Δημήτρης Παγαδάκης

Και η ειρωνεία μια βιτριολική παγίδα που στήνεται στους ματαιόδοξους. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αρκεί μια δηκτική επισήμανση. Όχι για να μειώσει κάποιον, αλλά να του θυμίσει ότι είναι λιποβαρής.

Το κατέφερε με μια καυστική φράση ο «ξηλωμένος» από το Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ,Παπανώτας. Αναφερόμενος στο Κασσελάκη είπε: «Καλός για μπύρα, σε κάνα μπαράκι. Όχι για ηγέτης».

Θύμισε , έτσι, με το τηλε-πρωινάδικο ύφος του εκείνη την ατάκα που έλεγε: «Καλός για καμιά πόκα και κάνα φραπέ ο Φλαμπουράρης, αλλά όχι για υπουργός Επικρατείας». Εν προκειμένω, όμως, πρόκειται για ατυχή σύγκριση.

Ο μπάρμπα Αλέκος, επαρκής ή προβληματικός ως υπουργός, εγγράφεται στη γραμμή συνέχειας της αριστερής ιδεολογικής παράδοσης. Έστω κι αν ψήφισε το Παυλόπουλο για πρόεδρο της Δημοκρατίας, συγκυβέρνησε με το Καμμένο, συναίνεσε στην επιλογή του Παπαγγελόπουλου ως υπουργού Δικαιοσύνης.

Ο Κασσελάκης, ωστόσο, είναι άλλο φρούτο, από ξεχωριστή σοδειά και διαφορετικό περιβόλι. Μακριά από το εικονοστάσι και τα θραύσματα της κληρονομιάς της παλιάς αριστεράς, κατατάσσεται στη ρηχότητα ενός μετά-πολιτικού πειράματος. Τσουβαλιάζει μέχρι πλήρους σύγχυσης όρους και έννοιες, απευθυνόμενος σε ένα παρδαλό βιότοπο.

Εσχάτως φόρτωσε στην «απολιτίκ» φαρέτρα του την κανονικοποίηση του «πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια». Ενδεχομένως αντιλαμβάνεται το σλόγκαν διαφορετικά από ότι του αποδίδουν με συμβολικά φορτία, ελεγείες και χαστούκια οι , χωρίς εξουσιοδότηση από τις ενορίες τους, νέο-κατηχητές της θρησκόληπτης σέχτας του κόμματος «Νίκη».

Ίσως, πάλι, δεν το υιοθετεί με την αφελή ζέση που το ενστερνίζεται ο πρώτος σε τηλεοπτικά νούμερα , ευρωυποψήφιος με τη ΝΔ , Αυτιάς. Απλώς το επιδοκιμάζει με τη θολή δημαγωγία του. Και το μεταλλάσσει με την φαντεζί εγωπάθεια του σε « αρβύλα- κολυμπήθρα- βέρα». Γαρνίροντας το με τη παρέλαση του στη Θήβα, το «θαύμα» στη βάπτιση του, τις παρένθετες μητέρες για αβγάτισμα της φαμίλιας του.

Η αλήθεια είναι πως κάθε ξεχωριστή λέξη του συνθήματος «πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια», δεν κουβαλάει καθεαυτή αρνητικό φορτίο. Συνθετικά, όμως, ουδεμία σχέση είχε ποτέ με την ιδεολογική εργαλειοθήκη της αριστεράς.

Ανέκαθεν αυτή το ταξινομούσε στα πιο πρωτόγονα και μουχλιασμένα μότο των ακραία συντηρητικών και πιο βάναυσων εγχώριων καθεστώτων. Στο πλαίσιο της μαρξιστικής παρακαταθήκης της αντέτασσε ως απάντηση του το τρίπτυχο «λαός- ιδεολογία- χειραφέτηση στις σχέσεις των δυο φύλων».

Μόνο που αυτή η κουλτούρα θεωρείται πια παρωχημένη για το πρισματικά διαθλασμένο αντισυστημισμό του απολύτως συστημικού Κασσελάκη. Με τη ξέφρενη αμετροέπειά του και υπό την ευλογημένη προστασία νεοανακυρηγμένου Άγιου δείχνει να έχει υπερβεί το Ρουβίκωνα των κοινωνικών αντιστάσεων και των διαχρονικών ταμπού της ντόπιας αριστεράς.

Απαλλαγμένος από τη κηδεμονία του Τσίπρα, την επιτροπεία του Πολάκη και τα εσωκομματικά, δογματικά αριστερόστροφα, ριζοσπαστικά βαρίδια, διατείνεται πλέον πως δε χαρίζει την «εθνικοφροσύνη» του στη δεξιά.

Υπό την εκκωφαντικά αμήχανη σιωπή όσων αριστερών, τέλος πάντων, παρέμειναν κολλημένοι στη ξεφτισμένη αξιακή φόδρα του ΣΥΡΙΖΑ . Οι οποίοι του συμπαραστέκονται ως υποτακτικοί.

¨Όπως και να χει, καλλιεργώντας ένα έδαφος ασάφειας, αντιφατικότητας και απαξίωσης των ιστορικών προσήμων της παράταξης του αναμένει, ψαρεύοντας στα λασπόνερα εκλογικά οφέλη στις Ευρωκάλπες.

Αγνοώντας επιδεικτικά ότι μέχρι να διαμορφωθούν οι νέοι συσχετισμοί , στο χώρο της ευρύτερης αριστεράς μπορεί να μην έχει μείνει εξαιτίας της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του ούτε κολυμπηθρόξυλο.