Φοίβη Παρασκευά

`Όμως η ζωή συνεχίζεται και όλοι παίρνοντας τα απαραίτητα μέτρα θα γιορτάσουμε και πάλι

την γέννηση του Θεανθρώπου. Θα κάνουμε φυσικά και τον απολογισμό μας στο γύρισμα του χρόνου.

Θα ανταλλάξουμε και δώρα. Στους οικείους μας.

Και ερχόμαστε στο θέμα μας. Το δώρο χαρακτηρίζει τον άνθρωπο. Τόσο αυτόν που το προσφέρει,

όσο και την αντίδραση αυτού που το λαμβάνει. Προσφέρει όμως μεγάλη χαρά. Ειδικά στα παιδιά.

Όμως επειδή και οι ενήλικες είμαστε παιδιά, παίρνουμε και εμείς με την σειρά μας, την ανάλογη χαρά.

Ο προβληματισμός διάχυτος. 

Τι δώρο να κάνουμε? Και που? Σε αυτούς που νοιάζονται, μας σκέφτονται, μας αγαπάνε?

`Όλα τα άλλα σχεδόν αόρατα. Για αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη? Στους γονείς, στους φίλους,

στους ανθρώπους που εξυπηρετούν την καθημερινότητα μας?

`Ένα δώρο είναι πάντα ένα δώρο. Μία έκφραση συμπάθειας στο πρόσωπο του άλλου.

Μία έκφραση εκτίμησης, αγάπης… και έτσι θα έπρεπε να είναι.

Το δώρο γεννά μέσα μας συναισθήματα ενθουσιασμού. Το πακέτο, το περιτύλιγμα, η αγωνία του

τι υπάρχει μέσα…Την ίδια αυτή χαρά που παίρναμε παιδιά, όταν περιμέναμε του `Αη-Βασίλη να κατέβει

από την καμινάδα, την ίδια χαρά παίρνουμε και τώρα, και φέτος και του χρόνου αν είμαστε όλοι καλά

και έχουμε υγεία. Η κάλτσα με τις σοκολάτες στο τζάκι, οι σοκολάτες που προσφέρουμε μεταξύ μας,

τα γλυκά, οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα σύμφωνα με τις συνταγές της γιαγιάς, ζεσταίνουν τις

καρδιές μας, ενισχύουν τους οικογενειακούς και φιλικούς δεσμούς, μας κάνουν καλύτερους φίλους

και συγγενείς.

Κάθε πράγμα τον συμβολισμό του. Τα στολίδια, τα κάλαντα, το οικογενειακό χριστουγεννιάτικο τραπέζι,

τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ, η σκέψη για τον άλλον συνάνθρωπο που δεν είναι τόσο ευνοημένος από

την τύχη. Μία γιορτή που ενισχύει τους δεσμούς αγάπης προς τον άγνωστο άλλον.

Μία γιορτή έντασης τόσο συναισθηματικής όσο και υλικής. Το πέρασμα του χρόνου που έφυγε, του χρόνου

που θα έρθει. Η ενηλικίωση και η παράλληλη συνύπαρξη με το παιδί μέσα μας.

Φέτος όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα θα επικοινωνούν και θα μαθαίνουν μέσω του διαδικτύου.

`Ας είναι παροδικό, όπως ο ιός.

Τίποτα δεν αντικαθιστά τον ανθρώπινο παράγοντα σε κάθε σχέση μαθητή- δασκάλου. Ο υπολογιστής

είναι απλά ένα μέσο εκμάθησης, ο δάσκαλος όμως για το κάθε παιδί ένας ολόκληρος κόσμος.

Αυτός που του ανοίγει ορίζοντες, του μαθαίνει τη ζωή, το σωστό, που του μεταλαμπαδεύει γνώση και

του δίνει προοπτική στη ζωή.

Μια μορφή ιερή όσο και η μάνα για το παιδί. Μία πηγή ανεξάντλητης έμπνευσης που τον καθιστά

το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να έχει κάποιος στη ζωή του, πέρα από τα υλικά αγαθά.

Ο δάσκαλος είναι ο δρόμος για την αγάπη, για την καρδιά, για την γνώση, για την εκτίμηση, για τον

απέραντο κόσμο του πνεύματος, που είναι πάνω και πέρα από ένα απλό μάθημα.

`Εχω συναντήσει τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου, και στάθηκα τυχερή που τους κατάλαβα και τους

αγάπησα. Τους φέρνω πάντα στο μυαλό μου σαν έναν πολύτιμο οδηγό ζωής, πνεύματος και προσφοράς.

`Ετσι έχω και εγώ την ευθύνη με την σειρά μου να νιώσω ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω ή μου έχει δώσει

ο Μεγαλοδύναμος.

Τι κατάλαβα στην πορεία για την αγάπη? Πως δεν αρκείται στα λόγια ή στα δώρα. Είναι ένα συναίσθημα,

μία ενέργεια και πάνω από όλα η ευθύνη. Αγάπη είναι η ευθύνη.

Φέτος τα δώρα ας έχουν ευθύνη. Είναι ίσως η μόνη απόδειξη ότι ο άλλος μας αγαπάει.

Γιατί αγάπη σημαίνει να σπρώχνεις μαλάκα τον άλλον πιο κοντά στον εαυτόν του.

Ας κάνουμε λοιπόν όλοι τα δώρα μας με ευθύνη, και ας χαρούμε όπως μπορεί ο καθένας τις άγιες μέρες

και τον ερχομό του νέου χρόνου με όσο το δυνατόν περισσότερα ελπιδοφόρα μηνύματα.