Δημήτρης Δανίκας

Δηλαδή να σούρνεσαι χάμω από τρανταχτά χαχανητά μέχρι λιποθυμίας. Ούτε ως σκηνή βιντεοκωμωδίας του ’80. Τυχοδιωκτισμός, οπορτουνισμός και φιλοτομαρισμός επικών διαστάσεων!

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Το ίδιο θα έκαναν και αρκετοί απρόσωποι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού σε εκείνη την περίπτωση όπου δημοσκοπικά το κόμμα τους δεν θα έβλεπε τη Βουλή ούτε με κιάλια. Στην περίπτωση που εκλογή γιοκ. Αλλά και στην περίπτωση που αρχηγός τους θα ήταν εις εκ των δύο. Είτε Πανοκαμμένος είτε Βασιλολεβέντης.

Θυμίζω τα δύο τελευταία περιστατικά. Το πρώτο με τον Αριστείδη Φωκά. Ο οποίος εκ τύχης βρέθηκε στα έδρανα της Βουλής. Το δεύτερο με τον Θύμιο Δρόσο, γραμματέα των ΑΝ.ΕΛ., που εγκατέλειψε το πόστο επειδή πλακώθηκε με τον Παναγιώτη Σγουρίδη.

Από κοντά και ο κάποιος Δημήτρης Καβαδέλλας. Από κοντά και αρκετοί άλλοι που εναγωνίως αναζητούν κομματική στέγη προκειμένου να συνεχίζουν να απολαμβάνουν προνόμια κατά τη διάρκεια της προσεχούς τετραετίας. Γλυκιά η εξουσία. Εστω κι αυτή η μικροσκοπική που τους αναλογεί. «Κύριε βουλευτά μου», να τους προσφωνούν οι άλλοι. Κι εκείνοι, σαν γύφτικα σκεπάρνια, να αισθάνονται ρίγη συγκίνησης και υπαρξιακής αυτοπραγμάτωσης.

Προφανώς έχουν βγει στη γύρα. Προφανώς χτυπάνε πόρτες. Προφανώς είναι πανέτοιμοι να μεταμορφωθούν και να αλλάξουν πλεύση. Προφανώς εκείνοι που χτυπάνε πόρτες Συριζαίων θα έχουν ήδη σκαρφιστεί επιχειρήματα ώστε να επιχειρήσουν κυβίστηση περί του Σκοπιανού. Ας πούμε, «τι να κάνουμε, παιδιά της Μακεδονίας; Υποχωρούμε λόγω εθνικής αναγκαιότητας. Ο εχθρός είναι ο Τούρκος σουλτάνος».

Προφανώς όσοι βαράνε πόρτες του «γαλάζιου» μαντριού θα μετανοήσουν και θα αυτομαστιγωθούν για τη νεκροφιλική ρητορική περί αποστασίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Οπως, ας πούμε, «δεν φταίω εγώ, Κυριάκο μου, εκείνος ο γραφικός Βασίλης Λεβέντης με τις εμμονικές του απόψεις μάς μπέρδεψε. Σε παρακαλώ, λίγα ψίχουλα αγάπης σού ζητώ».

Προφανώς χωρίς ίχνος πολιτικής αξιοπρέπειας και κομματικού φιλότιμου. Και προφανώς αυτή η κωμικομπαλαφαρική μεταγραφική περίοδος, που θα κορυφώνεται όσο προσεγγίζουμε τις εκλογές, λειτουργεί ως ένα από τα κορυφαία επιχειρήματα με τα οποία ενταφιάζονται στις χωματερές το Κοινοβούλιο, οι βουλευτές, τα κόμματα και γενικώς οι επαγγελματίες της πολιτικής!

Γιατί υπό κανονικές, στοιχειώδεις σοβαρές συνθήκες θα έπρεπε όλοι αυτοί οι τάχα μου «ανεξάρτητοι» να παραδώσουν το βουλευτικό τους αξίωμα. Γιατί η βουλευτική τους ιδιότητα οφείλεται αποκλειστικά στο όνομα του μπαρμπα-Βασίλη και του Πανοκαμμένου. Γιατί προτού δρασκελίσουν το κατώφλι της Βουλής, ουδείς, πλην του συγγενικού και επαγγελματικού κύκλου τους, γνώριζε το όνομά τους. Και γιατί, λόγω της «μπίλιας» του εκλογικού νόμου, βρέθηκαν να είναι αυτοί -και όχι κάποιοι άλλοι- οι τυχεροί.

Δύο ακόμα παρατηρήσεις. «Ανεξάρτητος» σημαίνει ότι πριν ήταν «δέσμιος» και «φυλακισμένος». Ολοκληρωτική παραδοχή του αρχηγικού καθεστώτος όλων σχεδόν των παρατάξεων. Και τεκμήριο ημι-σουλτανικής καθυστέρησης. Πολιτικός πολιτισμός μηδενικός. Και ακόμα «ανεξάρτητος» στην τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα είναι εκείνος που βγαίνει στην πιάτσα προς ανεύρεση καλύτερης κομματικής στέγης με σκοπό την εξασφάλιση και κατοχύρωση των βουλευτικών προνομίων του. Αρα ιδεολογία τού αέρα. Οπου φυσάει ο άνεμος.

Και τέλος, το «βγαίνω - φεύγω - αλλού μπαίνω» εκλαμβάνεται ως το απόλυτο επιχείρημα που βολεύει τόσο τους ακροδεξιούς φασίστες όσο και τους απαθείς, αδιάφορους πολίτες. Με τη λογική «όλοι το ίδιο είναι, ό,τι φάνε, ό,τι πιούνε και ό,τι αρπάξει ο κ@@ος τους». Προς το παρόν και μέχρι να λακίσει κι αυτός ένα το σύνθημα το σπαρταριστό: Βάστα γερά, μεγαλομύστακα της Ενώσεως Κεντρώων και των Σερρών!