Δημήτρης Παγαδάκης

Όποιος, πάλι, έχει πάει φαντάρος και «βαρέσει» γερμανικό νούμερο σε παραμεθόρια σκοπιά δεν είναι κάτι σαν Ελβετός φρουράς του Βατικανό για να του βγάζουν φωτογραφίες πιστές καλόγριες και περιφερόμενοι τουρίστες. Υπερασπίζει τα κυριαρχικά εδάφη της χώρας από γεωπολιτικό μπούλινγκ και άφρονες απειλές γειτονικών χωρών.

Όσοι, τέλος, διαθέτουν μια στάλα μνήμης δε μπορεί παρά να θυμούνται ότι περασμένο Φεβρουάριο-Μάρτιο τα σύνορα στον Έβρο δέχτηκαν υβριδική επίθεση από τη Τουρκία με εκβιαστική απόπειρα μαζικού ντου παράνομων μεταναστών ωθούμενων από τον νεοσουλτάνο Ερντογάν.

Το κακό στη προκειμένη περίπτωση είναι ότι υπάρχουν βουλευτές στο ελληνικό κοινοβούλιο που εθελοτυφλούν. Συμπεριφέρονται λες και έχουν εκλεγεί από το αδάμαστο λαό του Λουξεμβούργου ή τον ανυπότακτο εκείνο της Νέας Νότιας Ουαλίας. Το δράμα τους είναι ότι νομίζουν ότι διαμένουν στην χαυνωτικά ήρεμη, ειρηνική και ουδετεροποιημένη Ελβετία.

Το χειρότερο είναι ότι επιχειρούν να εγκαινιάσουν μια γκροτέσκο γεωγραφία για τη χώρα σε στυλ ξέφραγο αμπέλι , υιοθετώντας ρητορικά τα αντιεξουσιαστικά ιδεολογήματα των ανοιχτών συνόρων.

Το εντελώς παράλογο είναι ότι με τις οργισμένες αντιδράσεις τους εναντίον της θωρακισμένης, προς αποτροπή κάθε επιβουλής, ελληνικής συνοριακής γραμμής, εξωραΐζουν κραυγαλέα τα κυκλώματα λαθροδιακινητών προσφύγων ή μεταναστών. Χώρια που δείχνουν να ασπάζονται τις ιδεοληψίες των παχυλά αμειβόμενων επαγγελματιών “αλληλέγγυων” διάφορων ΜΚΟ.

Μη πάμε μακριά. Ο ρηχός διεθνισμός, η πασιφιστική ευδαιμονία και οι κορώνες δημαγωγικής εκφόρτισης με φερετζέ τον ανθρωπισμό δεν είναι καινοφανείς στα εγχώρια πολιτικά ύδατα. Βουλιαγμένα στις εμμονές τους ανερμάτιστα γκρουπούσκουλα, ξεβρασμένα από τον ορθολογισμό περιθωριακά τρολ, καραβοτσακισμένες καρικατούρες και πνιγμένες στο άγχος γραφικές περσόνες, σέρνουν ντελιριακά το χορό του «μπάτε σκύλοι, αλέστε…»

Ανέκαθεν το συγκεκριμένο τσούρμο θεωρούσε παροξυσμικά ότι η χώρα οφείλει να είναι προσπελάσιμη σε όποιον γουστάρει και ανοιχτή κατασκήνωση για κάθε παράνομο περαστικό ή μπουκαδόρο αλλοδαπό. Το ότι σε αυτή την παρωδία συλλογιστικής από καμένες φλάντζες συντονίζονται, με αφορμή το φράκτη του Έβρου, ο Γιάνης Βαρουφάκης και ο Νίκος Φίλης, ξεπερνά την χονδροειδή φάρσα και τη γελοιογραφική υπερβολή

Προφανώς αμφότεροι γνωρίζουν ότι ο εν λόγω φράκτης δεν αποτελεί εικαστικό ινσταλέισιον ή κονσέπτσιουαλ άρτγουορκ. Δεν δημιουργήθηκε από καλλιτεχνικό καπρίτσιο για να στολίσει τα χερσαία ανατολικά σύνορα. Δρομολογήθηκε από εθνική ανάγκη με την οποία συντάχτηκαν διαχρονικά όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν, μηδέ των Σύριζα--Ανέλ εξαιρουμένων.

Στη πραγματικότητα και για τους δυο βουλευτές της αντιπολίτευσης ο φράκτης αποτελεί το πρόσχημα. Καρφί δεν τους καίγεται για βίδες σύρτες, μεντεσέδες, μπετούγιες, λουκέτα, λαμαρίνες και κάγκελα που τον απαρτίζουν. Εξάλλου μέχρι χθες κιόλας σώπαιναν για την έκταση του σε μήκος 27 χιλιομέτρων.

Σήμερα τον χρησιμοποιούν υποκριτικά μόνο για να επικρίνουν την πρόεδρο της Δημοκρατίας, η οποία ποζάρισε συμβολικά μπροστά του υπογραμμίζοντας τη χρησιμότητα του και υπερασπιζόμενη την έννοια των συνόρων. Ασφαλώς και κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής. Σύμφωνοι.

Ωστόσο, η  επίπληξη του φωτογραφικού ενσταντανέ της Κατερίνας Σακελλαροπούλου αποσκοπεί στο να τη καταστήσουν με αυστηρές αντί-εθνικιστικές παρατηρήσεις υπό μια ιδιότυπη έγκριση και εποπτεία των κινήσεων της. Ενδεχομένως για να τους κάνει τα όποια χατίρια.

Όπως ακριβώς ο ίδιος ,υποτιθέμενα αριστερός χώρος, τη πίεζε ασφυκτικά , υπονομεύοντας τα συνταγματικά της καθήκοντα και τη δημοκρατία, για παρέμβαση υπέρ ενός κατά συρροή δολοφόνου που έκανε απεργία πείνας

Καλόμαθε άλλωστε με τα πάρε δώσε και τα νταραβέρια με το προκάτοχο της στο αξίωμα . Ιδιαίτερα όταν εκείνος διακινούσε σε πανελλήνιο ακροατήριο πως δήθεν πάλευε μπροστά στους καθρέφτες του προεδρικού μεγάρου με το «Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού».

Αναπόδραστα ψάχνει τώρα στα ντουλάπια της μπαγιάτικης κοσμοθεωρίας του χαλινάρια για να περιορίσουν την νυν πρόεδρο όλων των Ελλήνων στο ψυχαναγκαστικό του μονόδρομο. Τζάμπα κόπος.

Μια παραδειγματική πρώην δικαστικός, που δεν έχει «μασήσει» τα αγκίστρια της γαλιφιάς, του καλοπιάσματος και του εκφοβισμού δεν πρόκειται να τρομάξει με τα απειλητικά γκέμια χειραγώγησης που προορίζουν για αυτή οι κάτοχοι μιας αποθήκης ιδεολογικά σκουριασμένων ειδών κιγκαλερίας