Θανάσης Τσεκούρας

Εκκωφαντικό παράδειγμα, τα φληναφήματα των στελεχών του για τη Βενεζουέλα. Γιατί αρνούνται να καταγγείλουν ένα καθεστώς που όλος ο πολιτισμένος και δημοκρατικός κόσμος το καταδικάζει απερίφραστα;
Με δύο εμβληματικές εξαιρέσεις, τον Πούτιν και τον Ερντογάν. Οι οποίοι προφανώς έχουν τους λόγους τους. Ο ένας, σύμφωνα με δεκάδες αποκαλύψεις των διεθνών ΜΜΕ, έχει λεηλατήσει το πετρέλαιο της Βενεζουέλας και ο έτερος τα αποθέματα χρυσού της χώρας.

Κάποιοι καχύποπτοι και συνωμοσιολόγοι υπαινίσσονται ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τους λόγους του. Και αναφέρονται στην «υπόθεση Podemos», σε χρηματοδοτήσεις δηλαδή από το καθεστώς Τσάβες ριζοσπαστικών κινημάτων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς την εποχή που ο «αείμνηστος» έπαιζε με το χόμπι της εξαγωγής της «μπολιβαριανής» επανάστασής του. Πάντως, όσοι αφήνουν τόσο βαριά υπονοούμενα δεν έχουν εμφανίσει αντίστοιχα στοιχεία για την τεκμηρίωσή τους. Αρα, οι υποθέσεις τους παραμένουν στη σφαίρα των «θεωριών συνωμοσίας».

Μια άλλη υπόθεση εργασίας είναι ακόμη πιο επώδυνη και ανατριχιαστική: ότι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί ιδεολογικές συγγένειες με τον «τσαβισμό» και τον «μαδουρισμό». Αν η υπόθεση ισχύει, τότε έχουμε μπλέξει.

Οχι βέβαια γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κινηθεί στα βήματα του Μαδούρο και του Τσάβες. Αυτά ήταν φαντάσματα που τάραξαν τη χώρα την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής του και εξαφανίστηκαν μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Εκτοτε βρυκολακιάζουν μόνο στα μυαλά κάποιων (εύκολων) αντιπάλων του Τσίπρα που επιχειρούν να κάνουν πολιτική την προσωπική υστερία τους. Αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο…

Στο ανέκδοτο που συζητάμε τώρα, το πρόβλημα είναι ο σημερινός μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ και οι αντιφάσεις του. Γιατί όσο σαφές είναι ότι ο Τσίπρας κατέληξε στη στρατηγική επιλογή του, να ακολουθήσει τον δρόμο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, άλλο τόσο σαφές είναι ότι για να ολοκληρώσει τον δρόμο του οφείλει να αποκηρύξει τις «παλιές αγάπες» - συμβολικά, απόλυτα και εμβληματικά. Γιατί χωρίς αυτή την πολιτική τομή, ο δρόμος για την Ευρωπαϊκή Αριστερά θα είναι πάντοτε αντιφατικός και αδιέξοδος.

Το καταλαβαίνουν; Δεν είναι βέβαιο. Ακούγεται από διάφορους «σκεπτόμενους» του ΣΥΡΙΖΑ ότι όλα αυτά είναι δευτερεύοντα: «Γιατί ασχολείστε με τη Βενεζουέλα τη στιγμή που χωρίζουμε με τον Καμμένο, ψηφίζουμε τις Πρέσπες, νομοθετούμε τον κατώτατο μισθό;», είναι τα συνηθισμένα επιχειρήματά τους.

Η απάντηση είναι απλή: ουδείς ασχολείται με τη Βενεζουέλα. Το πρόβλημα δεν είναι ο Μαδούρο, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος αν δεν ολοκληρώσει τη στρατηγική στροφή του, αν δεν αποφασίσει ότι το ταξίδι πάνω σε δύο βάρκες τελείωσε, κινδυνεύει αντί για την Ευρωπαϊκή Αριστερά να ταξιδέψει σε καμιά ξέρα. Αλλωστε δεν είναι οι μόνοι που πνίγηκαν στα «δευτερεύοντα».