Φοίβη Παρασκευά

Σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας η μουσική θα έπρεπε να παίζει κυρίαρχο ρόλο, να καλλιεργεί το πνεύμα και να βοηθά στην αυτοέκφραση, την πνευματικότητα και τον ρυθμό του ανθρώπου.

Η παιδεία που λαμβάνει ο άνθρωπος από την οικογένειά του σε πρώτη φάση και μετέπειτα στην κοινωνία, θα πρέπει να στηρίζεται στην μουσική. `Η μάλλον και στην μουσική.
Η παραβατικότητα και η βία που αντιμετωπίζουμε καθημερινά προέρχεται κυρίως από απαίδευτους ανθρώπους που ψάχνουν για εκτόνωση με διάφορους τρόπους. Καλλιέργεια του πνεύματος? Ούτε για αστείο.

Και όμως το καλλιεργημένο πνεύμα, δηλαδή το μυαλό όταν είναι ασκημένο δεν σε εγκαταλείπει. Είναι το πρώτο και τελευταίο καταφύγιο σε στιγμές μοναξιάς ή περισυλλογής και προβληματισμού. `Όλα τα υπόλοιπα έρχονται και παρέρχονται.

Και επιμένω. Πως η μουσική στοχεύει και υμνεί το ανθρώπινο μεγαλείο της ψυχής όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Διαπλάθει συμπεριφορές, γεννά πολιτισμό, συνδιαμορφώνει προσωπικότητες. Είναι η καλύτερη παρέα, ο καλύτερος σύντροφος, η καλύτερη διέξοδος στα ψυχολογικά προβλήματα του ανθρώπου.
Η φτηνή κατανάλωση του ανθρώπου στην τηλεόραση ακόμα και στο γήπεδο, δεν μπορεί σε καμία των περιπτώσεων να διαμορφώσει ολοκληρωμένη σκέψη. `Όχι μόνον αυτό. Διαπλάθει μία ολόκληρη κοινωνία και την τοποθετεί σε λάθος βάση, για να την εξευτελίσει τελικά.

Αντιθέτως η μουσική παιδεία δημιουργεί ανθρώπους υπεύθυνους, στοχεύει στο μεγαλείο της ψυχής, εντέλει στο ανθρώπινο μεγαλείο.

Και αυτό διότι συνδυάζει την φαντασία με τον ρυθμό, την εξερεύνηση κάθε ανθρώπινης πνευματικότητας, γεννά ευγενή συναισθήματα, που μόνον ανυψώνουν το πνεύμα και τον άνθρωπο.

Κόντρα στην καθημερινή ανάλωση και κατανάλωση αυτοπροβολής των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, υπάρχει ακόμα ένα μικρό ποσοστό που αντιστέκεται και καταλαβαίνει την έλλειψη διαχρονικότητας και την φτηνή διαπραγματευτική αξία.

Σπάνια βλέπουμε πια ανθρώπους που έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν η κάτι με ευρύ ενδιαφέρον και ουσία.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν καταλαβαίνουμε κιόλας. Το Θέατρο στην Ελλάδα έχει πλέον ξεπέσει, και τα Media κάνουν ότι μπορούν για να πάει ο κόσμος ακόμα και εν μέσω κορωνοιού.
Μία χώρα στα άκρα. Από τη μια δηλώσεις κρουσμάτων, από την άλλη, φτηνή διαφημιστική καμπάνια με φτηνές υποσχέσεις. Το μέτρο?

Σαφώς και λείπει, αφού ζούμε ακραίες καταστάσεις. Ισορροπία? Ούτε για αστείο. Δυστυχώς βιώνουμε όλοι, όσοι καταλαβαίνουν και όσοι πάλι όχι, έναν καθημερινό κατακερματισμό βίας, μιας οργισμένης και προβληματικής για να μην πω μη βιώσιμης κατανάλωσης σχέσεων.

Μία σκέτη κοροιδία. Χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς δεύτερη σκέψη για τις ολέθριες κοινωνικές συνέπειες. Χωρίς ευθύνη για το αύριο. Χωρίς πλούτο και μεγαλείο ψυχής. Εντέλει χωρίς μουσική παιδεία που είναι το Α και το Ω.

Δεν μπορεί στην ίδια χώρα όλα τα μηνύματα να είναι αντιφατικά.

Ο κόσμος, ο απαίδευτος κόσμος μπερδεύεται και φτάνει στο σημείο να αντιδρά σπασμωδικά. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει κοινή πολιτισμική γραμμή. `Ετσι κανείς δεν ξέρει το σωστό, το δίκαιο, το αληθινό.

Περαστικά μας λοιπόν, όσο αντέχουμε να βλέπουμε το Θέατρο που γεννήθηκε στη χώρα μας, να ζητά ‘πελατεία’ μέσω της τηλεόρασης και εν μέσω κορωνοιού…