικά η χώρα μας, που χιλιάδες χρόνια πριν έστελνε τα ΑμεΑ στον Καιάδα, πρέπει να κάνει σημαντικά βήματα προόδου.

Ο ορισμός του ωχαδελφισμού είναι μια στάση αδιαφορίας και ίσως είναι το ξαδελφάκι του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».

Αναρωτιέμαι ποια είναι η αιτία του ωχαδελφισμού. Αλλοι λένε ότι φταίει η παιδεία μας. Αλλοι λένε ότι φταίει η έλλειψη εφαρμογής των νόμων. Αλλοι θα ισχυριστούν ότι πρεσβεύει μια αντισυμβατική συμπεριφορά ενάντια στις νόρμες και την κοινωνική καταπίεση.

Προσωπικά εκνευρίζομαι με τέτοιες συμπεριφορές. Θεωρώ ότι μια τέτοια συμπεριφορά δείχνει, αν μη τι άλλο, έλλειψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπό μας. Ο Αλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει: «Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα». Ας τον ακούσουμε και ας τον λάβουμε στα σοβαρά.