Θανάσης Τσεκούρας

Ευτυχώς, μεταφορικά -και όχι στην κυριολεξία- κάτι παρόμοιο συμβαίνει τελευταία και με την Ελλάδα.

Η χώρα διολισθαίνει χωρίς φρένο σε έναν διαρκή εσωτερικό μονόλογο. Σε μια ιδιότυπη κατάσταση νεοεπαρχιωτισμού με έντονα στοιχεία πολιτικού και πολιτισμικού αυτισμού.

Ολα αρχίζουν και τελειώνουν στην κλίμακα Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη πιο περιοριστικά στο δίπολο Τσίπρας - Μητσοτάκης. Ολα και όλοι κρίνονται από την απάντηση που δίνουν σε αυτό το στενόχωρο δίλημμα. Και αναλόγως στη συνέχεια κανιβαλίζονται (οι πιο πολλοί) ή αποθεώνονται (οι λίγοι).

Ο κατήφορος ξεκίνησε από τα χρόνια του πρώτου ΣΥΡΙΖΑ, την περίοδο 2012-2015. Σήμερα τη σκυτάλη πήραν τα θύματα εκείνης της εποχής, αντιγράφοντας τις ίδιες ακριβώς μεθόδους χωρίς καμία καινοτομία. Η πολιτική με όρους μπούλινγκ, με βρώμικα υλικά μολυσμένα από εχθροπάθεια και τυφλό φανατισμό. Eνα «κόμμα του μίσους» με σημαία την εξολόθρευση και τον εκμηδενισμό των αντιπάλων.

Τελευταία αυτοί που πληρώνουν το μάρμαρο είναι όσοι δυστυχείς Ευρωπαίοι τυχαίνει να τολμούν να αρθρώσουν καμιά καλή κουβέντα για τον Τσίπρα. Ανεξάρτητα από τη συνολική τους τοποθέτηση, από την κριτική για τα λάθη και τις αστοχίες στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του. Μια ματιά στη λίστα με τις τελευταίες επιχειρήσεις «πολιτικής δολοφονίας» είναι αποδεικτική για την πορεία της χώρας προς τον πολιτικό αυτισμό.

Ο Ανρί Λεβί πετάχτηκε απαξιωτικά στα σκουπίδια των «λεβήδων» από κάποιους πρωινούς τελάληδες του ραδιοφώνου.

Ο Φρανς Τίμερμανς έγινε ένας «χαβαλές» που ήρθε στην Ελλάδα για «ρεβεράντζες». Ενημερωτικά πρόκειται για τον επίσημο υποψήφιο των Σοσιαλιστών στις προσεχείς ευρωεκλογές.

O σοσιαλιστής Πορτογάλος πρωθυπουργός Αντόνιο Κόστα, όταν υπέπεσε στο «αμάρτημα» να στείλει μήνυμα στο Γαλάτσι, έγινε ο «κύριος τίποτας» και ο «Παϊτέρης της Πορτογαλίας» - οι χαρακτηρισμοί είναι πραγματικοί. Συμπτωματικά, τις ίδιες ημέρες οι «Financial Times» φιλοξενούσαν αφιέρωμα για το πορτογαλικό success story με την επισήμανση ότι έδειξε έναν εναλλακτικό δρόμο για τη σταθεροποίηση και την ανάπτυξη από τη διαρκή λιτότητα.

Ο τελευταίος που έμπλεξε με το εθνικό μας τρελάδικο ήταν ο Κώστας Γαβράς. Με μύδρους και λοιδορίες από διάφορους απόφοιτους της «Ακαδημίας Μάρκου Σεφερλή» του Δελφινάριου.

Ολα αυτά θα μπορούσαν να είναι ακόμη και γραφικά. Δυστυχώς όμως είναι επικίνδυνα. Οχι τόσο πολύ γιατί οι αποδέκτες του «μπούλινγκ» έχουν κάτι να φοβηθούν από τους σχολιαστές της κακομοιριάς. Αλλά επειδή ξαναθυμίζουν πόσο δύσκολο είναι αυτή η χώρα να αγκαλιάσει την κανονικότητα. Και κάτι επιπλέον. Επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά ότι το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να αποτελεί την αστείρευτη πηγή της κακοδαιμονίας μας. Είτε με την «αριστερή», είτε με τη «δεξιά» έκφρασή του...