Δημήτρης Δανίκας

Σκέψου, δηλαδή, όπωw συνέβη στη Ρόδο εκείνο το βράδυ, δύο τυχαίοι τύποι να ορμήσουν, να κάνουν ό, τι κάνουν και στη συνέχεια να αρχίσουν να κοπανάνε το θύμα τους και στο τέλος, ζωντανή εκείνη, να την ξεφορτωθούν στα κύματα και τους βράχους

Και σκέψου ακόμα, τη χειρότερη εκδοχή. Να μην την ξεφορτωθούν στη θάλασσα αλλά να αρπάξουν πριόνι, βαριοπούλα και σφυριά για να τεμαχίσουν το κορμί της. Και στη συνέχεια να ξεφορτώνονται, ένα ένα τα μέλη της, σε κάδους απορριμάτων

Προσπάθησε, ακόμα, να συλλάβεις το μέγεθος, το βάθος και την έκταση του διανοητικού επιπέδου αυτών των δολοφόνων. Σκέψου την ηλικία τους. Γύρω στα είκοσι. Σκέψου ότι αμφότεροι αυτοί οι όρθιοι «κανίβαλοι» έχουν πολιτικά δικαώματα και μπορούν να ψηφίζουν όπως όλοι οι κανονικοί πολίτες αυτής της Σωρρακώσταινας

Σκέψου, ακόμα, τους γονείς τους. Πως δηλαδή διαμορφώθηκαν. Πως οι γονείς τους δεν πήραν χαμπάρι τις ορέξεις των «βλασταριών» τους. Το επίπεδό τους. Η μόρφωσή τους. Οι παραστάσεις τους. Οι αξίες τους. Τα ιδανικά τους. Τα όνειρά τους. Οι φιλοδοξίες τους. Οι εμπειρίες τους. Οι φιλίες τους. Ολα αυτά που συνιστούν και συγκροτούν τον κάθε ανθρώπινο χαρακτήρα

Η πράξη τους αποδεικνύει περίτρανα ότι γι αυτά τα άθλια υποκείμενα, η ζωή του άλλου ουδεμία αξία. Ο, τι μέσα στο κακοφορμισμένο πυρήνα της ύπαρξής τους, καμία αναστολή, καμία αντίσταση, κανένας φόβος, καμία, η ελάχιστη συμπόνια, σταγόνα ανθρωπισμού, ίχνος ευαισθησίας. Ενα απόλυτο, κατάμαυρο κενό. Κατράμι η συνείδησή τους

Σκέψου ακόμα ότι για τις ορέξεις τους και την σεξουαλική εκκένωση των ορμών τους είναι ικανοί να διαπράξουν το οτιδήποτε. Να ασελγήσουν. Να «κοπρίσουν». Να βιάσουν.Να σκοτώσουν. Να απαλλάξουν την ελάχιστη ενοχή τους και να σβήσουν τα ίχνη τους, πετώντας μια ζωντανή ύπαρξη στα βράχια

Απ όσα έχω διαβάσει και ακούσει, αποκλείω την πιθανότητα της πνευματικής και ψυχικής διαταραχής τους. Οχι δεν είναι παράφρονες ούτε τρελοί, Αν και είμαι σίγουρος ότι ψυχασθένεια θα επικαλεστούν οι συνήγοροί τους

Οχι δεν είναι «κουνημένοι», ούτε τρελαμένοι. Είναι ψυχροί, κυνικοί βιαστές και δολοφόνοι. Ανθρωπόμορφα κτήνη που προφανώς από την οικογενειακή και κοινωνική τους διαπαιδαγώγηση είναι εθισμένοι στην ολοκληρωτική απαξίωση του άλλου. Και είναι εμμονικά προσηλωμένοι σε μια ακλόνητη πεποίθηση. Πως η Γυναίκα είναι δοχείο σεξουαλικής εκτόνωσης. Κατώτερο είδος. Προορισμένη να ικανοποιεί τις αρσενικές ορέξεις. Υποταγμένη. Πρόθυμη. Ενα ζωντανό «πράγμα», απαραίτητο αξεσουάρ για κάθε ανδρικό μόριο

Η περίπτωσή τους είναι η επιτομή του απόλυτου κυνισμού και της ολοκληρωτικής βαρβαρότητας. Τέτοια πλάσματα πρέπει να εκδιωχθούν από την κοινωνία. Πρέπει να εγκλωβιστούν και να σφραγιστούν δια βίου. Και σε τέτοιες στιγμές, με ανάλογα φρικτά περιστατικά, ένα πράγμα συμβαίνει σε εμένα. Φαντάζομαι και σε εσάς. Η κτηνωδία τους σε αναγκάζει και εσύ κτήνος, στιγμιαία να γίνεις. Σε αναγκάζουν να επιθυμείς την επιστροφή της θανατικής καταδίκης