Δημήτρης Δανίκας

Τότε η Τουρκία του Ερντογάν διαπραγματεύεται την αγορά σαράντα, αναβαθμισμένων F-16. Από την Ουάσιγκτον φυσικά. Καθώς και την εξασφάλιση μπόλικων αμερικανικών πυραύλων σύγχρονης τεχνολογίας

Και οι S-400 οι ρωσικοί; Βλέποντας και κάνοντας. Και εμείς; Εμείς εκεί εκεί στη Β Εθνική της λατρεμένης Αμερικής. Μα πως;

Αφού ο Ερντογάν είναι της Τουρκίας το αφεντικό. Αφού τα σύνορα της Τουρκίας κολλημένα με αντίστοιχα δυτικά της Ρωσίας. Αφού έχει ενθαρρυνθεί και σπρωχτεί ως περιφερειακός κουμανταδόρος της ευρύτερης περιοχής. Αφού το σχέδιο της Ουάσιγκτον είναι η ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας με πυρηνικούς πυραύλους εγκατεστημένους στις γειτονικές χώρες. Ανάμεσα σ αυτές, πλην Πολωνίας και Ουκρανίας, ακόμα και Σουηδίας και Φιλανδίας

Και αφού δια μέσου ΝΑΤΟ η διπλή στρατηγική είναι η εξής: από τη μια οι πύραυλοι σε ολόκληρη την γειτονική περιοχή. Ως πολεμική απειλή. Και από την άλλη ο οικονομικός στραγγαλισμός του Κρεμλίνου

Με απλά λόγια και ο πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρις εσχάτων. Και οι οικονομικές κυρώσεις θα αγριεύουν. Και η ακρίβεια θα καλπάζει. Και η Ουάσιγκτον θα συνεχίζει τον πόλεμο δια μέσου Ουκρανικών αντιπροσώπων. Και οι ευρωπαικές οικονομίες θα ματώσουν και θα γονατίσουν. Και η Αμερική θα βγάζει ένα σκασμό λεφτά. Και κανείς δεν ξέρει πότε και πως θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης

Μέσα σ αυτό το πλαίσιο, ο Ερντογάν με όλα τα γεωγραφική, πληθυσμιακά και στρατηγικά πλεονεκτήματα της Τουρκία εξακολουθεί να πορεύεται τάχα μου «ουδέτερα», τάχα μου φιλο-ατλαντικά, τάχα μου φιλο-αμερικανικά και τάχα μου φιλο-ρωσικά. Όλα μαζί. Ανάλογα με την περίσταση και με τον συνομιλητή του.

Και η τελική εικόνα πάει κάπως έτσι. Εμείς, με δημοκρατικό καθεστώς υπέρ ατομικών δικαιωμάτων στην απ έξω. Εμείς πάντα πρόθυμοι, πάντα ό, τι πει η Αμερική. Εμείς ακόμα και την πλατεία Συντάγματος θα παραχωρούσαμε να γίνει βάση αμερικανική. Αν μας το ζητούσαν. Εμείς «ανήκομεν εις την Δύσιν» χωρίς αστερίσκους και χωρίς «ναι μεν αλλά»

Ο Ερντογάν και η Τουρκία σε προνομιακή μεταχείριση και χωρίς ουδεμία επίπτωση σχετικά με το ημι-δικτατορικό καθεστώς σχεδόν παρόμοιο με εκείνο του ανθυποτσάρου Πούτιν

Κάπως έτσι και με την Κύπρο διχοτομημένη. Με τα τουρκικά στρατεύματα αγκυροβολημένα. Με την απειλή μιας ακόμα νέας εφόδου. Με τις εξωφρενικές απαιτήσεις του σουλτάνου. Με τις συστηματικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου. Και γενικά με μια κατάσταση όπου μέλος της ίδιας συμμαχίας τραμπουκίζει, απειλεί και σχεδιάζει να αρπάξει εδάφη άλλου μέλους της ίδια συμμαχίας, όλα αυτά στο περιθώριο, στις καλένδες και στις ρητορικές αερολογίες

Κάτω απ αυτές τις συνθήκες και με την (σχεδόν) βεβαιότητα των Ελλήνων πολιτών πως αν κάτι συμβεί και αν ο σουλτάνος μπουκάρει να αρπάξει ό, τι βρει , ούτε το ΝΑΤΟ μα ούτε η Ουάσιγκτον θα κινηθούν και ουδενός αξιωματούχου της Αμερικής θα ιδρώσει το αυτί

Ε τότε, σου λέει, γιατί τόση και τέτοια υπακοή; Να κάνουμε κι εμείς όπως περίπου και ο Ερντογάν. Η απάντηση είναι ακόμα πιο εφιαλτική. Και αν οι σύμμαχοι τον ενθαρρύνουν και τον αμολήσουν; Δηλαδή κάλλιο πέντε της υποταγής παρά δέκα της διαπραγμάτευσης, της ουδετερότητας και της εθνικής καταστροφής!