Φοίβη Παρασκευά

Και αυτό γιατί όλοι αγαπάμε την έκπληξη, όσο και την ζεστασιά της ανθρώπινης ψυχής και παρουσίας. Θέλουμε χαρά, θέλουμε ζωή και ζεστασιά μέσα στο καταχείμωνο. Από τον τελευταίο πλανόδιο καστανά στη γωνία του δρόμου, ως το πιο υψηλά ιστάμενα στελέχη μιας πολυεθνικής : και ποιος δεν θέλει να ξαναγίνει λίγο παιδί…?

Αλήθεια από που απορρέει αυτή η ανθρώπινη ανάγκη? `Ισως από το γεγονός ότι θέλουμε ενδόμυχα να πιστεύουμε στην καλή πλευρά των ανθρώπων. Θέλουμε να βρούμε πρόσχημα, ευκαιρία αν θέλετε να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, να τους ξαναγνωρίσουμε από την αρχή, να ξαναβρούμε τον εαυτόν μας μέσα από μία κοινωνικότητα, μία σύσφιξη σχέσεων, μία βαθύτερη ανάγκη να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε, να εκτιμούμε και να μας εκτιμούν.

Κανείς δεν μπορεί να ζήσει τελείως μόνος. Ακόμα και οι πιο μοναχικοί, οι πιο ‘αποσυρμένοι’ κοινωνικά ίσως από ιδεολογία από χαρακτήρα ή από τις συνθήκες, έχουν την ανάγκη να χαρούν και να ξεδώσουν, μέσα στις γιορτές.

Αλλά και αυτοί που ετοιμάζουν την γιορτή, αυτοί που δουλεύουν για να κάνουν την ζωή μας ομορφότερη, καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα, ίσως να διακατέχονται από μία μεγαλύτερη πίστη σε θεσμούς, αρχές και αξίες της ζωής.

Αυτοί που στη γιορτή μοιράζονται συναισθήματα, σκέψεις, λέξεις και δώρα, αυτοί οι άνθρωποι της προσφοράς που απλώς δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και φυσικά και οι άλλοι, αυτοί οι άλλοι που το αμφισβητούν γιατί και αυτοί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Μέσα στις γιορτές διαφαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας των συνανθρώπων μας, τα πραγματικά του χρώματα και οι αποχρώσεις, οι ιδέες και τα συναισθήματα. Καμιά φορά υπάρχει και μεγαλύτερη ένταση αυτές τις άγιες ημέρες.
Σαν να κάτι κυνηγάμε όλοι. `Ομως τι κυνηγάμε? Ας αναρωτηθούμε. Τι ψάχνουμε?

Ας αναρωτηθούμε ο καθένας μόνος του, και ας δώσει στον εαυτόν του τις καλύτερες απαντήσεις για μία προσωπική ευτυχία και χαρά, που έστω και αν κρατάει λίγο, έχει την ικανότητα να θερμαίνει τις καρδιές και τις ψυχές, για καιρό. Το πως βιώνει κανείς τις γιορτές είναι καθαρά προσωπικό. Πάνω από όλα το μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου προσδίδει μία πνευματική διάσταση της ζωής και μία απέραντη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για όλους, για όλο τον κόσμο.

Κι αυτό επίσης, είναι μία βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει στον εαυτόν του και στον άλλον, δίνοντάς του το χέρι. Ειρήνη και Υγεία για όλον τον κόσμο, ευημερία, ανεκτικότητα και μακροημέρευση, λιγότερη ανέχεια, περισσότερη ανθρωπιά, ζεστασιά, ως εκεί που φτάνουν οι αχτίδες του ήλιου, του ζωοδότη ήλιου, χωρίς τον οποίον δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη. Περισσότερη κατανόηση, καλοσύνη, ευγένεια ψυχής σε αυτούς που το αξίζουν αλλά και σε άλλους που δεν το γνωρίζουν.

Γίνοντας ο ένας στον άλλον παράδειγμα, μπορεί να του ανοίγουμε κάποιον δρόμο, κάποια άλλη διάσταση στα πράγματα και στον απέραντο κόσμο της σκέψης και της διάνοιας. Ας γίνουν τα φετινά Χριστούγεννα τα πιο ζωντανά, τα πιο ευχάριστα και χαρούμενα από ποτέ. Με υγεία για όλους, με λιγότερα προβλήματα και περισσότερη αγάπη και ζεστασιά. Να ξαναβρούμε το λυχνάρι της ψυχής μας. `Αλλωστε αυτό δεν είναι κατά βάση το ζητούμενο?