Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ο ποιητής, σε αυτό το ποίημα, γράφει στην ενότητα “Πορεία προς το μέτωπο” μεταξύ άλλων: “Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε βγαίνουνε όνειρα… … Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα, τόσο που καθαρά στο τέλος να διαβάζουμε το αργό και το βαρύ των κανονιών, το ξερό και το γρήγορο των πολυβόλων. Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν’ απαντούμε απ’ τ’ άλλο μέρος να ‘ρχονται οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους…”

Περιγράφει συγκλονιστικά ο Ελύτης την πορεία προς το καθήκον, προς την δόξα και προς το έπος, της μαχόμενης τότε Ελλάδας. Μιας πορείας, ακόμα μέσα και από τον θάνατο. Όσοι επέζησαν τότε από το μέτωπο του πολέμου, , γυρίσαν οι περισσότεροι με τα πόδια από την Αλβανία. Γύρισαν στα χωριά και τις πόλεις τους εξαθλιωμένοι , πεινασμένοι, οργισμένοι αλλά στην ουσία νικητές!
Μέσα από κατοχή, πείνα και εξοντωτικές διώξεις έβαλαν μέσα στις στάχτες ,τα θεμέλια της νέας Ελλάδας. ΑΞΙΟΝ Εστί !

Μετά όμως την μεταπολίτευση, η χώρα μας πέρασε σε μία περίοδο συνεχώς διογκούμενης ευημερίας… Αυξήσεις μισθών και συντάξεων με τιμαριθμική προσαρμογή.. Προσαρμογή σε ένα τιμάριθμο πού κάλπαζε. Χαριστικά δάνεια , πλασματικές επιδοτήσεις και ασύστολη φοροδιαφυγή. Από την άλλη πλευρά υποπαραγωγικότητα, ασύμμετρη διόγκωση του δημοσίου τομέα και η διαφθορά να πλανάται σαν την ορεινή ομίχλη ,να ξεθωριάζει και να διαβρώνει τους θεσμούς…

Και όλη αυτή η ευημερία να προκύπτει όχι από την πρωτογενή παραγωγή πλούτου, αλλά από δανεικά.. Δανεικά από τις αγορές, και όταν αυτές μας τελείωσαν, στο τέλος δανεικά από τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή ένωση και από το ΔΝΤ.

Σε αυτό το περιβάλλον, οι διαδοχικές κυβερνήσεις της χώρας επιδίδονταν σε μια άμιλλα παροχολογίας , προκειμένου να καταλάβουν ως κάλπικο λάφυρο μια εφήμερη εξουσία..

Ακόμα θυμάμαι την απάντηση που έδωσε Έλληνας πρωθυπουργός, , από τους πρωταγωνιστές της μεταπολίτευσης, στο ερώτημα σχετικά με το διογκούμενο Ελληνικό κρατικό χρέος : “ Δεν είναι κακό να χρωστάει μια χώρα.. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν μεγάλο χρέος! “. Παραβλέποντας τον κρίσιμο παράγοντα της παραγωγικότητας, που η πατρίδα μας υστερούσε δραματικά σε σχέση με τις ΗΠΑ..
Και με το δόγμα «λεφτά υπάρχουν..», συνέχισαν να παρακολουθούν παθητικά την καταστροφική πορεία της οικονομίας μας.
Και ήρθε αναπόφευκτα τα μνημόνια.. Μια βίαιη προσαρμογή στην οδυνηρή πραγματικότητα .Τα τελευταία χρόνια με τα αναγκαστικά και επώδυνα μέτρα που επέβαλαν οι δανειστές μας , η ανεργία, η υποαπασχόληση, η ανέχεια, αλλά και η πείνα για μια μερίδα του κόσμου, στραγγάλισαν την πατρίδα μας..

Και όταν άρχισε να φαίνεται φως στο βάθος του τούνελ με τα διορθωτικά οικονομικά μέτρα της προηγούμενης κυβέρνησης, οι λαϊκιστές την ανέτρεψαν, προκάλεσαν εκλογές με όχημα την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, και υποσχόμενοι τα πάντα στους πάντες, ανήλθαν στην εξουσία.

Η τετραετής όμως διαχείριση της εξουσίας από την παρούσα κυβέρνηση, κατά την άποψή μου και όχι μόνο, ίσως είναι η χειρότερη που είχε ο τόπος μετά τον πόλεμο.
Αναξιοπιστία, αναξιοκρατία, οικονομική κατάρρευση, capital controls, υπερφορολόγηση, σκανδαλολογία, τεχνίτη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος με το δόγμα “ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν!...” , επικίνδυνη εξωτερική πολιτική, ιδεοληψίες , προσπάθεια συρρίκνωσης της θρησκείας, υποβάθμιση της παιδείας, επιδείνωση του συστήματος υγείας…και ήλθε και η Συνθήκη των Πρεσπών…
ΑΝΑΞΙΟΝ Εστι. Για την γενιά του ΄40. Για τις θυσίες δύο γενιών Ελλήνων. Για την Ελληνική ιστορία. Για τις επόμενες γενιές …
O λαός με τις εκλογές να δώσει την απάντηση.

Για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες και τα όνειρα …

Για να μην συνεχίσει να βιώνει ο Λαός μας αυτό που γράφει ο άλλος μεγάλος ποιητής μας, ο Σεφέρης στο ποίημα του
“ Ελένη”, εμπνευσμένος από την εκδοχή που δίνει ο Ευριπίδης για τον Τρωικό πόλεμο, ότι δηλαδή μάταια πολέμησαν οι Έλληνες, αφού η ωραία Ελένη δεν βρισκόταν στην Τροία:
«…πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο, αδειανό για μιαν Ελένη.»