Άννα Παναγιωταρέα

Φυσικά κινούν το ενδιαφέρον μας, αλλά όχι όσο... η κατάταξη των ποδοσφαιρικών ομάδων στο πρωτάθλημα! Στόχος τους, η διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου και μετά η επιβεβαίωση της πρόβλεψης που αποδεικνύεται στο αποτέλεσμα της κάλπης. Είναι είδηση ότι η Νέα Δημοκρατία αδιαφιλονίκητα κατέχει την πρώτη θέση, επί εξαετία; Είδηση είναι ότι επιστρέφει σε ποσοστά προ ευρωεκλογών, με πρωτεύον το αίτημα αποκατάστασης της οικονομίας της καθημερινότητας που υπερβαίνει εκείνο της διερεύνησης του δυστυχήματος των Τεμπών. Εντέλει, ο κουρνιαχτός σηκώνεται στη μάχη της δεύτερης θέσης.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η μηνιαία παραγωγή δημοσκοπήσεων είναι υπερβολή, καθώς δεν αποτελούν πρόκριμα, όταν μένουν δύο χρόνια ως την εκλογική αναμέτρηση. Πράγματι, ο πολιτικός χρόνος είναι μεγάλος και αποβαίνει ευεργετικός αν η κυβέρνηση τον χρησιμοποιήσει ώριμα για την απόδοση των υπεσχημένων. Ταυτόχρονα, είναι μικρός και επικίνδυνος αν αφεθούν στον καιρό τα εχέγγυα που αποδεικνύουν στην κοινωνία ότι η κυβέρνηση ανταποκρίνεται, κατά το δυνατόν, στα επίμονα, επείγοντα προβλήματά της.

Το ζήτημα, όμως, είναι η κυβέρνηση; Η απάντηση ότι ο Μητσοτάκης είναι «ο πλέον κατάλληλος για πρωθυπουργός» ξεπερνά το ποσοστό της παράταξής του. Η ακατανόμαστη πενία της αντιπολίτευσης, στην παραγωγή πολιτικής, την οδήγησε να αρπαχτεί από την τραγωδία των Τεμπών. Και τι δεν θα ’δινε να φτάναμε στην άνοιξη του ’27 και να βρισκόταν ακόμη «η υπόθεση προς διερεύνηση»...

Σκεφθείτε μόνο αυτό: η αντιπολίτευση για να συντηρεί, σε εγρήγορση, το θυμικό των πολιτών φέρνει στο προσκήνιο -κάθε τόσο- κάποιον «ειδικό» που κερδίζει το 15λεπτο της πρόσκαιρης δημοσιότητας του Γουόρχολ, στα φθίνοντα ΜΜΕ που τη στηρίζουν, ενώ η αποδόμηση της κατασκευής των fake news για τα Τέμπη βαίνει ραγδαία. Αραγε, ο θάνατος των 57 συμπολιτών μας στα Τέμπη, ο θάνατος των 104 συμπολιτών μας στο Μάτι δεν αποδεικνύουν πόσο επικίνδυνες γίνονται οι δομές του κράτους όταν αφήνονται στα πάσης φύσεως άπληστα «κοράκια», στις διοικήσεις των κομματικών προσόντων και στην υπουργική ανευθυνότητα; Γιατί, λοιπόν, η αντιπολίτευση -και δη η Αριστερά- χρειάζεται «ειδικούς» απατεωνίσκους προς επίρρωσιν όταν έχει αναλάβει διακυβέρνηση; Αμοιρος ευθυνών ουδείς.

Αυτή η πραγματικότητα θα έπρεπε να φυσά αέρα στα πανιά της επικοινωνίας του Νίκου Ανδρουλάκη. Οχι για να συντηρήσει το εξαϋλωθέν εκλογικό αποτέλεσμα της επανεκλογής του, αλλά για να υποστηρίζει ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Πολλώ δε μάλλον, όταν ο Μητσοτάκης δημιουργεί πολιτική σταθερότητα που ευνοεί την επανάκαμψη του δίπολου (Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ), με το οποίο πορεύτηκε η χώρα από Μεταπολιτεύσεως ως και τον Ιανουάριο 2015, όταν τόσοι πολλοί εξαπατήθηκαν από τόσο λίγους ερασιτέχνες της πολιτικής. Γιατί ο Ανδρουλάκης επέλεξε τη στρατηγική του συμφυρμού με τη λοιπή αντιπολίτευση που μόνος στόχος της είναι «το τέλος Μητσοτάκη», ενώ θα μπορούσε να εμφανίζεται ως εγγυητής σταθερότητας;

Αντί κύριο μέλημά του να είναι η παρουσίαση ενός δομημένου, κοινωνικά ισορροπημένου και οικονομικά σταθμισμένου προγράμματος, κυνηγά την ουρά της Ζωής ή την, άνευ έρματος, Αριστερά κι εκείνους που θεωρεί -ή του υποδεικνύουν να θεωρεί- εσωκομματικούς του αντίπαλους. Είχε την ευκαιρία να προτείνει την τομή, μέσω Σκανδαλίδη, την οποία στηρίζουν όλο και μεγαλύτερα κοινά θέτοντας το θέμα της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Τα μάζεψε άγαρμπα. Μα, σοβαρά τώρα, υποπτεύεται ότι ο Δούκας μπορεί να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία; Αντε, να το πάει μέχρι τον λόφο του Στρέφη, με κορυβαντιούσες τις «συλλογικότητες». Δεν χρειάζονται τα έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να του τραβήξουν το χαλί. Το κάνει καλύτερα μόνος του. Το ΠΑΣΟΚ ή θα προχωρήσει συντεταγμένα ή θα γίνει γυαλιά και θρύψαλα, όπως η Αριστερά η οποία μόνον εν ενυπνίω θερινής νυκτός επανακάμπτει...

Η σοβαρή διακυβέρνηση χρειάζεται λογική αντιπολίτευση με αξιοπιστία, πρόγραμμα, με μνήμη αγαστής συνεργασίας, για το καλό του τόπου. Είναι τρομερό να μένει η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης κενή και ο Ανδρουλάκης να άδει: «Δεν έχω την ανάγκη κανενός».

Λάθος τραγούδι, με παραποιημένους στίχους, άδετε, κύριε πρόεδρε. Το σωστό μήνυμα εκπέμπεται από αυτό:

«Στρατιώτη μου*, τη μάχη θα κερδίσει, όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει. 
Οποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου, για πόλεμο δεν κάνει»... 

* Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις, Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης