Γιώργος Σαμπάνης: Τη μέρα που πήγα να τραγουδήσω για πρώτη φορά πέθανε ο παππούς μου, ό,τι χειρότερο στη ζωή μου

Την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στη σκηνή θυμήθηκε ο Γιώργος Σαμπάνης. Ο τραγουδιστής εξομολογήθηκε πως επρόκειτο για ό,τι χειρότερο έχει ζήσει, αφού εκείνη την ημέρα του Ιανουαρίου του 2009 έφυγε από τη ζωή ο παππούς του. Παρά την απώλεια και τον ψυχικό πόνο τραγούδησε, καθώς ως πρωτοεμφανιζόμενος δεν είχε εναλλακτική.

«Στην πρώτη μου επαγγελματική εμφάνιση τραγούδησα με τους Onirama, σε νυχτερινό μαγαζί της Αθήνας, 18 Γενάρη 2009. Το θυμάμαι γιατί εκείνη την ημέρα πέθανε ο παππούς μου. Την πρώτη φορά που πήγα να τραγουδήσω, παιδιά, είχε πεθάνει ο παππούς μου την ίδια ημέρα. Ήταν ό,τι χειρότερο στη ζωή μου», είπε στην εκπομπή «Στούντιο 4», στην οποία βρέθηκε το απόγευμα της Παρασκευής 10 Οκτωβρίου.

Το γεγονός ότι η πρώτη του εμφάνιση ως επαγγελματίας τραγουδιστής σημαδεύτηκε από τον θάνατο του παππού του ήταν, όπως είπε, κάτι «πολύ άγριο». «Απίστευτο. Απίστευτο. Τραγούδησα όμως κανονικότατα, δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Ήταν η πρώτη μου δουλειά. Δεν είχα άλλη επιλογή. Πολύ άγριο πράγμα, βαρύ πολύ, πολύ άσχημη εμπειρία αλλά τι μπορείς να κάνεις; Είχα δουλειά, ήταν η πρώτη μου δουλειά, η πρεμιέρα. Τι να έλεγα, όχι δεν έρχομαι, πέθανε ο παππούς μου;», συμπλήρωσε.

Δείτε το σχετικό απόσπασμα μετά το 07:30
Πέρα από την καλλιτεχνική του διαδρομή, ο Γιώργος Σαμπάνης μίλησε στην ίδια συνέντευξη και για την πορεία του ως αθλητής του στίβου.  Ο τραγουδιστής εξήγησε αρχικά ότι ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, επηρεασμένος από τον πατέρα του: «Ο αθλητισμός ήρθε στη ζωή μου πολύ νωρίς περισσότερο επειδή ήθελα να κάνω κάτι να μοιάσω στον μπαμπά μου. Ο μπαμπάς μου ήταν αθλητής, εγώ ήθελα να βρω ένα τρόπο να του δείξω ότι μπορώ και εγώ. Ήταν χωρισμένοι οι γονείς μου. Ήμουν γεννημένος με αυτό. Η μουσική ήταν ο τρόπος να εκφράζομαι, ο στίβος ήταν μια ταυτότητα που πήρα από πολύ νωρίς, ήμουν ο τύπος που τρέχει γρήγορα».

Ανατρέχοντας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, επισήμανε ότι δεν μπόρεσε να συμμετάσχει λόγω ενός τραυματισμού. «Το 2004 ήταν μια περίεργη χρονιά για εμένα. Ήμασταν στη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων. Όλοι ονειρευόμασταν ότι θα πιάσουμε ένα οποιοδήποτε όριο να τρέξουμε με την ομάδα της σκυτάλης ή να είμαστε αναπληρωματικοί στο Ολυμπιακό χωριό. Είχα ένα ατύχημα εκείνη τη χρονιά και δεν θα έτρεχα στους Ολυμπιακούς. Αυτός ο τραυματισμός έκλεισε κάθε πιθανότητα συμμετοχής μου. Είχε πεθάνει ο παππούς μου τότε, ο οποίος ήταν ήρωας για εμένα. Οπότε μπήκε σε δεύτερη μοίρα το αίσθημα της πίκρας, γιατί γίνανε την ίδια ημέρα», περιέγραψε.

Παρόλα αυτά, συμμετείχε στην τελετή έναρξης, κάνοντας τον γύρο του σταδίου και σκίζοντας 28 κορδέλες,  όσες και οι διοργανώσεις μέχρι εκείνη τη χρονιά. «Από αφέλεια και χαζομάρα δεν ήθελα να συμμετάσχω, στον Δημήτρη Παπαϊωάννου δεν μπορείς να πεις εύκολα όχι. Είχα πει ότι υπολογίζω ότι θα είμαι στην ομάδα. Όταν ήρθε ο τραυματισμός ήταν ευγενέστατος, μου έδωσε μια ευκαιρία παρότι ήμουν τραυματίας μου έδωσε το χρόνο της προσαρμογής», κατέληξε.