Η μάχη του δάσους Hürtgen, η πιο αιματηρή επιχείρηση των Αμερικανών στην Ευρώπη (Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 1944)

Μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια κατά τον Β’ Π.Π. ήταν μόνο η μάχη του Μπαταάν (7 Ιανουαρίου – 9 Απριλίου 1942), μεταξύ των Αμερικανών και Φιλιππινέζων από τη μία πλευρά και των Ιαπώνων από την άλλη.

Πού βρίσκεται το δάσος Hürtgen και γιατί έχει μεγάλη στρατηγική σημασία;

Το δάσος Χίρτγκεν βρίσκεται κατά μήκος των συνόρων Γερμανίας και Βελγίου, στη ΝΔ γωνία του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας. Έχει έκταση 130 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περικλείεται από ένα τρίγωνο με «κορυφές» τις πόλεις Άαχεν, Μονσάου και Ντίρεν. Ο ποταμός Ρουρ διατρέχει κατά μήκος την ανατολική πλευρά του δάσους.

Η φυσική αμυντική αξία του δάσους ενισχύθηκε κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1938-1939, με τη δημιουργία του Δυτικού Τείχους (Westwall) και με μια σειρά αμυντικών έργων (μπούνκερ, υπόγειες στοές, αντιαρματικά εμπόδια κ.ά.). Η περιοχή ήταν παντελώς ακατάλληλη για τις κινήσεις των μηχανοκίνητων αμερικανικών στρατευμάτων. Όμως, εντελώς παραδόξως η αμερικανική διοίκηση το φθινόπωρο του 1944 επέλεξε αυτή την περιοχή για να διασπάσει τη γερμανική άμυνα. Για τους Γερμανούς ήταν μια ανέλπιστη και ανεξήγητη απόφαση. Οι σχεδόν τρίμηνες μάχες στο Χίρτγκεν σημαδεύτηκαν από τις απώλειες χιλιάδων ανδρών. Ακόμα και σήμερα, στο δάσος υπάρχουν σημασία των αιματηρών αυτών μαχών.

Η κατάσταση στη Γερμανία το φθινόπωρο του 1944

Αν και τον Σεπτέμβριο του 1944 ο πόλεμος, στη Δυτική Ευρώπη, είχε φτάσει στα γερμανικά σύνορα και ο εφιάλτης της ήττας είχε αρχίσει να γίνεται ορατός για τους Γερμανούς, οι απλοί πολίτες στη Γερμανία λάτρευαν τον Χίτλερ. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1944 ο Φίρερ επισκέφθηκε σε νοσοκομείο του Βερολίνου τον Στρατηγό Schmundt, ο οποίος μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του στις 20 Ιουλίου χαροπάλευε. Οι γιατροί του είπαν ότι ο Schmundt είχε λίγες μέρες ζωής, καθώς είχε εκδηλωθεί γάγγραινα και ο Χίτλερ άρχισε να κλαίει. Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητό του αντίκρισε ένα μεγάλο πλήθος το οποίο τον επευφημούσε ζωηρά. Εντυπωσιακότερο είναι το γεγονός ότι κάποιοι από το πλήθος βρίσκονταν πάνω σε φορεία και άλλοι ήταν ακρωτηριασμένοι. Ωστόσο ήταν ενθουσιασμένοι που έβλεπαν για πρώτη φορά τον Χίτλερ από κοντά.

Στις 16/9, ο Φίρερ είχε διαβιβάσει στους Στρατηγούς του το ακόλουθο απόρρητο μήνυμα, με εντολή να το μεταφέρουν στους στρατιώτες τους: «Ο αγώνας στη Δύση έχει τώρα μεταφερθεί σε γερμανικό έδαφος. Γερμανικές πόλεις και χωριά θα καταστούν πεδία μάχης. Το γεγονός αυτό πρέπει να ενσταλάξει φανατισμό για τον αγώνα μας και να στείλει κάθε ικανό σωματικά άνδρα στην πρώτη γραμμή για μια υπέρτατη προσπάθεια, έτσι ώστε κάθε πολυβολείο, κάθε τετράγωνο πόλης, κάθε χωριό, να γίνει ένα οχυρό πολεμώντας εναντίον του οποίου ο εχθρός θα αιμορραγεί μέχρι θανάτου ή (θα γίνει;) ο τάφος των αμυνομένων σε μια μάχη σώμα με σώμα. Αυτό που τώρα ζούμε δεν είναι πια μια απλή επιχείρηση, αλλά μια επιλογή ανάμεσα στην υπεράσπιση των γραμμών μας ή την εκμηδένιση». Το ηθικό των Γερμανών στρατιωτών ήταν ακόμα υψηλό. Σε όσους άνδρες στρατολογήθηκαν την τελευταία στιγμή, υψηλόβαθμοι αξιωματικοί έλεγαν ότι σύντομα θα έχουν στη διάθεσή τους «νέα όπλα», τα οποία θα απωθούσαν τους Συμμάχους στη Μάγχη. Όμως οι Γερμανοί είχαν και ένα άλλο πρόβλημα, εκτός από τους προελαύνοντες Συμμάχους, που έπρεπε να αντιμετωπίσουν: τις ασταμάτητες βροχές που έκαναν τους δρόμους αδιάβατους και γεμάτους λάσπη.

Οι Αμερικανοί περνούν τα γερμανικά σύνορα

Τη νύχτα της 12ης Σεπτεμβρίου 1944 μονάδες του Πεζικού των Η.Π.Α. και τεθωρακισμένα πέρασαν τα γερμανικά σύνορα μεταξύ του Άαχεν και του Λουξεμβούργου. Σε μια από αυτές τις επιχειρήσεις μετείχε ως πολεμικός ανταποκριτής και ο, μετέπειτα βραβευμένος με Νόμπελ συγγραφέας Έρνστ Χέμινγουεϊ. Δυτικά του Άαχεν οι Αμερικανοί πέρασαν την ολλανδοβελγική μεθόριο, μπήκαν στο Σλενάκεν και το Έπεν και κατέλαβαν χωρίς αντίσταση το Εϊνάτεν και το Ρέρεν. Στη συνέχεια προχώρησαν βορειότερα προς μια δασώδη περιοχή, όπου για πρώτη φορά τέθηκαν αντιμέτωποι με τα πολυβολεία και τα αμυντικά οχυρά του Δυτικού Τείχους.

Η γερμανική άμυνα σε εκείνο το σημείο ήταν πολύ αδύναμη. Έτσι, την ίδια κιόλας μέρα, οι Αμερικανοί έφτασαν στο ψηλότερο σημείο του Άαχεν, το Πέλτσερτουμ, σε υψόμετρο 358 μέτρων, απ’ όπου οι προφυλακές τους μπορούσαν να διακρίνουν την πόλη. Το Άαχεν είναι η μεγαλύτερη γερμανική πόλη στο τριεθνές σημείο των συνόρων Γερμανίας- Ολλανδίας- Βελγίου. Η απόσταση από το δάσος του Χίρτγκεν είναι γύρω στα 40 χιλιόμετρα. Στις 10/08/1944, ημέρα Κυριακή, επισκέφθηκε το Άαχεν ο Reichsführer (ανώτατος αρχηγός, ενν. των SS) Χίμλερ και υποσχέθηκε στους κατοίκους ότι η πόλη δεν θα εκκενωθεί από τον πληθυσμό της.

Όμως, το πρωί της επόμενης ημέρας, 11ης Σεπτεμβρίου, όταν οι Αμερικανοί επιτέθηκαν σε όλο το μέτωπο, η ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος διέταξε την εκκένωση της πόλης. Όταν λοιπόν οι Αμερικανοί έφτασαν στο Πέλτσερτουμ, το Πυροβολικό τους έριξε τις πρώτες του βολές στο Τίβντι και τον σιδηροδρομικό σταθμό του Άαχεν. Οι σειρήνες ειδοποίησαν όσους κατοίκους είχαν μείνει στην πόλη ότι ο πόλεμος είχε φτάσει στην πόρτα τους. Στις 13/9, Αμερικανοί πεζικάριοι και άρματα μάχης εξουδετέρωσαν τη γερμανική αντίσταση στον σιδηροδρομικό σταθμό του Ρέτγκεν. Ο αμερικανικός Τύπος έκανε λόγο για κατάληψη της «πρώτης γερμανικής πόλης». Η επίθεση στο Ρέτγκεν εκτελέστηκε από τον Στρατηγό James Lawton Collins και το σχέδιο προέβλεπε την περικύκλωση του Άαχεν από τον νότο, ενώ η φρουρά της γερμανικής πόλης περίμενε κατά μέτωπον επίθεση στο κέντρο της.

Εν τω μεταξύ, οι γερμανικές μονάδες που υποχωρούσαν κατά μήκος των συνόρων ανατίναξαν γέφυρες, σιδηροδρομικούς κόμβους, όπως η γραμμή Vennbahm- Viadukt στο Καλτερχέρμπεργκ. Τη νύχτα της 14ης Σεπτεμβρίου οι Αμερικανοί κατέλαβαν το Μάαστριχτ στην Ολλανδία και ήρθαν σε επαφή ανατολικά με τη γραμμή Μέερσεν- Φάλκενμπουργκ- Όρσμπαχ. Στο Φάλκενμπουργκ, μικρή πολίχνη στο ορεινότερο σημείο της Ολλανδίας, γερμανικές μονάδες απέκρουσαν τους Αμερικανούς. Κοντά στο Έπεν όμως, άνδρες της 12ης Αμερικανικής Στρατιάς του Στρατηγού Omar Bradley προωθήθηκαν προς τα γερμανικά σύνορα, αφού με φλογοβόλα κατέστρεψαν τα περισσότερα μπούνκερ στο Δυτικό Τείχος. Τα πρώτα αμερικανικά άρματα μάχης έφτασαν στο Άιλεντορφ, λίγο έξω από το Άαχεν. Στα βελγικά σύνορα η 9η Αμερικανική Μεραρχία Πεζικού προχώρησε χωρίς αντίσταση σε γερμανικό έδαφος και κατέλαβε τις πολίχνες Καλτερχέρμπεργκ και Λάμερσντορφ.

Το μεσημέρι της Κυριακής 17 Σεπτεμβρίου, μετά από πολύωρη προπαρασκευή του Πυροβολικού, οι Αμερικανοί επιτέθηκαν στην περιοχή Σουντλίμπουργκ της νότιας Ολλανδίας. Η γερμανική αντίσταση υπήρξε υποτονική και το βράδυ η πόλη Χέερλεν, μόλις 15 χλμ. από τα γερμανικά σύνορα, καταλήφθηκε από τα αμερικανικά τεθωρακισμένα. Ανατολικά του Άαχεν έφτασαν γερμανικές ενισχύσεις και στις μάχες που ακολούθησαν υπήρξαν μεγάλες απώλειες εκατέρωθεν. Στον νότο, οι Γερμανοί ανακατέλαβαν το Βερτ και το Γκρέσενιχ. Από εκεί μια μονάδα της Βέρμαχτ πλαγιοκόπησε τους Αμερικανούς και κατάφερε να αιχμαλωτίσει 200 από αυτούς. Οι οπερατέρ των Wochenschan (εβδομαδιαίων γερμανικών επικαίρων) κινηματογράφησαν τα σχετικά στιγμιότυπα για να τονώσουν το ηθικό των καταβεβλημένων και απογοητευμένων συμπατριωτών τους. Στη δασώδη περιοχή Μονσάουερ Λαντ κατέφθασαν γερμανικές ενισχύσεις για τους υπερασπιστές του Δυτικού Τείχους. Στις 18 Σεπτεμβρίου οι Αμερικανοί κατέλαβαν συνοικίες στα νότια του Στόλμπεργκ, αναχαιτίστηκαν όμως στο Βάισενμπεργκ και στο Ντόνεμπεργκ, το οποίο εθεωρείτο η «κόκκινη συνοικία» των ανθρακωρύχων του Στόλμπεργκ, καθώς πριν το 1933 το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας είχε πολλούς υποστηρικτές εκεί.

Η μάχη του Δάσους του Χίρτγκεν

Η πρώτη αμερικανική επίθεση στο Χίρτγκεν εκδηλώθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου από την 3η Τεθωρακισμένη Μεραρχία και την 3η Μεραρχία Πεζικού, σε μια πυκνή, δασώδη έκταση ανάμεσα στο Στόλμπεργκ και τις πολίχνες Μονσάου και Άιφελ- Ταλσπέρεν. Οι Αμερικανοί ήθελαν να εξουδετερώσουν τη γερμανική άμυνα στο Χίρτγκεν και να εξασφαλίσουν τον έλεγχο της πολύ σημαντικής οδικής διασταύρωσης στο Γιέγκερχαους. Από το ξεκίνημά της κιόλας, η αμερικανική επίθεση ανακόπηκε. Οι αμυντικές οχυρώσεις ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και οι άνδρες των μπούνκερ άρτια εξοπλισμένοι.

Οι Αμερικανοί δεν περίμεναν αυτή την αντίδραση από τους Γερμανούς, οι οποίοι κρυμμένοι στα καταφύγια από μπετόν και κάτω από τα φυλλώματα των δένδρων προξένησαν σοβαρές απώλειες στους αντιπάλους. Το επόμενο πρωί, τα περισσότερα μπούνκερ στο Τόντενμπρουχ και το Γκισμπάχταλ παρέμεναν στην κατοχή των Γερμανών, οι οποίοι μόλις καταλάμβαναν την καθορισμένη θέση άμυνας, εφοδιασμένοι με ένα τυφέκιο και λίγες χειροβομβίδες, άρχισαν να σκάβουν χαρακώματα με γυμνά χέρια και ξιφολόγχες. Το έδαφος ήταν λασπωμένο και αδυνατούσαν να παραμείνουν καθαροί λόγω της έλλειψης υδροφόρων, για μεταφορά πόσιμου νερού και σαπουνιού. Έτσι, οι περισσότεροι χρησιμοποιούσαν τα βροχόνερα.

Όσοι πολέμησαν στο Χίρτγκεν, χαρακτήρισαν το συγκεκριμένο δάσος ως «παράδοξο και άγριο μέρος». Και δεν είχαν άδικο. Τα δέντρα του, με εντολή του γερμανικού Γενικού Επιτελείου είχαν φυτευτεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να εξυπηρετούν την άμυνα των Γερμανών. Ψηλά σκουρόχρωμα πεύκα και έλατα με τα πυκνά φυλλώματά τους προκαλούσαν δέος σε ευαίσθητα άτομα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν συνδυάζονταν με βροχή ή χιόνι, κρύο, ομίχλη και πηχτή λάσπη. Οι νεαροί Αμερικανοί στρατιώτες, παρά τα σωματικά και ψυχικά προσόντα τους, αντιμετώπισαν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες: συνεχή έκθεση σε εχθρικά πυρά και αδιάκοπη βροχή, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα ν’ αλλάξουν τις στολές τους, μηδαμινές ενισχύσεις κι ελάχιστη υποστήριξη απ’ το πυροβολικό τους. Όπως γράφει ο Ernie Herr στο «Battle of Hurtgen Forest», οι περισσότεροι από τους Αμερικανούς που πολέμησαν στο Χίρτγκεν είχαν γερμανική καταγωγή! Συνεπώς, τα 3/4 των μαχητών και από τις δύο πλευρές είχαν μεγαλύτερους ή μικρότερους δεσμούς με τη Γερμανία!

Η απαιτητική επιχείρηση στο δάσος Χίρτγκεν αντιμετωπίστηκε από τους Αμερικανούς με επιπολαιότητα εξ αρχής. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Βρετανός Στρατηγός sir Brian Horrocks, που πραγματοποίησε αιφνιδιαστική επίσκεψη στο Χίρτγκεν, ήταν ο μόνος Στρατηγός που τόλμησε κάτι τέτοιο, διαπίστωσε με έκπληξη ότι οι Αμερικανοί που πολεμούσαν δεν έπαιρναν ζεστά γεύματα από τα μετόπισθεν, όπως γινόταν με τους Βρετανούς. Επίσης, οι Αμερικανοί ανώτεροι αξιωματικοί διηύθυναν τις επιχειρήσεις επί χάρτου, μέσω τηλεφώνου και ασυρμάτου!

Ο Λοχαγός Τζον ο’ Γκρέιντι, που υπηρετούσε στο Ιστορικό Τμήμα του 9ου Σώματος Στρατού, επισκέφτηκε το Δάσος στα τέλη Νοεμβρίου. Στην αναφορά που έκανε έγραφε ότι στις 23 Νοεμβρίου ένα Τάγμα Αμερικανών έκανε επίθεση εναντίον υπέρτερων γερμανικών δυνάμεων: «Το αποτέλεσμα ήταν να δίνονται διαταγές για άσκοπους θανάτους…». Γράφει επίσης ότι ήταν αισθητή η απουσία τακτικής και ελιγμών, ενώ «φαίνεται ότι ποτέ δεν αντιλήφθηκε κανείς πως το σχέδιο μπορεί να ήταν λάθος… Οι Λόχοι έμπαιναν στη μάχη εναντίον της εντυπωσιακής Γραμμής Ζίγκφριντ με χειροβομβίδες και σφαίρες για να αντιμετωπίσουν πολυβολεία» (Ernie Herr, «Battle of Hurtgen Forest»). Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η επιχείρηση των Αμερικανών στο Χίρτγκεν ήταν αυτή που οδήγησε στον θάνατο περισσότερους άνδρες από οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση στην Ευρώπη, αναλογικά με τα μέτρα εδάφους που κατακτήθηκαν. Πολύ σύντομα έγινε αντιληπτό ότι ήταν αδύνατος ο έλεγχος μονάδων «μεγέθους» μεγαλύτερου από μια διμοιρία. Η ορατότητα ήταν αδύνατη μετά από λίγα μέτρα και οι χάρτες αποδείχθηκαν άχρηστοι. Επίσης, τα γερμανικά πυρά πυροβολικού είχε προβλεφθεί να εκρήγνυνται μόλις έρχονταν σε επαφή με τις κορυφές των δέντρων. Έτσι, οι Αμερικανοί στρατιώτες που έπεφταν στο έδαφος για να καλυφθούν, όπως άλλωστε είχαν εκπαιδευθεί, δέχονταν καταιγισμό από θραύσματα και σπασμένα κλαδιά! Ο μόνος τρόπος για να προστατευθούν ήταν να αγκαλιάζουν τους κορμούς των δέντρων (Charles Whiting, «Siegfried. The Nazis’ Last Stand», εκδ. Cooper Sduare Press, 2001).

Οι αμερικανικές Μονάδες που πολέμησαν στο Χίρτγκεν και οι τεράστιες απώλειές τους

Έτσι, όπως ήταν επόμενο, κατά τις μάχες του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου 1944, η 3η Τεθωρακισμένη Μεραρχία και η 9η Μεραρχία Πεζικού έχασαν το 80% των μάχιμων στρατευμάτων τους, χωρίς ουσιαστικά κανένα κέρδος (Robin Neillads, «The Battle for the Rhine», εκδ. Weidenfeld and Nicholson, 2005). Στις 2 Νοεμβρίου ανέλαβε δράση η 28η Μεραρχία Πεζικού, χωρίς όμως να πετύχει πολλά. Για δύο εβδομάδες οι άνδρες της προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν τα πυκνά γερμανικά πυρά και τα ναρκοπέδια. Μέχρι τις 13 Νοεμβρίου όλοι σχεδόν οι αξιωματικοί στους Λόχους των τυφεκιοφόρων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν εικοσάχρονα παιδιά, είχαν σκοτωθεί ή τραυματιστεί. Με τεράστιες δυσκολίες οι Αμερικανοί κατόρθωσαν να καταλάβουν προσωρινά τις κωμοπόλεις Κόμερσαϊντ και Σμιντ. Σύντομα όμως αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν υπό το βάρος μιας αντεπίθεσης των πάντσερ με απώλειες σχεδόν ενός Συντάγματος!

Την 28η Μεραρχία αντικατέστησε η 4η Μεραρχία Πεζικού, που είχε ηγηθεί της επίθεσης στην ακτή Γιούτα κατά την απόβαση στη Νορμανδία. Και αυτή η μονάδα είχε τεράστιες απώλειες. Μεταξύ 7 Νοεμβρίου και 3 Δεκεμβρίου 1944 έχασε περισσότερους από 7.000 άνδρες, δηλαδή 10 καθημερινά περίπου ανά Λόχο, παρά τη συνεχή ροή εφεδρειών! Ο Λοχίας Μακ Μόρις ανέφερε: «Στο Χίρτγκεν υπήρχαν δασικοί δρόμοι τόσο στενοί, ώστε μετά βίας να περνούν δύο τζιπ. Αυτοί είχαν ναρκοθετηθεί και ελέγχονταν από πυρά πυροβόλων. Επί τρία μίλια υπήρχαν νάρκες κάθε οκτώ βήματα. Οι Γερμανοί κατασκεύαζαν μπλόκα με κομμένα δέντρα τα οποία είχαν μπερδευτεί κατά την πτώση τους. Στη συνέχεια τα ναρκοθετούσαν και τα παγίδευαν με εκρηκτικά. Τελικά, τα σκόπευαν με τα κανόνια και τους όλμους τους και μόλις άκουγαν κάποιους να τα καθαρίζουν άνοιγαν πυρ».

Την 4η Μεραρχία διαδέχθηκε στο Χίρντγκεν η 8η Μεραρχία Πεζικού, η οποία ανέλαβε να πετύχει τον αρχικό στόχο των επιχειρήσεων, την κατάληψη της κωμόπολης Χίρτγκεν, κάτι που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της. Ένας αξιωματικός από το Επιτελείο ενός Συντάγματος της Μεραρχίας επισκέφθηκε το μέτωπο και ανέφερε: «Οι άνδρες… έχουν εξουθενωθεί σωματικά. Το πνεύμα και η διάθεση να πολεμήσουν υπάρχει, αλλά η δυνατότητα να συνεχίσουν έχει χαθεί. Αυτοί οι άνδρες πολεμούν χωρίς ύπνο επί τέσσερις ημέρες και τη χθεσινή νύχτα την πέρασαν σε ένα ανοικτό πεδίο, εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες. Τρέμουν από το κρύο και τα χέρια τους έχουν μουδιάσει τόσο, ώστε πρέπει να βοηθούν ο ένας τον άλλον με την εξάρτυσή τους. Πιστεύω σθεναρά ότι κάθε άνδρας εδώ πρέπει να αποχωρήσει για ιατρικούς λόγους».

Τότε στάλθηκε στο μέτωπο το 2ο Τάγμα των Ρέιντζερ, οι άνδρες του οποίου ήταν βετεράνοι της απόβασης στη Νορμανδία και των αιματηρών μαχών που ακολούθησαν. Στις 6 Δεκεμβρίου 1944, το Τάγμα διατάχθηκε να επιτεθεί στον «Λόφο 400», ο οποίος δέσποζε στις ανατολικές παρυφές του δάσους και αποτελούσε τον ύστατο στόχο της επιχείρησης. Οι Γερμανοί τον είχαν οχυρώσει τόσο καλά, ώστε κανένας Αμερικανός στρατιώτης ή όχημα δεν τολμούσε να πλησιάσει σ’ αυτόν την ημέρα, καθώς η κάθε κίνηση αντιμετωπιζόταν με ένα μπαράζ γερμανικών πυρών. Η 1η Συμμαχική Στρατιά είχε στείλει στον «Λόφο 400» τέσσερις Μεραρχίες, χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά, οι Ρέιντζερ αιφνιδίασαν τους Γερμανούς και κατέλαβαν τον «Λόφο 400» μετά από σκληρές συγκρούσεις. Οι Γερμανοί όμως αντεπιτέθηκαν άμεσα. Ο Στρατάρχης Μόντελ πρόσφερε τον Σιδηρούν Σταυρό και άδεια δύο εβδομάδων σε όποιους άντρες του καταφέρουν να ανακαταλάβουν τον «Λόφο 400».

Μετά από πέντε γερμανικές αντεπιθέσεις, στον «Λόφο 400» είχαν μείνει 5 Αμερικανοί αξιωματικοί και 86 οπλίτες, από μία αρχική δύναμη τριών Λόχων. Δύο εβδομάδες αργότερα οι Γερμανοί ανακατέλαβαν τον «Λόφο 400». Οι Ρέιντζερ είχαν χάσει περίπου το 90% της δύναμής τους! Μόλις τον Φεβρουάριο του 1945 ο «Λόφος 400» πέρασε οριστικά στα χέρια των Αμερικανών. Καθώς όμως οι Σύμμαχοι δεν είχαν τον έλεγχο των φραγμάτων που βρίσκονταν βορειότερα στον Ρήνο, η κατοχή του δάσους του Χίρτγκεν ήταν ουσιαστικά χωρίς αντίκρισμα, αφού οι Γερμανοί μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να πλημμυρίσουν την περιοχή και να την κάνουν αδιάβατη!

Η παράδοση του Άαχεν στους Αμερικανούς

Στο μεταξύ στο Άαχεν, όπως είχε γίνει και στην ανατολική Πρωσία, άτομα κάθε ηλικίας άρχισαν να σκάβουν βιαστικά αυτοσχέδια οχυρά. Δύο αμερικανικές μεραρχίες, η 30η, υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Hobbs από τον βορρά και η 1η του Στρατηγού Huebner από τον νότο απειλούσαν την πόλη. Με δάκρυα στα μάτια σε ένα μπούνκερ του Δυτικού Τείχους ο Διοικητής της 7ης Γερμανικής Στρατιάς, Στρατηγός Erich Brandenberger κάλεσε τον παλιό του φίλο και συμπολεμιστή Συνταγματάρχη Wilck να κρατήσει το Άαχεν «στο όνομα του Φίρερ» με κάθε τίμημα. Ο Wilck, διοικητής της φρουράς του Άαχεν, ήξερε τη συμβολική σημασία της πόλης, γνώριζε όμως και τις αδυναμίες της άμυνάς του. Το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 1944 οι Αμερικανοί απαίτησαν την παράδοση της φρουράς σε 24 ώρες, διαφορετικά θα ισοπέδωναν την πόλη με το πυροβολικό και την αεροπορία τους. Ο Wilck αρνήθηκε. Πολέμησε λίγες ακόμα μέρες παραδίδοντας στις παλιές συνοικίες της πόλης στις φλόγες. Μόνο στις 16 Οκτωβρίου, όταν οι περικύκλωση του Άαχεν από παντού είχε ολοκληρωθεί, αποφάσισε να παραδοθεί. Στις 21/10/1944 σε ένα μπούνκερ στην οδό Ruetscherstrasse υπέγραψε την παράδοση της φρουράς .

Ανάμεσα στα ερείπια της πόλης επέζησαν 5.000 πολίτες. Η φρουρά του Άαχεν οδηγήθηκε σε στρατόπεδα αιχμαλώτων στο Βέλγιο. Το Άαχεν ήταν η πρώτη γερμανική πόλη που έπεσε στα χέρια των Συμμάχων.

Επίλογος

Ο Χέμινγουεϊ μετά τον Β’Π.Π. έγραψε τις εντυπώσεις του σε βιβλίο. Σύμφωνα με αυτόν, στο Δάσος του Χίρτγκεν οι Αμερικανοί στρατιώτες γνώρισαν «την κόλαση». Ακόμα και σήμερα ιστορικοί και στρατιωτικοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο οι Αμερικανοί Στρατηγοί επέλεξαν να πολεμήσουν σε αυτή την περιοχή. Πολλά χωριά στο Δάσος του Χίρτγκεν καταστράφηκαν τελείως. Οι περισσότεροι γερμανικοί θύλακες αντίστασης κάμφθηκαν μόνο από τη φωτιά των φλογοβόλων. Οι μάχες διήρκεσαν σχεδόν 90 μέρες. Οι Αμερικανοί είχαν περίπου 12.000 νεκρούς και άλλους 12.000 τραυματίες και αγνοούμενους. Άλλοι 9.000 εξουδετερώθηκαν από ασθένειες και εξάντληση ή υπέστησαν κρυοπαγήματα. Οι Γερμανοί είχαν επίσης γύρω στους 12.000 νεκρούς και άλλους 16.000 τραυματίες, αγνοούμενους κ.λπ.

Μετά τη λήξη του Β’Π.Π. ο Γερμανός Στρατηγός Ρολφ βαν Γκέρσντορφ σχολίασε: «Έχω συμμετάσχει στις μακρές εκστρατείες της Ρωσίας, όπως και σε άλλα μέτωπα και πιστεύω ότι οι μάχες στο Χίρτγκεν ήταν οι σκληρότερες από όλες όσες έχω δει».


Πηγή: Νικόλαος Γ. Νικολούδης, «Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΤΟΥ ΧΟΥΡΤΓΚΕΝ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΑΑΧΕΝ (1944)- Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΚΕΦ. 12 στο βιβλίο «ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ Κ. & Μ. ΑΝΤ. ΣΤΑΜΟΥΛΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2018.