Δημήτρης Δανίκας

Αποφεύγω εντελώς τις γνωστές και ολότελα άχρηστες συνηθισμένες και τυπικές ευχές για σύντομη αποκατάσταση, γρήγορη ενσωμάτωση και μια καλύτερη ζωή. Η αλήθεια είναι πικρή. Η ανελέητη βία που δέχτηκε η Μυρτώ στην Πάρο από εκείνον τον Πακιστανό λαθρομετανάστη θα χαραχτεί εσαεί στην ψυχούλα της. Στη θέση σας θα επιθυμούσα να με καταπιεί η γη. Στη θέση σας θα επιθυμούσα να αρπάξω ένα περίστροφο και να τινάξω τα μυαλά αυτού του άθλιου κτήνους στον αέρα. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Στη θέση σας δεν ξέρω κι εγώ τι θα έκανα. Η βαρβαρότητα πιο βάρβαρους μας κάνει!

Ομως έπειτα από δεκαπέντε και τόσους μήνες που πέρασαν από αυτό το εφιαλτικό περιστατικό που εντελώς τυχαία χτύπησε και καθόρισε τη μοίρα σας. Και ύστερα από το δεύτερο περιστατικό που σας συνέβη με τις απάτες αυτών των ελληνικών σωματείων Νέας Αγγλίας, θα επιχειρούσα, στη θέση σας, να ανασυγκροτήσω την παρόρμησή μου και να τακτοποιήσω τη λογική μου.

Θα σκεφτόμουν ως εξής: Ο Αχμέτ Βακάς (αν προφέρω σωστά το όνομά του) προέρχεται από μια κατεστραμμένη περιοχή της υφηλίου. Το πολιτιστικό σοκ που δέχτηκε με τη γεωγραφική μετακίνησή του ήταν τεράστιο και κατακλυσμιαίο. Εννοώ τη μετακίνησή του από το θεοσεβούμενο καθεστώς της χώρας του στην περιρρέουσα, καλοκαιρινή, ελευθεριότητα μιας ευρωπαϊκής, τουριστικής παραλίας.

Ο Αχμέτ, χωρίς καν να τον έχω δει έστω σε φωτογραφία, είναι η τυπική περίπτωση ανθρώπινου ερειπίου. Γι’ αυτόν, όπως και για εκατομμύρια μουσουλμάνους, η γυναίκα είναι τρία πράγματα μαζί: υποζύγιο του άνδρα, αντικείμενο αναπαραγωγής του είδους και εργαλείο ηδονής. Με απλά λόγια, αποθέωση της φαλλοκρατίας και θρίαμβος του σεξισμού. Η γυναίκα, με τις ευλογίες του Υψίστου, είναι πλάσμα δεύτερης, ευτελούς, αναλώσιμης κατηγορίας.

Αλλωστε, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, κι εμείς στον υποτιθέμενα πολιτισμένο δυτικό κόσμο, εξακολουθούμε ακόμα να πορευόμαστε με τις ίδιες με τον Αχμέτ αντιλήψεις για τη γυναίκα. Σε χαμηλότερο επίπεδο, με συγκρατημένες τις ορμές μας, όμως περίπου με την ίδια φαλλοκρατική επιθετικότητα. Κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις μας με το άλλο φύλο. Κτηνώδεις βιαστές κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Παντού. Από τη Βοστόνη, πρωτεύουσα των καλύτερων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, μέχρι το Βερολίνο, τη Βιέννη, τη Στοκχόλμη και φυσικά την Αθήνα.

Αν λοιπόν υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά για την κτηνώδη συμπεριφορά του. Αν λοιπόν, κυρία Κοτρώτσου, έπειτα από τόσους μήνες αισθανθήκατε συγχώρεση και όχι εκδίκηση, αυτό τιμάει το ήθος και τον ανθρωπισμό σας. Οι τραγωδίες εξανθρωπίζουν και εξαγνίζουν. Μόνο όσοι βιώνουν ακραίες καταστάσεις, μόνο αυτοί συγχωρούν και αληθινά αγαπούν. Ο πόνος σκοτώνει το κτήνος που κατοικεί μέσα μας. Σε άλλους εν υπνώσει. Σε άλλους εν εγρηγόρσει!

Φυσικά όλα αυτά στην περίπτωση που επαληθευτούν οι καταγγελίες σας, ότι δηλαδή κάποια φιλανθρωπικά χρηματικά εμβάσματα για τη νοσηλεία της κόρης σας δεν μπήκαν στον τραπεζικό λογαριασμό και ότι μια 16χρονη ξεκίνησε την καμπάνια στο Διαδίκτυο με αποκλειστικό σκοπό να αναδειχθεί πρωταθλήτρια ουμανισμού κι έτσι να καταφέρει να μπει σε ένα πολύ καλό αμερικανικό πανεπιστημιακό ίδρυμα.

Ο Αχμέτ, αγαπητή κυρία, έπραξε με εφαλτήριο την άγρια, ασυγκράτητη παρόρμηση της στιγμής. Με την τύφλωση που προκαλεί η στέρηση και η πείνα. Με την αδίστακτη διάθεση μιας αδηφάγου ανικανοποίητης ορμής. Ενοχος, αλλά κατεστραμμένος και τελειωμένος. Ομως όλοι αυτοί οι γραβατωμένοι, οι κουστουμαρισμένοι, οι τάχα μου πολιτισμένοι, όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι και αλληλέγγυοι, όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας, εκλεκτά μέλη της ομογένειας. Οι τάχα μου συμπάσχοντες. Οι δήθεν ανιδιοτελείς ουμανιστές. Αυτοί, λοιπόν, χωρίς να ασκήσουν ίχνος σωματικής βίας στο χαρακωμένο σώμα της κόρης σας, χωρίς να αισθάνονται την παραμικρή σεξουαλική πείνα, εντελώς προσχεδιασμένα, εντελώς οργανωμένα, εντελώς ψυχρά και κυνικά, ασελγούν πάνω στον πόνο και την τραγωδία σας για μία ακόμα φορά.

Στη θέση σας ένα πράγμα θα κυρίευε τη σκέψη μου. Αν όλες αυτές οι καταγγελίες επαληθευτούν, ε τότε κανένα έλεος, ούτε μισό γραμμάριο οίκτου για όλα αυτά τα υποκείμενα, τα τρισάθλια ερπετά!