Δημήτρης Δανίκας

Συνοπτικά και κάπως πρόχειρα:

Η διαρκής εμμονική «περιήγηση» των social media και οι ασταμάτητες αναφορές και περιγραφές για όλα όσα κάνει η δεν κάνει, λέει η δεν λέει ο Κασσελάκης, η καλύτερη, η πιο ανέξοδη και η πιο αποτελεσματική διαφήμισή του. Καλύτερα να μιλάνε για σένα, ακόμα και εναντίον σου, παρά να σε προσπερνούν, να σε περιφρονούν και έτσι να σε εξαφανίζουν.

Ενας από τους λόγους που ο Κασσελάκης προηγείται του Νίκου Ανδρουλάκη, είναι κι αυτός. Όπως εύστοχα έχει παρατηρήσει ο Ανδρέας Δρυμιώτης: ο Κασσελάκης πάντα χαμογελαστός, ο Ανδρουλάκης θυμωμένος.

Πόσες φορές ο Ανδρουλάκης έχει απασχολήσει τα Media; Ελάχιστες. Και ο Κασσελάκης; Ολημερίς, ολονυχτίς! Γι αυτό ο Ανδρουλάκης θα φάει την σκόνη του Κασσελάκη Ένα το κρατούμενο.

Αν σταχυολογήσουμε το σύμπαν των τοποθετήσεων του Κασσελάκη, εννοώ τις πολιτικές του δηλώσεις, τότε θα πέσουμε πάνω σε ένα φάσμα που περιλαμβάνει τα πάντα: και με τον Μπάιντεν, και με τις Αγορές και με το ΝΑΤΟ και με την πατρίδα και με την οικογένεια και με τους Μητροπολίτες και με όλα. Τότε ποια η διαφορά ανάμεσα στον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ και το οποιοδήποτε κεντρώο η ακόμα και δεξιό κόμμα; Καμία.

Που σημαίνει ότι ο μετασχηματισμός, η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, συντελείται με γοργούς, ακόμα και με ραγδαίους ρυθμούς. Ότι οι αλλαγές προέρχονται, δημιουργούνται και θεμελιώνονται από τον ίδιο. Ότι τα άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος, απλώς βλέπουν και ακούν ως απλοί θεατές. Και ότι το κόμμα είναι ταυτισμένο με τον Κασσελάκη και ο Κασσελάκης είναι το κόμμα. Δεύτερο κρατούμενο.

Τότε γιατί όσοι διαφωνούν δεν φεύγουν; Γιατί υπομένουν; Μα επειδή οι δημοσκοπήσεις είναι αισιόδοξες, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλίζει την δεύτερη θέση και επειδή κανείς δεν κλείνει την πόρτα σε ένα κόμμα που ανεβαίνει. Ο νικητής τα παίρνει όλα.

Και οι γκάφες; Μα κι αυτές ακόμα ενσωματώνονται στο ίδιο φαινόμενο. Το μειονέκτημά του γίνεται πλεονέκτημά του. Μάλιστα ο Κασσελάκης φρόντισε να πει ότι δεν είναι πολιτικός. Τι σημαίνει αυτό; Σα να λέει εγώ δεν είμαι σαν όλους αυτούς τους Ελληνες πολιτικούς, οι οποίοι συνήθως είναι «προιόντα» ενός κομματικού σωλήνα. Σα να λέει εγώ είμαι διαφορετικός. Εγώ είμαι ένας από εσάς. Μπορεί να κάνω γκάφες, αλλά στο μέλλον θα μάθω και θα διορθωθώ. Όμως οι άλλοι οι επαγγελματίες που στα λόγια δεν κάνουν γκάφες, στη συνέχεια ως αφεντικά της εξουσίας, συμπεριφέρονται αντιλαικά και κυνικά. Τρίτο κρατούμενο.

Και τέλος η εποχή του. Ποια είναι αυτή η «νέα», η «διαφορετική» εποχή; Μα είναι η εποχή των δυσδιάκριτων διαφορών ανάμεσα σε όλα. Ο Κασσελάκης, μορφολογικά, είναι τόσο αρρενωπός και γι αυτό ελκυστικός από τον θηλυκό πληθυσμό. Ο Κασσελάκης ο ζωντανός ορισμός της δυσδιάκριτης αποστάσεως ανάμεσα στα πιο πολιτικά αλλά και τα ιδιαίτερα, τα προσωπικά.

Είναι σημεία των καιρών. Τι είσαι; Το πρωί στρέιτ, το απόγευμα γκέι και το βράδυ by. Όλα είμαι. Εσένα τι σε κόφτει; Αλλωστε ποιος γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει στα άδυτα μιας κρεβατοκάμαρα όταν κλείσει η πόρτα;

Και ποια η διαφορά ανάμεσα στην «ανάλγητη» Δεξιά του Κυριάκου και την ταχαριστερή του Αλέξη Τσίπρα; Επί της πολιτικής ουσίας καμία. Ασε που μερικές φορές ο «δεξιός» Κυριάκος αποδείχτηκε πιο ευαίσθητος προς τα αριστερά από τον τόσο «ευαίσθητο» για τα συμφέροντα της λεγόμενης πλουτοκρατίας Αλέξη Τσίπρα.

Με απλά λόγια αυτή η «σύγχυση» ως έκφραση του δυσδιάκριτου είναι αποτέλεσμα ενός μονόδρομου. Δηλαδή μονόδρομος οι Αγορές. Μονόδρομος η Ορθοδοξία. Μονόδρομος οι Βρυξέλες. Μονόδρομος ο φιλοαμερικανικός προσανατολισμός. Μονόδρομος ο καπιταλισμός. Μονόδρομος οι κοινωνικές διαφορές.

Τότε ποια η διαφορά; Καμία. Απλως ο Κασσελάκης προσπαθεί να πείσει ότι αυτός είναι το νέο, το φρέσκο, το άφθαρτο, το αδιάβλητο. Και για να τελειώνω. Μπορεί ο ίδιος να μην τα καταφέρει. Όμως η εποχή «Κασσελάκη» είναι εδώ. Και όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό είναι μακριά νυχτωμένοι!