Δημήτρης Δανίκας

Αραγε με τον μαξιμαλισμό τον πατριωτικό, είχαμε αποτελέσματα θετικά, χρήσιμα και ελληνικά; Και άραγε γιατί πάντα εμείς μονίμως οι αδικημένοι; Διαχρονικά. Από όλες τις ξένες δυνάμεις που επιβουλεύονται την περιουσία μας και την ¨σωματική¨μας ακεραιότητα. Και βέβαια οι Τουρκαλάδες οι μόνιμοι, οι ορκισμένοι εχθροί

Παράδειγμα. Ετσι, χάρον συζητήσεως. Μπας, λέω «μπας» το θαλάσσιο οικόπεδο που τρυπάνε οι λεβέντες του Ερντογάν, δεν ανήκει στην Κυπριακή ΑΟΖ; Μπας και είναι «αδέσποτο» και «ορφανό»; Κι αν είναι έτσι, τότε μπας και νομίμως, διεθνώς, ο Ερντογάν τρυπάει και παριστάνει τον σωστό;

Μπας και προκειμένου ένα οικόπεδο να μετατραπεί σε ΑΟΖ, πρέπει τα δύο γειτονικά μέρη να συμφωνήσουν γι αυτό; Κι αν αυτό είναι αληθινό, κατοχυρωμένο με το διεθνές δίκαιο, τότε αφού με τους Τούρκους δεν έχουμε κάτσει στο ίδιο τραπέζι, πως μπορούμε να ανακηρύξουμε μια περιοχή ως δική μας και αποκλειστική;

Κι αν συμβαίνει αυτό, πράγμα που εγώ προσωπικά αγνοώ, μήπως εκεί ακριβώς στηρίζεται η ανένδοτη στάση του ψευτοσουλτάνου Ερντογάν; Μπας κι εκεί βασίζεται η επιχειρηματολογία του, όταν με τις δικές του ανακοινώσεις, προειδοποιεί τους ευρωπαίους να μην αναμειχθούν σε μια υπόθεση που δεν τους αφορά;

Κι αν είναι έτσι, τότε γιατί καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε, ούτε τολμάει να αρχίσει διάλογο με τον Ερντογάν; Μπας και ένας τέτοιος διάλογος θα εκλειφθεί από τον ελληνικό λαό, ως στάση και πράξη μειοδοσίας και εθνικής προδοσίας;

Κι αν συμβαίνουν όλα αυτά, πράγματα που τονίζω πως τα αγνοώ αλλά τα θέτω προς συζήτηση και προβληματισμό, τότε ποιο το μέλλον το κοντινό;

Αν δηλαδή ο Ερντογάν αποφασίσει να «τρυπήσει» πλησίον των γαλάζιων, του Καστελόριζου, νερά. Κι αν μια τέτοια ενέργεια αντιμετωπιστεί ως πράξη εχθρική. Κι αν εμείς απαντήσουμε στην πρόκληση και τότε καυτό, πολεμικό «επεισόδιο» συμβεί, τι θα γίνει και πως θα τελειώσει μια τέτοια ιστορία τραγική;

Μήπως δηλαδή, υπόθεση εργασίας και εντελώς σεναριακή, καταθέτω προς συζήτηση πολιτική. Μήπως τότε, μετά το πολεμικό αυτό, το στιγμιαίο «επεισόδιο», τότε και μόνο τότε, η ελκηνική κυβέρνηση αναγκαστεί να καθίσει και να διαπραγματευτεί με τον Τούρκο τον εχθρό;

Μπας δηλαδή όλα αυτά είναι κάπως σκηνοθετημένα, ακριβώς από τον δικό μας μαξιμαλισμό; Μήπως είμαστε παγιδευμένοι από τον δικό μας σενάριο το βολικό;

Είναι αλήθεια δηλαδή πως κάθε ΑΟΖ καθορίζεται από τα δύο γειτονικά μέρη; Κι αν αυτό είναι αληθινό, με το διεθνές δίκαιο, τότε πως με Αίγυπτο και Ισραήλ τα έχουμε βρει, ενώ με την γειτονική Τουρκία ούτε συζήτηση έστω για ένα λεπτό;

Food fot Thought. Μερικές σκέψεις καταθέτω για προβληματισμό. Γιατί όπως έχω διαβάσει, με το σχέδιο Ατσεσον η Κύπρος θα γινόταν ελληνική αλλά εμείς, πάντα μαξιμαλιστές, ζητούσαμε την αποχώρηση των αγγλικών βάσεων. Και τώρα η μισή Κύπρος είναι Τουρκική. Ποτέ δεν βάζουμε μυαλό. Ο φαντασιακός μεγαλοιδεατισμός μας είναι ο χειρότερος και ακατάβλητος εχθρός μας!