Φοίβη Παρασκευά

Το μήνυμα κοινό για όλους. `Ολοι θέλουμε μία ακόμη ευκαιρία να αναστηθούμε, να ξαναγεννηθούμε από την αρχή. Εμείς μαζί με τη φύση που φορά τα πιο φωτεινά, τα πιο γιορτινά της χρώματα και αρώματα. Μαζί με τα πουλιά που τραγουδούν της αναγέννηση, μαζί με τα πολύχρωμα λουλούδια που περίμεναν κι αυτά υπομονετικά να ανθίσουν για να υποδεχτούν το πιο θερμό κάλεσμα της Φύσης.

Μαζί με αυτήν και ο άνθρωπος αναζητά μία ευκαιρία για να αγγίξει τον Θεό. Για να γίνει τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος όπως προστάζει η Χριστιανοσύνη κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση του Χριστού.
Όμως αυτό προυποθέτει θυσίες. Και αυτό διότι για να αναστηθείς πρέπει να σταυρωθείς νοερά, να απαλλαγείς από τα ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες και να επικοινωνήσεις πιο βαθειά και ουσιαστικά με τον Θεό. Ενδιάμεσος χώρος η προσευχή. Η εγκαρτέρηση. Η υπομονή. Και η ελπίδα.

Ωραία ως εδώ. `Όμως ο πόλεμος δεν λέει να τελειώσει. `Ανθρωποι απελπισμένοι, που έχασαν σπίτια και περιουσίες, δεν θα μπορέσουν να ελπίσουν με τον ίδιο τρόπο που ακόμη μπορούμε εμείς. Και το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής : Τι έμαθαν από την Ιστορία οι μεγάλοι ηγέτες του πλανήτη? Πόσο ωρίμασε η σκέψη τους? Πόσο σεβάστηκαν τον άνθρωπο και τη χώρα του? Σε ποιο βαθμό κατάλαβαν πως ο πόλεμος ποτέ δεν βγαίνει σε καλό και πως όσοι εμπλέκονται βγαίνουν χαμένοι? Βασικά τα ερωτήματα, που ακόμη και ένα μικρό παιδί, μπορεί να καταλάβει. Τα βασικά. Τα αυτονότητα. Τα λογικά.

Όμως υπάρχει λογική στον πόλεμο? `Όχι, βέβαια. Απολύτως όχι. Και αυτό γιατί η δίψα για εξουσία πάνω στον άλλον υπερισχύει της λογικής. `Όχι δεν είναι το χρήμα, αλλά η στυγνή ανάγκη για εξουσία. Για προβολή, με κάθε συνέπεια αρνητική για τους άλλους.

Και όταν λέω άλλους εννοώ για τα ανίδεα γυναικόπαιδα που δεν φταίνε σε τίποτα να υφίστανται τούτες τις συνέπειες. Ο πόλεμος δεν είναι όμως ένα ακόμη παιδικό παιχνίδι χωρίς αίσιο τέλος. Είναι και παραμένει στις μέρες μας μία θλιβερή πραγματικότητα, μια κατάντια της ανθρωπότητας που ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ωριμάσει και να μάθει από τα λάθη της. Επιτρέπεται εν έτη 2022 να βλέπουμε στην τηλεόραση σκληρές εικόνες φρίκης και ισοπέδωσης αξιών και μη? Τι κάνουμε εμείς για αυτό? Τι κάνουν οι ‘μεγάλοι’ ηγέτες του κόσμου? Δυστυχώς μία έντονη απογοήτευση πλανάται γύρω μας και παντού.

Ο Χριστός όμως με το παράδειγμά του δεν μίλησε για πόλεμο αλλά για ειρήνη. Δεν μίλησε για διαίρεση αλλά για ενότητα. Για σεβασμό στα όρια της ελευθερίας του άλλου. Για σεβασμό στον συνάνθρωπο. Για αγάπη.

Είναι όμως γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υπερισχύει η δίψα για εξουσία και αφανισμό του άλλου, σε μεγάλο βαθμό. Ο ένας εξοντώνει τον άλλον. Τον διαλύει, τον καταστρέφει, τον ακυρώνει, τον αναιρεί. Δυστυχώς τα μηνύματα είναι αυτά. Σε συνδυασμό με τον κυνισμό που έχει υπερισχύσει η δίψα για εξουσία καλά κρατεί.

Ας κάνουμε λοιπόν κι εμείς έκκληση στους μεγάλους ηγέτες να σταματήσουν το κακό. Δεν γίνεται η ανθρώπινη ζωή να έχει χάσει τόσο την αξία και την σημασία της, στην πορεία. Αυτό κι αν είναι καταστροφικό για χώρες και θεσμούς. Ντροπή για την ανθρωπότητα. Αναίρεση της ίδιας της ευκαιρίας για ζωή..Ας κάνει ο καθένας ότι μπορεί από την θέση του για αυτό. Για να μην πάψουμε όλοι μαζί να ελπίζουμε στον άνθρωπο.