Δημήτρης Δανίκας

Και όλα αυτά τα μέτρα διά ροπάλου τα επιβάλεις. Για πόσο καιρό; Κοντά στους τέσσερις μήνες. Και ακόμα περισσότερο. Μέχρι η ατμόσφαιρα να καθαρίσει εντελώς. Και μέχρι ο αόρατος και θανάσιμος εχθρός εξαφανιστεί ολοσχερώς.

Η Ελλάδα μπορούσε να ακολουθήσει και να συμμορφωθεί με το παράδειγμα το κινεζικό; Οπως και άλλων ασιατικών «κίτρινων» περιοχών; Οχι, δεν μπορούσε, ούτε μπορεί να το αντιγράψει και να το εφαρμόσει. Γιατί; Οι λόγοι είναι πολλοί.

Οπως το καθεστώς. Εκείνοι με αυταρχικό. Σαν να λέμε δικτατορικό. Εμείς με δημοκρατικό. Οπως επίσης η σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οπως η οικονομική μας κατάσταση. Η εξάρτησή μας. Το κατεστραμμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η συρρικνωμένη παραγωγική μας βάση. Τα δανεικά μας. Η απειθαρχία μας. Οι δημοκρατικές παραδόσεις μας. Οι ατομικές ελευθερίες. Ο συγχρονισμός μας με Βρυξέλλες και Βερολίνο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ενίοτε και κάτω από τέτοιες ακραίες συνθήκες, o αυταρχικός, δικτατορικός χαρακτήρας μιας χώρας, μαζί με μια παράλληλη οικονομική και παραγωγική άνθηση, με γεμάτα ταμεία, τότε οι αλλεπάλληλες επιθέσεις του COVID-19 αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά. Με απλά λόγια, οι δύο ακατανίκητοι εχθροί αυτού του ιού είναι η φρενήρης παραγωγική ανάπτυξη και η απόλυτη, αδιαπραγμάτευτη, στρατιωτική πειθαρχία.

Πάμε τώρα ακόμα πιο βαθιά. Σχετικά με την οικονομία. Η θεωρούμενη «ευλογημένη» παγκοσμιοποίηση της οικονομίας ωφέλησε όσο καμία άλλη θεωρία δύο παράγοντες. Ο πρώτος, το μεγάλο κεφάλαιο των δυτικών χωρών. Ο δεύτερος, τις λεγόμενες «τριτοκοσμικές» χώρες, ιδιαιτέρως την Κίνα. Δηλαδή ωφελήθηκαν και στα ύψη εκτοξεύτηκαν τα ταμεία μιας ελάχιστης μερίδας του μεγάλου δυτικού κεφαλαίου. Και δηλαδή μεγαλούργησε η Κίνα.

Με λίγα λόγια, αυτή η αστρονομική ανάπτυξη της Κίνας τροφοδοτείται από την απόλυτη απελευθέρωση των αγορών. Κάπως έτσι και με τα θηριώδη ταμεία της αλλά και το αυταρχικό καθεστώς της, η χώρα αυτή, μέσα σε συνθήκες ανελέητης πανδημίας, καταγράφει σήμερα υψηλά ποσοστά ανάπτυξης. Απίστευτο!

Η βιομηχανία, η τεχνολογία, οι καταθέσεις και τα ομόλογα πολλών δυτικών χωρών έχουν καταλήξει και κουρνιάσει στις βιομηχανίες, στην τεχνολογία και στις τράπεζες της Κίνας. Ο θρίαμβος του Τενγκ Σιαοπίνγκ της δεκαετίας του ’80 που είχε πει τη θρυλική φράση «μαύρος γάτος, άσπρος γάτος, αρκεί να πιάνει ποντίκια».

Και τα έπιασε. Και τα καταβρόχθισε. Και τα αφομοίωσε. Και τα χώνεψε. Και το απέραντο πλήθος των «ποντικιών» ήταν και είναι δυτικής προελεύσεως. Και των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Οπως ο μύθος του Αισώπου με τον μέρμηγκα και τον τζίτζικα. Φυσικά οι Κινέζοι τα μυρμήγκια. Και φυσικά εμείς οι Δυτικοί τα τζιτζίκια!

Εκείνοι, λοιπόν, με τα χαμηλά μεροκάματα. Με το μονολιθικό, κομματικό καθεστώς. Με τις περιορισμένες και αμφισβητούμενες ελευθερίες. Με την αδιάκοπη και εξαντλητική εργασία. Με τη στρατιωτική πειθαρχία. Και με την κομματική νομενκλατούρα.

Εμείς με τις ατομικές μας ελευθερίες. Τον πολυκομματικό μας κοινοβουλευτισμό. Την πολυφωνία μας. Τον δυτικό πολιτισμό μας. Τα δανεικά μας. Τα «άπειρα» χρέη μας. Τις εξαρτήσεις μας. Τον ξεχαρβαλωμένο παραγωγικό ιστό. Τα καφενεία μας. Τα σουβλάκια μας. Τις πίτσες μας. Το ξεφάντωμά μας. Τον ατομικισμό μας. Εμείς με τη «φυσαρμόνικά» μας. Αλλοτε με μεγαλύτερο και άλλοτε με πιο ήπιο εγκλεισμό. Εμείς που μαδάμε τη μαργαρίτα «μ’ αγαπάνε ή δεν μ’ αγαπάνε τα εμβόλια της Pfizer και της AstraZeneca;».

Και το ερώτημα προς όλους και χωριστά στον καθένα. Τι από τα δύο θέλεις; Κίνα ή Ελλάδα; Επιτέλους, αποφάσισε και πάρε τις προσωπικές ευθύνες σου για τις επιλογές σου. Εγώ, πάντως, Ελλάδα και πάλι Ελλάδα. Εσύ;