Δημήτρης Δανίκας

Απίστευτο; Εξωφρενικό; Πρωτοφανές; Oχι ακριβώς. Και το εξηγώ.

Eνα, λοιπόν. Η πράξη αγοράς κόκκινων δανείων είναι και νόμιμη, και για τις τράπεζες ωφέλιμη. Ουφ, σου λέει, πουλάμε έναντι πενταροδεκάρων τα κόκκινα δάνεια. Ετσι τα ξεφορτωνόμαστε και έτσι καλύτεροι, αξιόπιστοι και φερέγγυοι πορευόμαστε. Με το κούτελο καθαρό!

Δύο, λοιπόν. Για να φτάσουν οι τράπεζες σε αυτό το σημείο, έπρεπε εμείς, όλοι εμείς, να σώσουμε τις τράπεζες με τα λεφτά που καταθέτουμε ετησίως στην Εφορία. Με απλά λόγια, όλα άρχισαν με τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις των ελληνικών τραπεζών. Δίνουμε εμείς, κερδίζουν αυτοί. Περίφημα!

Τρία, λοιπόν. Κι όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό. Επρεπε τα κόκκινα δάνεια να πουληθούν σε διάφορα funds (εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων) έναντι πενταροδεκάρων. Τι σημαίνει «διαχείριση απαιτήσεων»; Χτυπάω το κουδούνι κάποιου δανειολήπτη, μπουκάρω μέσα, απαιτώ να πληρώσει και αν δεν το κάνει βγάζω στο σφυρί την ακίνητη περιουσία του.

Τέσσερα, λοιπόν. Με απλά λόγια, ο Ανδρέας Πάτσης, δικηγόρος στο επάγγελμα, έπραξε νομίμως. Επειδή όμως είναι και βουλευτής και επειδή με εργαλείο «διαχείρισης απαιτήσεων» ποιος ξέρει πόσους φουκαράδες έστειλε αδιάβαστους στον Αδη, έπρεπε να εκδιωχθεί από το κόμμα για λόγους ηθικής τάξεως. Τι σημαίνει αυτό; Απλό, ο Πάτσης με τη νόμιμη πρακτική του τσαλάκωνε την εικόνα του κόμματος.

Πέντε, λοιπόν. Δηλαδή το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο Πάτσης και κάθε Πάτσης, το πρόβλημα προκύπτει από τη λειτουργία του συστήματος. Ετσι είναι και έτσι πορεύεται. Μαζί με όλα τα κόμματα που το στηρίζουν. Τα funds λειτουργούν νομίμως. Οι αγοραπωλησίες μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Επομένως, κάθε πονηρός αγοράζει και στη συνέχεια πλουτίζει. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!

Εξι, λοιπόν. Ο Πάτσης, η κορυφή του παγόβουνου. Δηλαδή εντός αυτού του παγόβουνου σε νάρκη, μέχρι να αποκαλυφθούν, σουλατσάρουν και άλλα σκάνδαλα. Συνέβαινε στο παρελθόν, συμβαίνει τώρα, θα συμβαίνει διαρκώς. Με λίγα λόγια, οι Συριζαίοι ωρύονται για Πάτση. Οι Νεοδημοκράτες για Παππά. Μία σου, μία μου.

Επτά, λοιπόν. Μπας και αυτό σημαίνει πως εμείς πρέπει να συμμορφωθούμε και να εξοικειωθούμε με αυτή την απαράδεκτη λογική του συμψηφισμού; Οχι, καθόλου. Υποτίθεται ότι κάθε νέα κυβέρνηση δεν πρέπει να επαναλαμβάνει τις ίδιες πρακτικές. Αλλωστε, γι’ αυτό την ψηφίζουμε. Υποτίθεται. Στην πράξη βέβαια συμβαίνει το αντίθετο. Οποια πέτρα κάθε κυβέρνησης κι αν σηκώσεις, πάνω σε κάποια σκάνδαλα θα πέσεις. Τι να πρωτοθυμηθώ τώρα. Από τον Κοσκωτά μέχρι τον Ακη και βάλε. Τι πράσινα, τι γαλάζια, τι ροζ!

Οκτώ, λοιπόν. Με την επανάληψη των σκανδάλων. Και με την αναπαραγωγή των ίδιων πρακτικών, το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ελα, μωρέ, σου λένε. Πώς κάνεις έτσι; Ολοι το κάνουνε, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουνε, όλοι με χέρια και με πόδια στο μέλι τσαλαβουτάνε. Ολοι τα παίρνουνε. Και όλοι για τη βολή τους νοιάζονται.

Εννέα, λοιπόν. Γι’ αυτό τα σκάνδαλα δεν ρυθμίζουν και δεν καθορίζουν τις εκλογικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Γι’ αυτό στην αρχή όλοι σαν να έπεσε κεραυνός και στο τέλος όλοι το ξεχνάνε. Με απλά λόγια, το λεγόμενο «εκλογικό σώμα» εξοικειώνεται, αφομοιώνει, χωνεύει και ξεχνάει. Και φτου απ’ την αρχή!

Δέκα, λοιπόν. Αυτός ο φαύλος κύκλος. Αυτή η αιώνια αναπαραγωγή και επανάληψη του ίδιου φαινομένου. Αυτή η εξοικείωση και αφομοίωση. Αυτός ο απαράδεκτος και καταστρεπτικός συμψηφισμός. Αυτή η αέναη διαδικασία τρία πράγματα δημιουργεί: αφυδάτωση ελπίδων, εκμηδένιση οραμάτων, εξόντωση κάθε ίχνους αληθινής αλλαγής.

Τουτέστιν, τι ψηφίζουμε, παιδιά; Τι περιμένουμε; Ποιος ο εγγυητής; Μα, φυσικά, ο καλύτερος διαχειριστής. Με το επιμύθιο «θα τα πάρουν που θα τα πάρουν, τουλάχιστον ας κάνουν και κάτι για την πατρίδα»!

Ενας λαός τόσο συμφιλιωμένος είναι από τα πριν στα πάντα παραδομένος. Εκεί, εκεί, στη Β’ Εθνική!