Demy: «Είμαι πλέον η γυναίκα που θέλει να υπάρχει χωρίς φόβο»

Η Demy δεν είναι πια μόνο το κορίτσι που μας τραγουδούσε για τα «χιλιάδες καλοκαίρια». Είναι η γυναίκα που πέρασε μέσα από προσωπικές σιωπές, έκανε ειρήνη με τις ανασφάλειές της και επιστρέφει σήμερα με έναν δίσκο που μιλάει για όλα αυτά που δεν λέγονται.

Στον ιστορικό Πύργο Μελισσουργού, φωτογραφημένη σαν boho πριγκίπισσα που ζει ανάμεσα σε παρελθόν και παρόν, μας ανοίγει την καρδιά της με λόγια πυκνά, ζεστά και πέρα για πέρα αληθινά.

Το γράμμα Δέλτα -«Δέλτα» και ο νέος της δίσκος- έχει βαρύτητα. Σηματοδοτεί τη μεταβολή στα Μαθηματικά, είναι σύμβολο αλλαγής, αναδιοργάνωσης, αλλά και φυσικής ροής. Από το δέλτα του ποταμού που διαχέεται σε νέα εδάφη μέχρι τις εσωτερικές μεταβάσεις μιας ζωής, η Δήμητρα -ή αλλιώς Demy- μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της μετάβασης.

«Πάντα ήμουν δύο άνθρωποι. Η Δήμητρα και η Demy. Η μία πιο εσωστρεφής, πιο ήσυχη. Η άλλη πιο φωτεινή, πιο τολμηρή πάνω στη σκηνή. Πλέον, αυτές οι δύο συναντιούνται κι αυτό είναι μια τεράστια απελευθέρωση για μένα», λέει με ηρεμία, με εκείνο το βλέμμα που δεν χρειάζεται πολλά για να πει τα σημαντικά. Η προσωπική μεταμόρφωση ήρθε σταδιακά, ύστερα από περιόδους σιωπής, εσωτερικής επεξεργασίας, μικρές και μεγάλες αλήθειες. «Ηρθαν δύσκολες στιγμές. Σιωπές που κράτησαν περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα. Κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω σαν να χάνω τη φωνή μου.

Οχι αυτή που τραγουδάει, αλλά την άλλη φωνή μέσα μου που με καθοδηγεί. Ηθελα να ξαναβρώ εκείνο το κορίτσι που τραγουδούσε για να γιατρευτεί». Ετσι μπήκε εξάλλου το τραγούδι στη ζωή της, σαν ίαση. «Η πρώτη μου ανάμνηση είναι σχεδόν αστεία. Ημουν μικρή και έκλαιγα γοερά και ασυναίσθητα τη στιγμή των αναφιλητών μου καταλάβαινα πως δεν μπορούσα να μιλήσω κι έτσι ξεκίνησα να τραγουδάω δυνατά! Είναι παράδοξο και το καταλαβαίνω τώρα, αλλά εκείνη τη στιγμή κάτι μέσα μου ενεργοποίησε μια νέα έκφραση. Δεν μπορώ να μιλήσω; Ε, τότε ας τραγουδήσω αυτό που αισθάνομαι».

Οταν τη ρωτάω τι σημαίνει για εκείνη το γράμμα Δ, δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολύ. «Είναι το Δήμητρα. Είναι το παιδί που ήμουν, το κορίτσι που έγραφε “Demy” σε όλα τα λευκώματα στο Δημοτικό. Είναι η αρχή μου. Αλλά είναι και Δέλτα στα Μαθηματικά - είναι η μεταβολή, η αλλαγή, η μετάβαση. Είναι σαν ένας ποταμός που διχάζεται και δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει. Μια υπενθύμιση ότι δεν χρειάζεται να μείνεις στάσιμη».

Ο καινούριος της δίσκος δεν είναι απλώς μια μουσική πρόταση. Είναι μια πυξίδα, ένας εσωτερικός χάρτης. «Ηθελα ο δίσκος να μιλάει για μένα με τρόπο που να μην είναι ούτε κραυγαλέος ούτε επιφανειακός. Δεν με ενδιέφερε να φτιάξω ένα σύνολο από χιτ. Ηθελα κάτι που να έχει διάρκεια. Κάτι που να κουβαλάει νόημα. Και να είμαι εγώ, ολόκληρη». Η δημιουργική διαδικασία του «Δέλτα» ήταν εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες.

Η Demy αποφάσισε να συνεργαστεί με μια νέα ομάδα παραγωγής και να κλειστούν όλοι μαζί για πέντε μέρες σε ένα σπίτι. «Το πρώτο βράδυ τούς άνοιξα την ψυχή μου. Δεν τους ήξερα, αλλά κάτι μου έλεγε ότι μπορώ να τους εμπιστευτώ. Ακολούθησε μια νύχτα εξομολογητική, σαν ψυχανάλυση. Και ήταν απελευθερωτικό. Κάθε τραγούδι βγήκε από εκείνες τις κουβέντες. Από αλήθειες που δεν είχα πει δυνατά ούτε στον εαυτό μου. Αυτός ο δίσκος είναι πολύ προσωπικός και έχει βγει από μέσα μου».

Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος με πολλαπλά πρόσωπα: το electro-pop «Οξυγόνο», το ατμοσφαιρικό «Διαφανής» με τον Theo Evan και φυσικά, το «Γλώσσα του μυαλού»: «Μιλάει για εκείνη τη σιωπηλή επικοινωνία που έχουμε με τους ανθρώπους μας. Οταν δεν χρειάζονται πια λόγια. Ξέρεις τι νιώθει ο άλλος γιατί κάπως το νιώθεις και εσύ. Είναι σχεδόν μαγικό».
Ακόμα και όταν μιλάει για την τεχνική πλευρά της δουλειάς της, δεν χάνει ποτέ την τρυφερότητα. «Πάντα ήμουν αυστηρή με μένα.

Εβλεπα τις φωτογραφίες μου και αντί να διαλέξω την πιο δυναμική, πήγαινα σε αυτή που ήμουν λιγότερο εκτεθειμένη. Τώρα νιώθω ότι μπορώ να αφήνω την ατέλεια να υπάρχει. Και αυτό είναι δύναμη. Ολοι έχουμε τις ανασφάλειες και τις κακές και τις καλές μας μέρες, η εικόνα που έχουμε για την εξωτερική μας εμφάνιση αλλάζει ανά στιγμή ή ημέρα, αλλά χαίρομαι που νιώθω καλά και οι καλές μου μέρες είναι περισσότερες. Ποτέ δεν ήμουν το “ωραίο” κορίτσι του σχολείου ή της παρέας. Ημουν δημοφιλής και η πρόεδρος της τάξης. Επιθυμούσα να είμαι δυναμική, όχι απλώς ένα όμορφο πρόσωπο».

Δεν είναι όμως μόνο η μουσική που της φέρνει την πολυπόθητη ισορροπία. Είναι και η καθημερινότητα, οι φίλοι, οι γονείς της, οι σπουδές, η υποκριτική. «Οταν ήμουν στη Νομική και παράλληλα κυκλοφορούσαν τα πρώτα μου τραγούδια, υπήρχε ένα χάσμα ανάμεσα στους δύο κόσμους. Το ένα βράδυ ήμουν σε συναυλία και το επόμενο πρωί έδινα μάθημα. Αλλά δεν ήθελα να αφήσω κανένα από τα δύο. Γιατί και τα δύο είμαι εγώ».

Η επαφή με την ψυχική της υγεία υπήρξε και αυτή κομβική. Να θυμηθούμε εδώ πως η Demy είναι πάντοτε ειλικρινής στις συνεντεύξεις της και ίσως από τις πρώτες καλλιτέχνιδες που μίλησε για τον ψυχισμό της ανοιχτά. «Δεν είναι εύκολο να είσαι νέος, εκτεθειμένος, να κάνεις δουλειά δημόσια. Δεν ήμουν πάντα καλά. Και δεν ντρέπομαι να το πω. Αν μπορώ με την παρουσία μου ή με τα λόγια μου να κάνω κάποιον να αισθανθεί λιγότερο μόνος, αυτό για μένα είναι επιτυχία, αυτό επιζητώ κι εγώ από τα δικά μου είδωλα, από τους ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω».

Οταν τη ρωτάω πώς βλέπει το μέλλον, δεν μου δίνει σαφές πλάνο. Δεν έχει. Και δεν θέλει να έχει. «Εχω καταλάβει πια ότι όσο προσπαθείς να ελέγξεις χάνεις την ουσία. Θέλω να ζήσω με πιο πολλή εμπιστοσύνη. Να αφήσω τα πράγματα να έρθουν. Να είμαι έτοιμη να τα δεχτώ, όχι να τα κυνηγήσω με το ζόρι. Θέλω να ασχοληθώ με τον εαυτό μου». Εκτός από τον εαυτό της, όμως, φέτος ασχολήθηκε και με πολλά άλλα πράγματα.

Από το μιούζικαλ «Ωραία μου κυρία» στο «Παλλάς» μέχρι τη σειρά της ΕΡΤ1 «Η Μαρία που έγινε Κάλλας» στον ρόλο της Τζάκι Κάλλας, η υποκριτική είναι ένα κομμάτι που τη συμπληρώνει. Μου λέει πως ανέκαθεν αγαπούσε την υποκριτική και πολλές φορές σκέφτηκε να μπει σε μια σχολή για να σπουδάσει. «Ηθοποιός δεν έγινα τυχαία. Μου αρέσει να λέω ιστορίες. Να δίνω φωνή σε συναισθήματα που δεν μπορούσα να εκφράσω αλλιώς. Και τώρα θέλω να βρω τρόπο να παντρέψω αυτά τα δύο, τη μουσική και την υποκριτική, με έναν τρόπο φυσικό. Θα ήθελα να κάνω και άλλα πράγματα στο θέατρο και την τηλεόραση».

Τι άλλα; Τι θα της ταίριαζε; Τι θα επιθυμούσε; Τι ονειρεύεται; «Το όνειρό μου είναι να κάνω σινεμά. Μια ταινία ερωτική με στοιχεία κομεντί, σαν αυτές που πάντα λάτρευα. Οπως “Το Ημερολόγιο”, μια δυνατή ιστορία αγάπης!». Ομως, όλες οι ιστορίες αγάπης θέλουν καβαλιέρο.

Στη νέα, ολόδική της ιστορία, υπάρχει αγάπη και έρωτας; «Αυτή την περίοδο θέλω να επικεντρωθώ σε όλα τα καλά που μου έχουν συμβεί», απαντά χαμογελώντας ίσως και κάπως πονηρά. Οσο για την οικογένεια; «Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πολλή αγάπη, αλλά και αρχές. Θέλω κι εγώ μια μέρα να χτίσω κάτι τέτοιο. Οχι απαραίτητα με τον παραδοσιακό τρόπο. Αλλά κάτι ουσιαστικό, σταθερό. Ψυχικά υγιές. Να μη μεταφέρω στους άλλους τα δικά μου άλυτα. Ξέρω τι σημαίνει αυτό και θεωρώ πως η δική μας γενιά είναι πιο υποψιασμένη και ίσως τα καταφέρει καλύτερα από την προηγούμενη».

Καθώς η κουβέντα επιστρέφει στη σκηνή, στον ήλιο του Πύργου Μελισσουργού, στο σήμερα και το αύριο, η Demy καταλήγει: «Δεν είμαι πια το κορίτσι που θέλει να αποδείξει. Είμαι η γυναίκα που θέλει να είναι αληθινή. Να είναι παρούσα. Να υπάρχει χωρίς φόβο. Αυτό είναι το φως μου πια»