Δημήτρης Παγαδάκης

Το άνοιγμα της ψαλίδας της ποσοστιαίας διαφοράς μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος παραμένει σχεδόν απαράλλαχτο. Η αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζεται σταθερά υποδεέστερη της κυβέρνησης τόσο στη πρόθεση ψήφου όσο και στη παράσταση νίκης. Ούτε καν τσίμα τσίμα. Μακράν δεύτερη, στάσιμη, καθηλωμένη, βαλτωμένη.

Σε μια συγκυρία που υποτίθεται η κυβέρνηση δεν διανύει τα καλύτερα της, έχει καταντήσει πληκτική ρουτίνα πια να προηγείται συνεχώς από τους ασθμαίνοντες εκλογικούς διεκδικητές της νίκης στη προσεχή εκλογική αναμέτρηση.

Ανιαρά μονόχνοτη, όμως, είναι και η αντίδραση του πικραμένου ΣΥΡΙΖΑ στο δυσοίωνο αυτό τοπίο για τον ίδιο. Αντλώντας κλισέ από ένα φθαρμένο από την αδιάκοπη επανάληψη ρεπερτόριο, προσπαθεί να ψαρέψει σε θολά νερά με μπαγιάτικα δολώματα. Ανασύρει από το σκονισμένο χρονοντούλαπο του μια κραυγαλέα καταγγελιολαγνεία.

Για να τη πλαισιώσει μονότονα με τη συνήθη μνησίκακη στοχοποίηση των αντιπάλων, τον υπεραπλουστευτικό τσαμπουκά, τον επαρχιώτικο βολονταρισμό. Τίποτε το πολιτικό δηλαδή. Μόνο επίμονη, σχεδόν παρακμιακή, πρόζα

Και δώστου ξανά οι οργίλες επικρίσεις. Να τες πάλι και οι τσαντισμένες καταδίκες, Για τα διαπλεκόμενα "πετσωμένα" ΜΜΕ, τις λαθραίες δημοσκοπήσεις, τους κυβερνητικούς κολαούζους, τα μίσθαρνα εργαλεία πολιτικής χειραγώγησης. Τέτοια, χιλιοειπωμένα στο ξεθυμασμένο ρεφρέν της "χούντας" Μητσοτάκη

Καταλήγει πλέον γελοιογραφική η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ να διασύρει ότι δεν τον βολεύει ή δεν επικροτείται από τον ίδιο. Πόσο μάλλον όταν αφουγκράζεται έντρομος το ποδοβολητό μιας προαναγγελλόμενα επερχόμενης ήττας στις προσεχείς κάλπες;.

Το ερώτημα , ωστόσο είναι γιατί επιμένει στην ίδια παράσταση που διαπιστωμένα δεν κόβει εκλογικά εισιτήρια. Γιατί χαλιέται τσάμπα, δεν το παίρνει αλλιώς, δεν αλλάζει τροπάριο; Κανένας γρίφος, αίνιγμα ή θεωρητικό βραχυκύκλωμα.

Η πιο απλή απάντηση είναι η περισσότερο πειστικά αντιπροσωπευτική. Δεν μπορούν τα παλικάρια. Τέτοιοι και τόσοι ήταν. Και οι ίδιοι παραμένουν. Διαχρονικοί περφόρμερ της διχαστικής εχθροπάθειας. Φθονερά μετεμφυλιακά απολιθώματα που αναζητούν δικαίωση με την τοξική εκδικητικότητα.

Εμμονικά κολλημένοι στο ίδιο συφοριασμένο έργο. Πρόθυμοι να πυροδοτήσουν κοινωνικό χάος, να πυρπολήσουν το φιτίλι στις πλατείες των "αγανακτισμένων", να βάλουν μπουρλότο εξαλλοσύνης στη κοινωνική συνοχή.

Να επαναφέρουν, με δυο λόγια, τις τραγικές περιστάσεις που ταλαιπώρησαν με τις οδυνηρές συνέπειες τους τη κοινωνία στον καιρό της χρεοκοπίας και των μνημονίων. Να δρομολογήσουν παρόμοιες συνθήκες με αυτές που έφεραν ευκαιριακά το ΣΥΡΙΖΑ παρέα με τους ΑΝΕΛ στην εξουσία. Μόνο που η επιδίωξη για παλινδρόμηση με το ανέβασμα του ίδιου παραλυτικού γκροτέσκο θεατρικού δεν τραβάει πια

Πρώτα απ΄ όλα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ προσποιείται ότι δεν κυβέρνησε ποτέ. Σαν ήταν μια ανώδυνη φάρσα δίχως επιπτώσεις. Αναγκαστικά, υπό αυτή τη ψευδαίσθηση λανσάρει υποκριτικά ότι δεν έγινε επί των ημερών του κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας. Ούτε καμιά παρακολούθηση. Εν προκειμένω ας ρωτηθεί ο Λαφαζάνης και ας απαντήσει ο Πιτσιόρλας.

Παράλληλα επιδιώκει σκόπιμα να βυθίσει στην λήθη ότι έβαλε λουκέτο στις τράπεζες, υπέγραψε αχρείαστο μνημόνιο, εξόντωσε φορολογικά τη μεσαία τάξη. Αυτή που ο Φίλης χλευάζει ως "αδειανό πουκάμισο".

Με τέτοια παρακαταθήκη πεπραγμένων, απαράλλαχτη δογματική κληρονομιά και απουσία επεξεργασμένου πολιτικού σχεδίου, απομένει μια δικαιολογημένη απορία. Πώς οραματίζεται ο επιτήδεια ξεχασιάρης ΣΥΡΙΖΑ να τον περιβάλει με την εμπιστοσύνη του ο καθημερινός διόλου επιλήσμων ψηφοφόρος; Οι έρευνες της κοινής γνώμης το αποτυπώνουν στιγμιαία μεν αλλά ξεκάθαρα. Δεν πείθει

Ασφαλώς και οι δημοσκοπήσει δεν αποτελούν πανάκεια για εξαγωγή συμπερασμάτων. Ως σημαντικό, όμως, εργαλείο της πολιτικής ζωής δεν είναι προς εξορκισμό. Ούτε για τα σκουπίδια. Στην εποχή της ανακύκλωσης, άλλωστε, τίποτα δεν είναι για πέταμα.

Ούτε οι φοβέρες του εριστικού Πολάκη, που το παίζει τιμωρός αλά Κλιντ Ίστγουντ σε σπαγγέτι γουέστερν, είναι για άδειασμα. Λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Ιδίως όταν απειλεί ότι τη «δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς». Ενδεχομένως αυτό το "αλλιώς" στην εσωκομματική του αργκό να σημαίνει υποτροπή σε αυταπάτες και παροξυσμό φαντασιώσεων.

Στους απλούς πολίτες, πάντως, δεν ερμηνεύεται ως κάτι το διαφορετικό. Προμηνύει ξαναγύρισμα σε όσα βιώσαν κατά τη δυσάρεστη εμπειρία της διακυβέρνησης του ίδιου και των συντρόφων του. Απλώς ταυτίζουν αυτό το εκφοβιστικά εξαγγελλόμενο για την επάνοδο τους "αλλιώτικο" με μια από τα ίδια. Τα περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα, χάλια.