Βασ. Αναστασόπουλος

Δεν δουλεύει, ωστόσο, πάνω στο αντικείμενό του. Αντίθετα, εργάζεται ως σερβιτόρος σε ένα από τα πιο γνωστά οινομαγειρεία στο Γκάζι, στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος; Καθισμένος απέναντί μου, με ένα ποτήρι Coca-Cola στο χέρι (λέει ότι δεν πίνει αλκοόλ), ο Στέφανος μου τον εξηγεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Δεν υπάρχει δουλειά για μένα εκεί έξω. Και δεν θέλω να δουλεύω οκτάωρα και δεκάωρα για 500 ευρώ. Εδώ παίρνω ένα χιλιάρικο το μήνα, συν τα φιλοδωρήματα».

Θα ήθελα να του πω ότι έχει άδικο, αλλά δεν μπορώ. Δείχνει να το έχει ψάξει, προτού επιλέξει συνειδητά αυτόν τον «συμβιβασμό». Μια «εύκολη», θεωρητικά, λύση, θα ήταν να φύγει στο εξωτερικό. Σαν να «διαβάζει» τη σκέψη μου, με προλαβαίνει. «Δεν θέλω να πάω έξω. Ίσως το κάνω στο μέλλον, εάν τα πράγματα δεν μου πάνε όπως θέλω εδώ. Αλλά προς το παρόν δεν σκέφτομαι να φύγω. Εδώ είναι η οικογένεια, οι φίλοι μου, η σχέση μου. Είμαι καλά, δεν σκοπεύω να φύγω» μου λέει.

Αλήθεια, πόσα παιδιά εκεί έξω δεν έχουν την «τύχη» του Στέφανου; Δεν έχουν βρει, δηλαδή, μια δουλειά που να τους δίνει 1.000 ευρώ -κι ας είναι «έξω» από αυτό που έχουν σπουδάσει- κι έτσι αναγκάζονται να κάνουν τους... χαμάληδες για 300 ή για 500 ευρώ; Πολλά, πάρα πολλά. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, τον Μάρτιο του 2018 το ποσοστό της ανεργίας των νέων (κάτω των 25 ετών) στη χώρα μας «άγγιζε» το 43,2% -ήταν μάλιστα... βελτιωμένο σε σχέση με τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, που είχε ανέλθει στο 45,5%. Οι αριθμοί είναι πραγματικά τρομακτικοί.

Η Ελλάδα των Μνημονίων «τρώει» τα παιδιά της. Τα καταδικάζει στη στασιμότητα της ανεργίας, στερώντας τους το δικαίωμα να έχουν προσδοκίες και όνειρα, εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στόχους. Και μια χώρα που υπονομεύει τα παιδιά της, υπονομεύει ταυτόχρονα και το μέλλον της. Ωραία, θα μου πείτε. Το ξέρουμε αυτό; Λύσεις υπάρχουν; Τι μπορούμε να κάνουμε;

Να καταργήσουμε το επίδομα ανεργίας, θα τολμούσα να σας απαντήσω. Ξέρω, ακούγεται... κάπως. Είναι αφελές, ουτοπικό, «ρομαντικό» ή... σκανδαλώδες; Δεν ξέρω. Κάτι πρέπει να γίνει, όμως. Γιατί να παίρνουν το επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στον ΟΑΕΔ -και εξ αυτών, στην πραγματικότητα, μόλις ένας στους οκτώ; Γιατί να μην επιδοτείται κάθε υγιής επιχείρηση -τους όρους και τις προϋποθέσεις της υγιούς επιχειρηματικότητας ας τους ορίσουν οι αρμόδιοι- που επιθυμεί να επενδύσει ή να συνεχίσει να λειτουργεί και να παράγει έργο, εν μέσω κρίσης, με το ποσό των 360 ευρώ, ως «πριμ» για κάθε πρόσληψη που κάνει; Πόσοι νέοι θα πάνε πρόθυμα να εργαστούν, εάν από τα 500 ευρώ, για παράδειγμα, που θα μπορούσε να τους δίνει η δουλειά τους, προστεθούν άλλα 360 από το κράτος και ο μισθός τους ανέλθει έτσι στα 850-860 ευρώ;

Προσέξτε. Δεν μιλάω για τα επιδοτούμενα προγράμματα απασχόλησης ανέργων που κατά καιρούς «τρέχει» ο ΟΑΕΔ για 12, 18 ή 24 μήνες και που συνήθως καταλήγουν σε «ημετέρους». Αναφέρομαι αποκλειστικά στην απασχόληση των νέων και σε προγράμματα, που θα διαρκούν όσο διαρκεί η κρίση, δίχως χρονικό περιορισμό. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να «σκοτώσουμε» τους ανέργους. Όμως, κάπως πρέπει να ζήσουν -και να εργαστούν- οι νέοι. Και οι μεσοβέζικες λύσεις δοκιμάστηκαν και δεν βγάζουν πουθενά...